Με κάποιο θαυματουργό τρόπο, όμως, αυτό συνεχώς ξεπερνιόταν και μπορούσε να βαδίζει, έστω και με μετέωρα βήματα. Όμως, η χρονιά ορόσημο για την ιστορία του χώρου το 2012 και συγκεκριμένα τον Μάιο και τον Ιούνιο εκείνης της χρονιάς, συνέβη το ανέλπιστο και αυτός ο μικρός και προβληματικός χώρος κατάφερε να ξεπεράσει τις προσδοκίες και του πιο αισιόδοξου μέλους του και να αναρριχηθεί σε αξιωματική αντιπολίτευση τον Μάιο και παραλίγο ως κυβέρνηση τον Ιούνιο, στις διπλές εκείνες εκλογές.
Τότε, άρχισε να προκύπτει και μια τεράστια ανάγκη για μια πορεία προς ένα ενιαίο κόμμα εξουσίας, που θα υπερβεί τις ισχυρές πολιτικές και ιδεολογικές διαφωνίες, ώστε να συγκροτηθεί ένα πολυσυλλεκτικό και δημοκρατικό κόμμα εξουσίας, που θα θέτει ως στόχο του την υπέρβαση του Μνημονίου με κάθε κόστος. Αυτό, αν και κατέστη εφικτό σε ένα βαθμό και υπήρξε μια σχετική ενοποίηση του κόμματος, παράλληλα γέννησε νέες ή έφερε στο φως διαφωνίες σχετικά με τη μεθοδολογία της εξόδου από το μνημόνιο και έτσι γεννήθηκε μια νέα μορφή εσωστρέφειας σε σχέση με το δίλημμα «Ευρώ ή Δραχμή». Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να τεθούν σαφής διαχωριστικές γραμμές στη βάση του κόμματος, όπου όμως θολωνόταν μπροστά στην πρόκληση της ανάληψης της κυβερνητικής ευθύνης από την «Πρώτη Φορά Αριστερά».
Τον Ιανουάριο του 2015 αυτό έγινε πράξη και ξεκίνησε μια πορεία διαπραγμάτευσης από την τότε συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με αποτέλεσμα τη νίκη στο δημοψήφισμα, την ήττα με την υπογραφή του τρίτου μνημονίου, τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ και τη νέα νίκη του ΣΥΡΙΖΑ τον Σεπτέμβρη του 2015.
Όμως, η παραπάνω διάσπαση άφησε βαθιές πληγές στο σώμα του ΣΥΡΙΖΑ και της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ, καθώς υπήρξε αθρόα αποχώρηση στελεχών από τον πρώτο και ουσιαστικά διάλυση της Νεολαίας, κάτι που καθιστούσε αναγκαία όσο τίποτα άλλο την επανίδρυση της οργάνωσης Νεολαίας και την ανασύνταξη του ΣΥΡΙΖΑ. Η αλήθεια είναι, όμως, ότι το σπάσιμο του γυαλιού με τη διάσπαση του χώρου εν συνόλω δημιουργήθηκαν καταστάσεις δυσπιστίας ως προς τον κομματικό πατριωτισμό διάφορων τότε συντρόφων, καθώς ήδη είχαν καταρρεύσει όλες οι εσωκομματικές βεβαιότητες και άνθρωποι που θεωρούταν δεδομένο ότι θα αποχωρήσουν, παρέμειναν και άνθρωποι που ήταν δεδομένο ότι θα μείνουν, αποχώρησαν, ανάλογα με την πρότερη πολιτική προέλευση του καθενός. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να υπάρξει μια συνολική ανάγκη για την ανοικοδόμηση των σχέσεων εμπιστοσύνης μεταξύ ιδιαίτερα των μελών της Νεολαίας, καθώς πέραν της ουσιαστικής διάλυσης της οργάνωσης, τα εναπομείναντα μέλη προερχόταν και από διαφορετικές αφετηρίες, αλλά και έπρεπε να βρουν τρόπο να ομονοήσουν, μετά από μια απίστευτα μεγάλη περίοδο εσωστρέφειας και σκληρού εσωκομματικού διαχωρισμού, κάτι που κόστισε και ένα πολύτιμο διάστημα για την ανασύνταξη της νεολαίας.
Παρ’ όλα αυτά η Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να σταθεί εκ νέου στα πόδια της, έστω και αδύναμα, και να μπορέσει να περπατήσει νωθρά σε μια πορεία οργανωτικής ανάπτυξης και πολιτικής εμβάθυνσης. Όμως, ο μικρός αριθμός των μελών και οι πολιτικές συνθήκες της περιόδου καθιστούσε τις δυνατότητες της εξαιρετικά περιορισμένες, καθώς παρατηρούνταν έντονα μια ασθενική παρέμβαση τόσο στα Πανεπιστήμια, όσο και στους χώρους εργασίας, παρά τις όποιες προσωρινές εκλάμψεις.
