Είμαστε υποχρεωμένοι για να πετύχουμε να δουλεύουμε με όρους κοινωνίας, όχι για να υποταχθούμε σε ό,τι μας καθηλώνει, αλλά για να μη χάσουμε την επαφή με αυτήν, για να δημιουργήσουμε αξιόπιστα χώρους επικοινωνίας δημοκρατίας και συμμετοχής
Βασικό στοιχείο για μια σοβαρή θεμελίωση της πολιτικής πρότασης κάθε ριζοσπαστικού πολιτικού υποκειμένου είναι η ρεαλιστική και δυναμική, συγχρόνως, ανάλυση του συσχετισμού των ταξικών δυνάμεων, σε όλο τους το εύρος, όχι προφανώς για να υποκλιθεί σε αυτούς αλλά για να εξετάσει με ρεαλισμό τι δυνάμεις μπορούν να υποστηρίξουν στη συγκεκριμένη φάση μια συγκρουσιακή πρόταση αλλά και τι δυνατότητες ανοίγονται.
Θεωρώ ότι η θέση μας αναφορικά με το πλαίσιο που θα κινηθεί η κυβέρνηση της Αριστεράς με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ, όπως αποτυπώνεται και στα σημερινά μας κείμενα: σταμάτημα της καταστροφής, ακύρωση του Μνημονίου, πρόγραμμα ανασυγκρότησης, διαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης, με το περιεχόμενο που δίνουμε στην έννοια, αλλά και η δέσμευσή μας ότι θα αντιμετωπίσουμε το ενδεχόμενο απειλών ή εκβιασμών με όλα ανεξαιρέτως τα όπλα που μπορούμε να επιστρατεύσουμε, ενώ είμαστε ήδη έτοιμοι να αναμετρηθούμε ακόμη και με τη χειρότερη έκβαση.
Είναι μια ριζοσπαστική και ισορροπημένη, ως προς την εσωτερική μας συζήτηση, θέση.
Ριζοσπαστική, γιατί στην κοινωνική και πολιτική πόλωση λαμβάνει ταξική μεροληπτική θέση υπέρ των κυριαρχούμενων και σκληρά πληττόμενων κοινωνικών στρωμάτων και ταυτόχρονα δημιουργεί τους όρους για κοινωνικές συμμαχίες προς ευρύτερους κοινωνικούς μετασχηματισμούς.
Ισορροπημένη, γιατί, όντας όπως παραπάνω ριζοσπαστική, μπορεί να αναγνωρίσουν σε αυτή την πρόταση την ιδιαίτερη πολιτική τους θέση και άλλες τάσεις και ρεύματα του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν θεωρούν τον εαυτό τους ότι καλύπτεται απόλυτα από την πλειοψηφία.
Εκείνο που κατά την άποψή μου αξίζει ιδιαίτερης προσοχής είναι το πώς λειτουργεί πολιτικά αυτή η πρόταση, αναφορικά με την επιδιωκόμενη αλλαγή των ταξικών συσχετισμών
Κι αυτό γιατί το κάθε πολιτικό σχέδιο δεν είναι ένα μοντέλο γραφείου, που έρχεται να λειτουργήσει σε κάθε καιρό και σε κάθε κατάσταση.
Η επιλογή του πολιτικού προτάγματος, στη συγκεκριμένη περίπτωση: το σταμάτημα της κοινωνικής καταστροφής, η ακύρωση του Μνημονίου κ.λπ., με στόχο ανατροπή του νεοφιλελεύθερου οικοδομήματος στην Ευρώπη και ακόμη παραπέρα, έχει σημασία αν θα δοθεί με όρους που μπορεί να θεωρηθεί ότι αφορά και άλλες δυνάμεις στην Ευρώπη, είναι δηλαδή μια επιλογή με ταξική διεθνιστική βάση και το αναδείχνει ή
Αντίθετα η θέση για επιστροφή στο εθνικό νόμισμα ως πρώτη και προτιμητέα επιλογή ατομικής διάσωσης, μπορεί να μη συγκινήσει με την ίδια ένταση εργαζόμενους σε άλλες χώρες, την ώρα της σύγκρουσης με τον αντίπαλο.
