-Τι σημαίνουν οι εκλογές της 12ης Δεκεμβρίου για το μέλλον του Ηνωμένου Βασιλείου;

-Αυτές οι εκλογές έχουν ιστορική σημασία επειδή οι επιλογές είναι μεγάλης βαρύτητας. Από την μια έχουμε την ηγεσία των Τόρις, που είναι αποφασισμένη να ολοκληρώσει τον ταξικό πόλεμο της Θάτσερ, με την έξοδο από την Ευρώπη και την ρυθμιζόμενη αγορά, και κάνοντας το Ηνωμένο Βασίλειο μια ελεύθερη αγορά, μια ελεύθερη επιχειρηματική ζώνη στην οποία όλα θα πουληθούν, συμπεριλαμβανομένου του NHS (Εθνικό Σύστημα Υγείας). Μια κυβέρνηση πλειοψηφίας των Τόρις θα σήμαινε ότι το Ηνωμένο Βασίλειο θα εγκαταλείψει την Ευρώπη ενδεχομένως με ένα «No Deal Brexit», κάτι που θα ήταν μια νίκη για μια δεξιά ξενοφοβική και οπαδό της ελεύθερης αγοράς. Η ηγεσία των Τόρις είναι αντιενωτική, φοβική, αυταρχική έναντι εκείνων που αφορούν οι κοινωνικές παροχές, και πιστεύει σε ένα ελάχιστο κράτος πρόνοιας. Θα προκαλέσει σημαντικά προβλήματα στην οικονομία, και θα προωθήσει σκληρά μέτρα σε βάρος των εργαζομένων. Ένα αποτέλεσμα θα μπορούσε να είναι μια κυβέρνηση μειοψηφίας των Συντηρητικών, που θα έκανε ένα «No Deal Brexit» ή οποιοδήποτε Brexit μέχρι την τελευταία προθεσμία στις 31 Ιανουαρίου, επειδή για να κυβερνήσουν θα πρέπει να κάνουν συμφωνία με τους Φιλελεύθερους για τους οποίους μια προϋπόθεση της συμφωνίας θα είναι ένα δημοψήφισμα. Αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει σε νέες εκλογές τον επόμενο χρόνο. Από την άλλη πλευρά είναι μια κυβέρνηση των Εργατικών, η οποία θα ανασυντάξει τη Βρετανία μετά από τον οικονομικό πόλεμο που έχει γίνει εναντίον της εργατικής τάξης και την επίθεση στις δημόσιες υπηρεσίες. Μια κυβέρνηση πλειοψηφίας των Εργατικών είναι εξαιρετικά απίθανη, κυρίως λόγω της ανόδου και της πιθανής εκλογικής επιτυχίας του SNP (Εθνικό Κόμμα της Σκωτίας), αλλά μια κυβέρνηση μειοψηφίας είναι πιθανή. Το πιθανότερο είναι να καταλήξουν σε συμφωνία με τους Σκωτσέζους εθνικιστές, αν και δεν θα είναι εύκολο. Οι Εργατικοί έχουν δηλώσει ότι δεν θα δεχτούν δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία της Σκωτίας τα δύο πρώτα χρόνια, που σκοπεύουν να διεξαγάγουν δημοψήφισμα για την Ευρώπη, αλλά φαίνεται ότι θα μπορούσαν να διαπραγματευτούν για αυτό καθώς και για άλλες απαιτήσεις του SNP.

-Πως είναι το πολιτικό σκηνικό δύο εβδομάδες πριν τις εκλογές;

-Οι Συντηρητικοί έχουν το προβάδισμα, ενισχυμένοι από το κόμμα του Brexit που τους στηρίζει όπου  υπάρχει ένας βουλευτής τους. Αλλά υπάρχουν ενδείξεις ότι το Εργατικό Κόμμα ανεβαίνει. Οι νέοι φαίνεται ότι επιστρέφουν στους Εργατικούς μετά από τα λάθη των Φιλελεύθερων, αλλά και επειδή έχουν διατηρήσει τον ενθουσιασμό τους για τον Κόρμπιν ως ένα νέο είδος πολιτικού ηγέτη σε ένα, κατά τα άλλα, εξαντλημένο πολιτικό σύστημα. Επιπλέον, οι ενδείξεις είναι ότι για αυτούς τους νέους, που είναι περισσότεροι στους εκλογικούς καταλόγους από ότι το 2017, το σημαντικότερο ζήτημα δεν είναι το Brexit αλλά η κλιματική αλλαγή. Και σε αυτό το θέμα το πρόγραμμα του Εργατικού Κόμματος είναι ισχυρό, και ο Κόρμπιν προσωπικά είναι πολύ αξιόπιστος και αφοσιωμένος. Πρέπει να σημειώσω, ότι το κατεστημένο στις πολλές μορφές του, από πρώην διευθυντές των υπηρεσιών ασφαλείας μέχρι τον αρχιραβίνο (και πίσω από αυτόν το λόμπι του Ισραήλ), και πάνω από όλα τα κύρια μέσα επικοινωνίας, πραγματοποιούν συντονισμένες επιθέσεις στον Κόρμπιν. Περισσότερο από το 2017, που υποτίθεται ότι δεν είχε καμία πιθανότητα να κερδίσει. Τώρα φοβούνται ότι μπορεί.