Την ίδια περίοδο και ο ΣΥΡΙΖΑ, μπήκε σε μια πορεία για ανασύνταξη του κομματικού μηχανισμού και προσπάθεια για την επιστροφή στην κοινωνία με τη διεξαγωγή του 2ου συνεδρίου του κόμματος. Όμως, και στον ΣΥΡΙΖΑ η κατάσταση δεν υπήρξε αισθητά καλύτερη, καθώς το κόμμα έδειξε να απορροφάται στον κυβερνητισμό, στις ευθύνες της κυβερνητικής εξουσίας και στο στόχο για έξοδο από τα μνημόνια. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την αποκοπή του κόμματος από τη βάση και συνεπακόλουθα από την κοινωνία. Παράλληλα, η επικοινωνία κόμματος και νεολαίας, με πιθανή ευθύνη και των δύο, υπήρξε το λιγότερο κακή. Παράλληλα, στον ΣΥΡΙΖΑ την ίδια περίοδο υπήρξαν και φαινόμενα παραγοντισμού, κατά δήλωση του ίδιου του σ. Τσίπρα, που έπληξαν το ηθικό της ίδιας της βάσης του κόμματος.
Παρά την πολύ αρνητική κατάσταση στο ίδιο το κόμμα, τη Νεολαία και την κοινωνία(που είχε ήδη η ακροδεξιά να κερδίζει έδαφος) η κυβέρνηση κατάφερε τον μεγαλύτερο της στόχο, που ήταν η έξοδος από τα μνημόνια και ταυτόχρονα πέτυχε την επίτευξη της ιστορικής Συμφωνίας των Πρεσπών, όπου κατέστη αδύνατο από τον ΣΥΡΙΖΑ να εντοπίσει τις νέες διαχωριστικές γραμμές που έβαλε η ΝΔ στην κοινωνία. Όμως, παρά την επίτευξη των βασικών στόχων της κυβέρνησης, κατέστη αδύνατο να εφαρμοσθεί ένα ολοκληρωμένο σχέδιο στην μεταμνημονιακή περίοδο, καθώς παρά το γεγονός ότι ήταν αναγκαίο να διοργανωθεί ένα θεματικό συνέδριο για την έκφραση ενός τέτοιου σχεδίου, αυτό δε συνέβη ποτέ.
Μετά την επιτυχή έξοδο από τα μνημόνια, ο ΣΥΡΙΖΑ μπήκε σε μια τακτική πολιτικής και οργανωτικής διεύρυνσης προς τον χώρο του κέντρου και αυτό εκφράστηκε ιδιαίτερα σε όλες τις εκλογικές μάχες του 2019. Από αυτές και μετά ο ΣΥΡΙΖΑ και η Νεολαία του, μπήκαν σε μια περίοδο ενός βαθύ πολιτικού αναστοχασμού και ανασυγκρότησης με ορίζοντα τα συνέδρια του κόμματος και της Νεολαίας.
Σε αυτό το διάλογο, όμως, που αναπτύσσεται ιδιαίτερα σε επίπεδο κόμματος οι κύριες συνιστώσες του είναι η διεύρυνση και το όνομα του κόμματος και όλα τα υπόλοιπα θέματα έχουν περάσει σε δεύτερη μοίρα. Αυτό, έχει ως αποτέλεσμα να ξυπνούν άσχημες μνήμες από το πρόσφατο παρελθόν του κόμματος.
Στα πλαίσια αυτά, είναι αναγκαίο να υπάρξει μια συνολική αναδιάρθρωση του εσωκομματικού διαλόγου, ώστε να μπορέσουμε να καταστήσουμε υπαρκτό ένα σχέδιο που θα αντιμετωπίζει τις συνέπειες τόσο της κρίσης, όσο και της βάρβαρης νεοφιλελεύθερης επίθεσης που εξαπολύει η ΝΔ. Γι αυτό είναι άμεση η ανάγκη για στροφή της συζήτησης στο ΣΥΡΙΖΑ, στο σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ και στη Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ στο αύριο.
Έτσι, από το επερχόμενο συνέδριο της νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ αναμένω να τεθούν οι νέες διαχωριστικές γραμμές της νέας γενιάς μέσα από ένα πραγματικά αριστερό, προοδευτικό και δημοκρατικό σχέδιο.
Στα πλαίσια αυτά η θέσπιση μιας φοιτητικής αποζημίωσης κατά τη διάρκεια του προγράμματος σπουδών με το ύψος της να καθορίζεται ανά φοιτητή με βάση οικογενειακά, οικονομικά και εν γένει κοινωνικά κριτήρια και παράλληλα σύνδεση με την απόδοση του στα μαθήματα και θέσπιση ειδικού φοιτητικού επιδόματος προς φοιτητές εκτός πόλης και εκτός εστιών. Ακόμη, στο μεγάλο πρόβλημα της ανεργίας των νέων και του εγκλωβισμού ή και αποκλεισμού των νέων από την εργασία.
Συνεπώς, προκύπτουν τα εξής ερωτήματα για το αύριο του ΣΥΡΙΖΑ και της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ: Τι είναι η Αριστερά του 21ου Αιώνα;
Τι είναι η παραδοσιακή Αριστερά;
Τι είναι ο Νέος ΣΥΡΙΖΑ;
Ποιες είναι οι νέες υποχρεώσεις της Αριστεράς και του Νέου ΣΥΡΙΖΑ στον 21ο Αιώνα;
Μονοσήμαντες απαντήσεις γι αυτά δεν υπάρχουν. Η απάντηση σε αυτά μπορεί να δοθεί μέσα από μια συστηματική συλλογική προσπάθεια.
* O Δημήτρης Ντίνας είναι μέλος της Νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ
