Ένας από τους περιφημότερους αφορισμούς του Μάνου Χατζηδάκη -όταν τον είχαν κατηγορήσει για «κλέφτη» μελωδιών- ήταν:

- Οι μεγάλοι κλέβουν και οι μέτριοι μιμούνται.

Πράγματι ο Χατζιδάκης είχε κατακλέψει θέματα από Μότσαρτ, Βιβάλντι, Ροσίνι, Σοστακόβιτς. Ακόμα και το προαναφερθέν ρητό που του αποδίδεται, δεν είναι του Χατζιδάκη, αλλά του Στραβίνσκυ!

Στην τέχνη λοιπόν είναι άλλος ένας τομέας που καταρρίπτεται ο αστικός μύθος του απόλυτου ατομικισμού. Υπάρχει μια υποκείμενη συλλογικότητα που χωρίς αυτήν δεν θα υπήρχε τέχνη.

Πρόσφατα διάβαζα ότι τη… μανία της κλοπής την είχε και ο Όσκαρ Ουάιλντ. Μάλιστα είχε φτάσει στην παράκρουση να κλέβει ιδέες και φράσεις και μετά να τις θεωρεί δικές του. Αυτή του η προδιάθεση είχε προκαλέσει αντιδράσεις στους κύκλους που σύχναζε. Ένα επεισόδιο-ανέκδοτο αφορά τον Ουάιλντ και τον Τζέιμς ΜακΝίλ Γουίστλερ, διάσημο για τον αμφίσημο πίνακα της μητέρας του. Ιδέες και φράσεις του Γουίστλερ είχε «υιοθετήσει» (δηλαδή, κλέψει) κάποιες φορές ο Ουάιλντ.

Αλλά ο Γουίστλερ πήρε κάποια στιγμή την εκδίκησή του. Σε ένα σαλόνι του Παρισιού  που ήταν παρόν και ο Ουάιλντ, ο Γουίστλερ ανέπτυσσε βαθυστόχαστα κάποιο θέμα και τελείωσε τη διάλεξή του με ένα λαμπρό ευφυολόγημα που έκανε το ακροατήριο να ξεσπάσει σε βροντερό γέλιο. Καθώς το γέλιο υποχώρησε, ο Ουάιλντ ακούστηκε να λέει κάτι σαν:

- Θα ήθελα να το είχα σκεφτεί εγώ αυτό. 

Αμέσως του αντιγύρισε ο Γουίστλερ:

- Θα το σκεφτείς Όσκαρ, θα το σκεφτείς…