Τα τελευταία χρόνια, όταν η Νέα Δημοκρατία ήταν αξιωματική αντιπολίτευση και κυβερνούσε αυτό το «παράξενο» κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο είχε μπει στο στόχαστρο των μεγάλων συμφερόντων (και αριστερό και σεβόμενο όσο κανένα άλλο τους δημοκρατικούς κανόνες, και ρητά φιλοευρωπαϊκό και αναπτύσσοντας τολμηρά και με μεγάλη επιτυχία μια πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική), μας δόθηκε η δυνατότητα να διαπιστώσουμε πόσο μακριά από την Ευρώπη βρίσκεται ακόμα ο χώρος της ελληνικής Δεξιάς.
Η αντίφαση είναι πραγματικά τεράστια, ανάμεσα σε ό,τι όχι μόνον εκείνοι πρεσβεύουν αλλά και λογικά θα περίμενε κανείς και στην πραγματικότητα. Τα φαινόμενα διαφθοράς που ζήσαμε και συνεχίζουμε να ζούμε πρέπει να πλησιάζουν τους μέσους όρους των χωρών της Μέσης Ανατολής, ανεξάρτητα αν οι στατιστικές καταγράφουν μόνον ένα μικρό ποσοστό. Η μελέτη των δεσμών της Νέας Δημοκρατίας με τους χώρους της Δικαιοσύνης, της οικονομίας, της Εκκλησίας, της δημοσιογραφίας και των ΜΜΕ περιμένει τους ιστορικούς της. Εδώ χρειάζεται ένας λόγος αναλυτικός, που δεν είναι συμβατός με την ισορροπία της σελιδοποίησης μιας κυριακάτικης εφημερίδας ή τους χρόνους μιας ραδιοφωνικής εκπομπής. Η ακραία στάση δημοσιογράφων, εφημερίδων και καναλιών έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο να παραμείνει ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού αιχμάλωτο της προπαγάνδας που καλλιεργούσαν. Σ’ αυτούς προστέθηκαν οι αξιοπρεπείς γιάπηδες που έβρισκαν πως τα αγγλικά του Τσίπρα δεν ήταν καλά, καθώς κι εκείνοι που θεώρησαν την υπογραφή του τρίτου Μνημονίου προδοσία και ψήφισαν Νέα Δημοκρατία μόνο και μόνο για να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ. Τα επιτελεία που δούλεψαν με τόση επιτυχία για την ανατροπή της κυβέρνησης της Αριστεράς, παραπλανώντας την κοινή γνώμη, θέλουν ξεχωριστή έρευνα. Χρειάζεται μια δουλειά από ανθρώπους του χώρου που ξέρουν πρόσωπα και πράγματα, εξίσου μεθοδική με εκείνη που έγινε για την ανακάλυψη των δολοφόνων του Λαμπράκη.
Δεν μπορώ όμως να μην αναφερθώ προσωπικά σε κάτι που δεν χρειάζεται έρευνα για να βγουν συμπεράσματα σχετικά με τον «επαγγελματισμό» δημοσιογράφων της καθωσπρέπει Δεξιάς. Σκέφτομαι την εντυπωσιακή συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα στον ΣΚΑΪ λίγες μέρες πριν τις εκλογές και πώς τον αντιμετώπισε το δίδυμο Παπαχελά - Κοσιώνη: πώς τον διέκοπταν, πώς τον δίκαζαν, πώς προσπαθούσαν να τον υποβιβάσουν ως άτομο και πώς απέφευγαν τα μεγάλα θέματα της πολιτικής. Θυμάστε το πλάνο που η κάμερα πλησίασε το πρόσωπο του Παπαχελά και εκείνος, κάτι μεταξύ ψυχαναλυτή και ασφαλίτη, ρώτησε τον πρόεδρο της κυβέρνησης που είχε κατεβάσει το ποσοστό ανεργίας κατά δέκα μονάδες κι είχε βγάλει τη χώρα απ’ τα Μνημόνια, στηρίζοντας ταυτόχρονα τους πιο ευάλωτους, αν σκέφτηκε ποτέ να ζητήσει συγγνώμη απ’ τον ελληνικό λαό για όσα του έκανε;
Ανθρώπινα δράματα, φυσικές καταστροφές και πολιτική
Η ηγεσία της Ν.Δ. με τους επικοινωνιακούς της συμβούλους δεν σταμάτησε μπροστά σε τίποτα προκειμένου να εκμεταλλευθεί οτιδήποτε αρνητικό συνέβαινε στη χώρα, κάθε ανθρώπινο δράμα, κάθε ατύχημα, κάθε φυσική καταστροφή που θα μπορούσε να συνδεθεί με τους πολιτικούς της αντιπάλους και να τους βλάψει. Θυμόμαστε τι προσπάθησαν να κάνουν με την πετρελαιοκηλίδα στον Σαρωνικό. Δεν τους βγήκε.
Έτσι, έπεσαν σαν πεινασμένα σκυλιά πάνω στην καταστροφική πλημμύρα στη Μάνδρα και μετά στην πυρκαγιά στο Μάτι κοιτάζοντας να επωφεληθούν πολιτικά όσο το δυνατόν περισσότερο από τις δύο μεγάλες φυσικές καταστροφές που ήταν ταυτόχρονα και μεγάλες ανθρώπινες τραγωδίες.
