Σε απόγνωση βρίσκονται οι περίπου 200 καθαρίστριες των σχολείων σε Πάτρα, Δυτική Αχαΐα κι Ερύμανθο οι οποίες στις 6 κι 7 Φεβρουαρίου συμμετέχουν στην 48ωρη απεργία του κλάδου τους.

Όπως εξήγησε μιλώντας «Στο Κόκκινο 107,7» το μέλος της διοίκησης του Συλλόγου τους, Κυριακή Φιλιππακοπούλου, έχουν κουραστεί την αδικία που υφίστανται επί 15 και πλέον χρόνια ζώντας στην ανασφάλεια.

Σύμφωνα με την κυρία Φιλιππακοπούλου πάνω που τα πράγματα είχαν αρχίσει, με την προηγούμενη κυβέρνηση, να μπαίνουν σε μια σειρά, υπογράφοντας διετής συμβάσεις, παίρνοντας μέτρα ατομικής προστασίας κι εντασσόμενες στα βαρέα και ανθυγιεινά, τώρα ξανά τα πράγματα δείχνουν να είναι στο αέρα.

Μιλώντας για τους λόγους της απεργίας η κυρία Φιλιππακοπούλου σημείωσε μεταξύ άλλων:

«Η αδικία. Η μεγαλύτερη αδικία που υφιστάμεθα εμείς οι σχολικές καθαρίστριες μέσα στα σχολεία, όλα αυτά τα χρόνια. Είμαι συμβασιούχες, συμπληρώνουμε την σύμβασή μας 1η Σεπτεμβρίου και τον Ιούνιο τελειώνει. Και φτου από την αρχή κάθε Σεπτέμβριο τα ίδια, εδώ και 15 τόσα χρόνια. Την τελευταία φορά υπήρχε διαφοροποίηση και υπογράψαμε διετείς συμβάσεις, διότι είδαν κάποιοι άνθρωποι τις ανάγκες που υπάρχουν μέσα στα σχολεία…

Ήρθε ο κ. Τσίπρας με τον κ. Σκουρλέτη και μπήκαμε σε ένα πρόγραμμα, με μέτρα ατομικής προστασίας, γάλα, βαρέα και ανθυγιεινά και μπήκαμε σε μια σειρά... Μας είπαν ότι δεν μπορούν να μας μονιμοποιήσουν όλες μαζί γιατί είστε 9.500 αλλά να βάλουμε ένα χρονικό όριο διαρκών συμβάσεων να ξεκινήσουμε κι εμείς από κάπου. Η σύμβαση που υπογράφουμε δεν μας δίνει καν δικαίωμα να πάρουμε άδεια γιατρού. Είμαστε υποχρεωμένοι να παραβρισκόμαστε κάθε μέρα αλλά να πάρουμε άδεια δεν μπορούμε».

Αναφορικά με το βασικό τους αίτημα που σχετίζεται με την σύμβαση εργασίας τους η κυρία Φιλιππακοπούλου τόνισε:

«Θέλουμε να μετατρέψουμε την σύμβασή μας σε αορίστου χρόνου με πλήρη ασφαλιστικά και μισθολογικά δικαιώματα. Δεν είναι τρόπος αυτός που πληρωνόμαστε ανά αίθουσα. Ένα σχολείο δεν έχει μόνος αίθουσες, έχει τουαλέτες, διαδρόμους, προαύλια. Συν ότι συναδέλφισσες δουλεύουν σε σχολεία ειδικής αγωγής και η φροντίδα πρέπει να είναι μεγαλύτερη, να είναι από το πρωί εκεί. Δεν μπορούν να μας έχουν αιχμαλώτους.»