Μοιάζει δηλαδή η άλλη άποψη της μονομερούς επιλογής της λύσης του εθνικού νομίσματος ως αποχώρηση πριν τη μάχη, καθώς φαίνεται να υποτιμά τους όρους δημιουργίας κινήματος και γιγάντωσης της ευρύτερης αλληλεγγύης πρώτα απ' όλα στον Νότο της Ευρώπης, αλληλεγγύης με δυναμική ευρύτερων ρήξεων.
Έτσι, παρά την ένταση της συγκρουσιακής ρητορικής, δημιουργεί συνθήκες απομόνωσης του κινήματος ανατροπής, σε κάθε χώρα, δημιουργεί όρους ιδεολογικού και πολιτικού αποπροσανατολισμού του και ένταξης των προταγμάτων σε «εθνικούς» νομισματικούς ανταγωνισμούς μέσω των υποτιμήσεων, σαν λύση παραγωγικής ανασυγκρότησης και εξόδου από την κρίση.
Η καινοφανής μάλιστα θέση για «συντεταγμένη» ή «συμπεφωνημένη» με τους κυρίαρχους κύκλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης αποδέσμευση είναι τουλάχιστον αδύναμη.
Το τελευταίο αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα, εκείνο που στοιχειώνει τις συνεδριάσεις μας, οποιαδήποτε θέμα κι αν αυτές έχουν στην ημερήσια διάταξη, εκείνο που υπονοείται στις μεταξύ μας συγκρούσεις και απετέλεσε το υπόβαθρο για να πιάσουν οι απειλές και οι στυγνοί εκβιασμοί του συστήματος στις εκλογές πριν από ένα χρόνο
Εκείνο που δυσκολεύει την κοινωνική δράση να λάβει χαρακτηριστικά, παλλαϊκού κινήματος ανατροπής, είναι η βασική αδυναμία της πολιτικής πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ, που εν πολλοίς μάλιστα δεν εξαρτάται κι από αυτόν.
Είναι η κατανόηση του αρνητικού συσχετισμού δυνάμεων τόσο στο εσωτερικό, όσο και κυρίως στο ευρωπαϊκό επίπεδο, άρα και της μειωμένης αυτοπεποίθησης, ως προς την έκβαση της μάχης.
Είμαστε υποχρεωμένοι λοιπόν να επιμείνουμε στις ευρωπαϊκές πρωτοβουλίες, πρώτ' απ' όλα στον Νότο, να δείχνουμε την σε εξέλιξη αλλαγή των συσχετισμών, να μιλάμε και να πράττουμε, για την αλληλεγγύη σε ευρωπαϊκό επίπεδο και το βάσιμο ενδεχόμενο για ντόμινο πολιτικών αλλαγών στην Ευρώπη, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ (μαζί με τους πληττόμενους) θα δίνει τη μάχη όχι μόνο για τους εργαζόμενους της Ελλάδας αλλά και αυτούς της Ευρώπης.
Είμαστε υποχρεωμένοι για να πετύχουμε να δουλεύουμε με όρους κοινωνίας, όχι για να υποταχθούμε σε ό,τι μας καθηλώνει, αλλά για να μη χάσουμε την επαφή με αυτήν, για να δημιουργήσουμε αξιόπιστα χώρους επικοινωνίας δημοκρατίας και συμμετοχής, να ανοίξουμε πεδία δραστηριοποίησης των ριζοσπαστικοποιούμενων κοινωνικών δυνάμεων, να εδραιώσουμε σχέσεις συνεργασίας και εκτίμησης, ευρύτερα με την κοινωνία -να ανιχνεύσουμε δρόμους πολιτικοποίησης και ένταξης στο ανατρεπτικό ριζοσπαστικό κίνημα.
Για την αλλαγή των συσχετισμών που ευνοούν την πολιτική της ρήξης και της ανατροπής και συνακόλουθα της εμπιστοσύνης των δυνάμεών μας και του κόσμου στη μάχη και στη νίκη.
Γιατί όπου κι αν πάμε, ο συσχετισμός θα μας ακολουθεί!
* Ο Ηλίας Χάιδας είναι μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ
* Το κείμενο είναι σχέδιο ομιλίας στην τελευταία Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ, όπου δεν κληρώθηκα για να μιλήσω.
Από Αυγή
