Όπως γράφει η Έλενα Φεγκάλι, πολιτική επιστήμονας:
Από τις 17 Οκτωβρίου, έχει ξεκινήσει ένα μαζικό αντί-κυβερνητικό κίνημα σε όλη την χώρα καταγγέλλοντας το σάπιο πολιτικό καθεστώς που κυβερνά εδώ και δεκαετίες. Μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου, το 1990, ο Λίβανος κυβερνάται από τις ίδιες πολιτικές ελίτ και οικογενειακά τζάκια οι οποίες έχουν διαμορφώσει ένα διεφθαρμένο πολιτικό καθεστώς το οποίο καταγγέλλεται από το λαό για ανικανότητα και νεποτισμό. Το κίνημα διαμαρτυρίας ξεκίνησε με αφορμή την επιβολή φόρων στις τηλεφωνικές κλήσεις WhatsΑpp, το οποίο αποσύρθηκε την ίδια νύχτα.
Οι διαδηλώσεις ήταν σε μεγάλο βαθμό ειρηνικές όμως τον τελευταίο καιρό σε ορισμένες περιπτώσεις υπήρξαν βίαιες συγκρούσεις των διαδηλωτών που μπλοκάρουν τους κύριους δρόμους με τις δυνάμεις καταστολής που οδήγησαν σε δεκάδες συλλήψεις, τραυματίες και θύματα. Επίσης μια ομάδα υποστηρικτών της Χεζμπολάχ, που συμμετέχει στην κυβέρνηση, και των συμμάχων της Αμάλ έσπασαν βίαια ένα μπλοκ διαδηλωτών στα τέλη Οκτωβρίου.
Το μεγαλύτερο κομμάτι την Λιβανέζικης κοινωνίας είναι εδώ και χρόνια ένα καζάνι που βράζει καθότι βιώνει τον αποκλεισμό από βασικά κοινωνικά αγαθά ενώ σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα, περισσότερο από το ένα τέταρτο του πληθυσμού του Λιβάνου ζει κάτω από το όριο της φτώχειας. Την ώρα που το κόστος διαβίωσης είναι αρκετά υψηλό, το δημόσιο χρέος της χώρας ξεπερνά τα 86 δισεκατομμύρια δολάρια, δηλαδή περισσότερο από το 158% του ΑΕΠ, είναι το τρίτο υψηλότερο σε σχέση με το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν (ΑΕΠ) στον κόσμο. Την ίδια στιγμή η άρχουσα τάξη, σχεδόν αμετάλλακτη από την εποχή του εμφυλίου πολέμου (1975-1990), κατηγορείται για κερδοσκοπία σε μια χώρα με υποδομές υπό διάλυση όπως χρόνια σοβαρά προβλήματα στην παροχή ηλεκτρικού ρεύματος και πόσιμου νερού, την απουσία μέσων μαζικής μεταφοράς.
(φωτ. από τη σημερινη κινητοποίηση)
Εν κατακλείδι, μπορούμε να υποστηρίξουμε με ασφάλεια ότι για πρώτη φορά μετά από αρκετά χρόνια τα οποία χαρακτηρίστηκαν από πολιτική και κινηματική αδράνεια, αυτή τη στιγμή γεννιέται στο Λίβανο ένα πρωτόγνωρο κίνημα, με πρωτοστάτες την νεολαία και το φοιτητικό κίνημα, ενθαρρυντικό μήνυμα για το μέλλον της χώρας, το οποίο δείχνει να υπερβαίνει το σεχταριστικό πολιτικό οικοδόμημα που μέχρι πρότινος έμοιαζε ακλόνητο. Το κίνημα αυτό θέτει συγκεκριμένες προτεραιότητες και στόχους απαιτώντας την ανατροπή του πολιτικού σκηνικού, την πάταξη της διαφθοράς, την μεταρρύθμιση του κράτους και το σημαντικότερο όλων περισσότερη δημοκρατία.