-Ποια είναι η κατάσταση στο εσωτερικό των Εργατικών;

-Η κοινοβουλευτική ομάδα τους είναι πιο ενωμένη από ότι ήταν ποτέ υπό την ηγεσία του Κόρμπιν, και αυτοί που προηγουμένως έκαναν κριτική συμφώνησαν να τον υποστηρίξουν. Το πιο σημαντικό όμως είναι τα μέλη, συμπεριλαμβανομένων των νέων μελών, που πολλοί από αυτούς οργανώνονται μέσω του κινήματος Momentum, και κινητοποιούνται σε μεγαλύτερο αριθμό από ότι το 2017 για να επικοινωνήσουν απευθείας με τους ψηφοφόρους, να τους κερδίσουν, και να τους πείσουν να ψηφίσουν. Σε ασφαλείς εκλογικές περιφέρειες, όπως η δική μου στο Χάκνευ, οι ακτιβιστές του Εργατικού Κόμματος πηγαίνουν περιοδεία σε κοντινές περιφερειακές έδρες για να νικήσουν έναν συντηρητικό ή για να υπερασπιστούν έναν υποψήφιο των Εργατικών.

-Οι Φιλελεύθεροι γιατί πέφτουν;

-Ένα άλλο χαρακτηριστικό του πολιτικού σκηνικού είναι η παρακμή των Φιλελεύθερων, που αμαύρωσαν τη φήμη τους το 2010 συμμαχώντας με τους Τόρις, και επιλέγοντας να μην σταματήσουν τις χειρότερες πολιτικές τους, όπως τα πανεπιστημιακά δίδακτρα, τις περικοπές, και την ιδιωτικοποίηση του NHS. Πήγαν πολύ καλά στις φετινές ευρωεκλογές, και αυτό μάλλον τους πήρε τα μυαλά, πιστεύοντας ότι αν προβάλλονταν ως το «Remain party» θα μπορούσαν να πάρουν ψήφους από το Εργατικό Κόμμα, η πλειοψηφία του οποίου υποστηρίζει την παραμονή. Στην πραγματικότητα, η ηγέτης τους δεν ήταν πειστική, από τότε που ισχυρίστηκε στην αρχή της εκστρατείας ότι θα μπορούσε να γίνει πρωθυπουργός και ότι οι Φιλελεύθεροι ως το μεγαλύτερο κόμμα θα σχηματίσουν κυβέρνηση, και έτσι θα σταματούσε αμέσως, και χωρίς δημοψήφισμα, το Brexit. Αυτό συνετρίβη γρήγορα ως ένα αναξιόπιστο σενάριο, καθιστώντας τη θέση τους να φαίνεται γελοία, και οδηγώντας πολλούς που είναι υπέρ της παραμονής να επιστρέψουν στο Εργατικό Κόμμα.

-Πως αναδεικνύεται το θέμα του Brexit στον προεκλογικό διάλογο;