Θυμάστε την επίσκεψη του αρχηγού της τότε αξιωματικής αντιπολίτευσης στη Μάνδρα τον Φεβρουάριο του 2018; Με τι ύφος μίλησε; Ήταν το ίδιο μ’ εκείνο που φόρεσε όταν πήγε στην Ειδομένη τον Μάρτιο του 2016 και εξέφρασε κι εκεί τα αισθήματα ντροπής που ένιωθε γιατί οι άνθρωποι είχαν στοιβαχθεί στις σκηνές και ζούσαν κάτω από αφόρητες συνθήκες. «Αυτό το οποίο προέχει», είχε δηλώσει τότε, «είναι να αντιμετωπίσει επιτέλους η κυβέρνηση αυτή τη μεγάλη ανθρωπιστική κρίση».
Η χώρα απροετοίμαστη
Ποιος θα τολμούσε να υποστηρίξει ότι το μεγάλο μεταναστευτικό-προσφυγικό ρεύμα του 2015, οι πλημμύρες στη Δυτική Αττική το 2017 και οι πυρκαγιές στο Μάτι το 2018, δεν βρήκαν παντελώς απροετοίμαστη τη χώρα; Εννοώ τους κρατικούς μηχανισμούς και τις υπηρεσίες που ασχολούνται με το άσυλο, την ιατρική περίθαλψη και την εγκατάσταση των προσφύγων, με την Πολιτική Προστασία, την Πυροσβεστική, την Τροχαία ή την Αστυνομία, τους δήμους και τις κοινότητες;
Οι πυρκαγιές στην Ηλεία το 2007, επί κυβέρνησης Κώστα Καραμανλή, είχαν 49 θύματα. Μήπως δεν ήταν αρκετά για να προκαλέσουν μια γενικότερη συνειδητοποίηση; Πόσοι νεκροί χρειάζονται; Μήπως τα περί κλιματικής αλλαγής ήταν ακόμα άγνωστα στη χώρα μας; Μήπως η κοινωνική σύνθεση των πληθυσμών που επλήγησαν δεν μπορούσε να συγκινήσει τόσο τα ΜΜΕ; Μήπως για να αποφευχθεί η αδράνεια και η ρουτίνα που βαθμιαία επικράτησαν αφού καταλάγιασε το ανθρώπινο δράμα θα χρειάζονταν ένα επιπλέον κίνητρο που θα ενδυνάμωνε την πολιτική βούληση;
Δημαγωγία και ανάληψη ευθυνών
Γεγονός είναι πως από το 2007 ώς το 2017 (και στο διάστημα αυτό είχαμε αρκετές κυβερνήσεις διαφορετικών πολιτικών κατευθύνσεων) δεν υπήρξε η εγρήγορση που, εκ των υστέρων, διαπιστώνουμε πως θα επέτρεπε να είναι τουλάχιστον μικρότερος ο αριθμός των θυμάτων. Με μια λέξη: η Ηλεία δεν έγινε μάθημα. Η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ δεν έκαναν τίποτα ως κυβέρνηση προς αυτή την κατεύθυνση και αργότερα φόρτωσαν στην κυβέρνηση που διαδέχτηκε τη δική τους την ευθύνη για την έλλειψη προετοιμασίας στην αντιμετώπιση ακραίων καιρικών φαινομένων, ενώ η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝ.ΕΛΛ. μέχρι τον Νοέμβριο του 2017 είχε ρίξει τις δυνάμεις της κυρίως στην αντιμετώπιση των αξιολογήσεων του Μνημονίου και δευτερευόντως του προσφυγικού.
Η μονοδιάστατη επίρριψη ευθυνών στην εκάστοτε πολιτική ηγεσία για τις συνέπειες των θεομηνιών προϋποθέτει απ’ τη μια την αποσιώπηση της μακροχρόνιας ανοχής απέναντι στην άναρχη και αυθαίρετη δόμηση που παίζει καθοριστικό ρόλο ως προς τη συγκεκριμένη μορφή που παίρνουν οι φυσικές καταστροφές κι απ’ την άλλη την υποτίμηση του μεγέθους των επιπτώσεων της κλιματικής αλλαγής. Αυτό το συμπέρασμα βγαίνει και από τις εμπειρίες άλλων χωρών που βίωσαν και βιώνουν ακόμη μεγαλύτερες φυσικές καταστροφές.
Φαίνεται πως στην Ελλάδα απ’ τη μια χρειάζονταν σημαντικός αριθμός θυμάτων για να υπάρξει γενικότερη αφύπνιση. Απ’ την άλλη, η πολιτική εκμετάλλευση που επεδίωξε άμεσα η Ν.Δ. χρησιμοποιώντας το ανθρώπινο δράμα για να πάρει ψήφους, έδωσε έμφαση στη σοβαρότητα του θέματος. Η άμεση κινητοποίηση των υπεύθυνων της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝ.ΕΛΛ., σίγουρα κάτω και από την πίεση αυτή, έβαλε στις ράγες και προχώρησε τα αντιπλημμυρικά έργα στις πληγείσες περιοχές, τα οποία και θα εγκαινιάσει η νέα κυβέρνηση, μόλις πέντε μήνες μετά τη συγκρότησή της.
Ο τυφώνας με 7 νεκρούς και οι καταστροφές απ’ τις πλημμύρες στη Χαλκιδική και στην Κινέτα καθώς και οι νέες αυξήσεις των προσφυγικών ροών στα νησιά προσγείωσαν τη Νέα Δημοκρατία. Αυτό ήταν αναπόφευκτο. Γιατί ένα είναι να δημαγωγείς όταν είσαι μακριά απ’ τα προβλήματα κι άλλο να πρέπει να τα αντιμετωπίσεις ο ίδιος. Εκείνο που έχει σημασία τώρα είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν δείχνει τη διάθεση να εκμεταλλευτεί τις αντικειμενικές δυσκολίες και αρκείται στο να ασκεί κριτική, όπως το δικαιούται και όπως οφείλει.
Υπεύθυνη αντιπολίτευση σήμερα σημαίνει υπεύθυνη κυβέρνηση αύριο.