-Υπάρχουν πολλά σημαντικά σημεία που πρέπει να αναφερθούν εδώ. Πρώτα, η υπόσχεση του Τζόνσον να πραγματοποιήσει το Brexit αμφισβητείται ευρέως από εμπειρογνώμονες και πολιτικούς αντιπάλους. Η θέσπιση νομοθεσίας για έξοδο από το κοινοβούλιο είναι ένα πράγμα, το οποίο υποθέτει ότι μπορεί να το κάνει με την πλειοψηφία, αλλά η περίπλοκη και μακρά διαδικασία της διαπραγμάτευσης των εμπορικών συμφωνιών πριν το Brexit έχει γίνει στην πράξη είναι ένα άλλο θέμα, και κάνει την επανειλημμένη υπόσχεση του να πραγματοποιήσει το Brexit να φαίνεται επιπόλαια και ανέντιμη (και ο Τζόνσον ήδη υποφέρει από ένα πρόβλημα εμπιστοσύνης, αφού οι άνθρωποι απλά δεν τον πιστεύουν). Η θέση του Εργατικού Κόμματος είναι να διαπραγματευτεί μια συμφωνία η οποία περιλαμβάνει την παραμονή στο εσωτερικό της τελωνειακής ένωσης, και την προστασία των θέσεων εργασίας και των περιβαλλοντικών στάνταρντ για την υγεία (κάτι που ορισμένοι περιγράφουν ως «μαλακό Brexit»), και στην συνέχεια να θέσει αυτή την συμφωνία απέναντι στην παραμονή στην Ευρώπη σε δημοψήφισμα εντός έξι μηνών. Ο Κόρμπιν δήλωσε ότι ο ίδιος θα είναι ουδέτερος, εστιάζοντας μόνο στο να διασφαλίσει ότι το δημοψήφισμα θα διεξαχθεί με δημοκρατικό τρόπο και ότι η κυβέρνηση θα εφαρμόσει το αποτέλεσμα. Οι Εργατικοί επιτίθενται επίσης έντονα στο σχέδιο του Τζόνσον για το Brexit, με το σκεπτικό ότι θα συμπεριλάβει το πολύ δημοφιλές, αλλά και πολύ πιεσμένο, NHS, που είναι ανοιχτό στην ιδιωτική αγορά, ειδικά στις αμερικανικές εταιρείες. Η υγειονομική υπηρεσία, η αλλαγή του κλίματος, οι φόροι, και τώρα και ο αντισημιτισμός, το αντικείμενο μιας σκληρής επίθεσης στον Κόρμπιν από τον αρχιραβίνο, ξεπερνούν συντριπτικά το Brexit ως βασικά ζητήματα στην εκστρατεία τους. Το ζήτημα του Brexit, ωστόσο, δεν θα χαθεί. Σε ποιο βαθμό οι Εργατικοί μπορούν να κερδίσουν τις ψήφους των υπέρμαχων της Ε.Ε. και των αντίθετων σε αυτήν, με το επιχείρημα  να ενώσουν τη χώρα  με μια νέα συμφωνία και να κάνουν ένα νέο δημοψήφισμα, θα είναι ζωτικής σημασίας για το αν θα έχουν αρκετές έδρες ώστε να οδηγηθούν στην κυβέρνηση.

-Πως ερμηνεύεις το δημοσκοπικό προβάδισμα του Τζόνσον; Ποιες είναι οι κοινωνικές συμμαχίες του;

-Προανέφερα κάποιους σχετικούς λόγους, ειδικά την συμμαχία με το κόμμα του Brexit που έδωσε στον Τζόνσον μια αρχική ώθηση. Στη συνέχεια, υπάρχουν οι ψηφοφόροι που ήταν υπέρ της αποχώρησης στο δημοψήφισμα του 2016, ειδικά στη Βόρεια και τη Δυτική Αγγλία, που στην πραγματικότητα ήταν μια εξέγερση ενάντια στην ελίτ του Λονδίνου. Αυτό το αντιελίτ συναίσθημα ενισχύθηκε περαιτέρω από τους αγώνες ενός διχασμένου κοινοβουλίου (που στην πραγματικότητα αντικατοπτρίζει μια διαιρεμένη χώρα), σχετικά με τη φύση της συμφωνίας και, στη συνέχεια, όταν ο Τζόνσον έγινε πρωθυπουργός, εναντίον ενός «No Deal Brexit». Ο Τζόνσον τοποθετήθηκε προσεκτικά κατά τους πρώτους μήνες του ως πρωθυπουργός, ως η πλευρά του «λαού» ενάντια σε ένα αργοκίνητο κοινοβούλιο, ως το σημείο να κλείσει το κοινοβούλιο στο όνομα της βασίλισσας, αλλά στην πραγματικότητα για να γίνει το Brexit απέναντι στις προσπάθειες του Εργατικού Κόμματος να σταματήσει το «No Deal Brexit» που είχε προγραμματίσει για τις 31 Οκτωβρίου, απειλώντας «να πεθάνει σε ένα χαντάκι» αν αποτύχει. Δεν έχει βρεθεί ακόμα το σώμα του Τζόνσον σε κάποιο χαντάκι, αλλά ο ίδιος έχει τοποθετηθεί ως ένας λαϊκιστής,  αντιελίτ, υποψήφιος, ο οποίος τελικά θα κάνει το Brexit Η συμμαχία του με το κόμμα του Brexit είναι ασφαλής, αν και έχει καταστήσει τον ηγέτη του, τον Νάιτζελ Φάρατζ, να φαίνεται χωρίς αρχές και εύκολα εξαγοράσιμος. Αλλά η συμμαχία του με τους ψηφοφόρους του Brexit είναι λίγο αντιφατική, αφού ο ίδιος είναι εκπαιδευμένος στα ελιτίστικα ιδρύματα του Ήτον και της Οξφόρδης και όχι εκφραστής του λαού. Αυτό γίνεται σαφέστερο καθώς προχωρά η προεκλογική εκστρατεία, και φαίνεται να προσπαθεί να μπλοφάρει και να πατρονάρει με τους θυμωμένους βόρειους που αντιμετωπίζουν τις συνέπειες των πλημμυρών (κλιματική αλλαγή) και της λιτότητας, για τις οποίες μπορεί να προσφέρει μόνο ασαφείς και μη πειστικές απαντήσεις. Ένας υποστηρικτικός Τύπος και τα ερείπια μιας οπισθοδρομικής κουλτούρας μπορεί να τον οδηγήσουν στην νίκη, αλλά οι προοπτικές είναι αβέβαιες και υπάρχουν δύο εβδομάδες στις οποίες μπορεί να κάνει ένα λάθος. Έχει περισσότερη προσωπικότητα από την Μέι, αλλά ελάχιστα στοιχεία ενσυναίσθησης με τις περιστάσεις και τις εμπειρίες της πλειοψηφίας του λαού. Ήδη, όπως και η Μέι, αποφεύγει τις επικίνδυνες συναντήσεις με τα μέσα ενημέρωσης και τους ανθρώπους. Αυτό δεν αποτελεί σημάδι μιας καμπάνιας νίκης.

-Πως μπορεί το Εργατικό Κόμμα να ανακάμψει μέχρι τις εκλογές;

-Φυσικά, δεν υπάρχουν εύκολες απαντήσεις εδώ. Θα ξεκινήσω με την απαραίτητη προϋπόθεση για μια νίκη των Εργατικών: αυτή είναι η μάχη στη βάση. Ήδη αγωνίζεται με ενέργεια, στρατηγική, και σε μεγάλη κλίμακα. Πρέπει να εντείνει την μάχη και να διατηρήσει τη δυναμική του μέχρι την ημέρα των εκλογών, όπου θα χρειαστεί να καταβληθούν τεράστιες προσπάθειες για να εξασφαλιστεί η ψήφος των ψηφοφόρων του. Στο πλαίσιο του μη αναλογικού εκλογικού συστήματος, οι εκλογές κερδίζονται και χάνονται στις περιφερειακές έδρες, όπου η διαφορά μεταξύ του νικητή και του ηττημένου είναι μικρή. Εδώ είναι η δύναμη του Εργατικού Κόμματος. Έχει χιλιάδες ακτιβιστές που είναι έτοιμοι να δώσουν μάχες, για να εξασφαλίσουν ότι οι ψηφοφόροι των Εργατικών θα ψηφίσουν την ημέρα των εκλογών. Οι Τόρις στηρίζονται πολύ περισσότερο στην εθνική διαφήμιση και στα φιλικά ΜΜΕ. Τα μέλη τους είναι 191.000, το Εργατικό Κόμμα έχει 485.000, και οι Φιλελεύθεροι 120.845. Όσον αφορά την εθνική εκστρατεία, οι Εργατικοί πρέπει να παίξουν τα πλεονεκτήματά τους. Να αξιοποιήσουν την απήχησή τους στους νέους, και να ενισχύουν τις πολιτικές τους για την κλιματική αλλαγή, το Εθνικό Σύστημα Υγείας, το ξεπέρασμα της φτώχειας και της ανισότητας. Πρέπει επίσης να προσεγγίσουν τους Remainers (οπαδούς της παραμονής), οι οποίοι είχαν προηγουμένως πάει στους Φιλελευθέρους, και να τους πείσουν ότι μια κυβέρνηση των Εργατικών είναι και μια δέσμευση για ένα δημοψήφισμα, με καλύτερες πιθανότητες να παραμείνουμε στην Ε. Ε. Ταυτόχρονα, πρέπει να πείσουν αυτούς που εγκαταλείπουν τους Εργατικούς ότι μπορούν να διαπραγματευθούν σοβαρά μια καλή συμφωνία σχετικά με την απασχόληση και την κοινωνική προστασία. Τέλος, χρειάζεται να πείσουν ότι μπορούν να εφαρμόσουν το μετασχηματιστικό τους πρόγραμμα, και να αποδείξουν ότι έχουν μια αποτελεσματική ομάδα που θα είναι οι υπουργοί της κυβέρνησης. Ο Κόρμπιν συνεχίζει να εμπνέει τα μέλη και τους υποστηρικτές του κόμματος, αλλά πρέπει να δοθεί περισσότερος χώρος στα κεντρικά στελέχη, για να παρουσιάσουν συγκεκριμένους τομείς πολιτικής και να πείσουν το εκλογικό σώμα για την κυβερνητική τους ικανότητα. Θα χρειαστεί πιθανώς να διευκρινίσουν και τις προτεραιότητές τους για τις πρώτες 100 ημέρες, έτσι ώστε οι ψηφοφόροι να μπορούν να φανταστούν το πως θα είναι μια κυβέρνηση των Εργατικών, και το πως θα βελτιώσει την καθημερινότητά τους από τις 13 Δεκεμβρίου και μετά.