Σκέφτηκα πάρα πολύ για το αν πρέπει ή δεν πρέπει να μιλήσω για αυτό που γίνεται από προχθές στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κυρίως, αλλά και σε προσωπικούς και οικογενειακούς χώρους. Καταχράστηκα και πιστώθηκα ή χρεώθηκα, δυσανάλογη προβολή και δημοσιότητα. Είναι πολλοί που θεωρούν ότι αυτό είναι πάντα καλό. Ακόμη και το να σε βρίζουν ή να σε απειλούν. Εγώ δεν έμαθα να ζω έτσι ούτε να σκέφτομαι έτσι. Ό,τι έγινε,παρά το γεγονός ότι δεν το επιδίωξα, πηγάζει από την δυστυχία και την δυσκολία εκατοντάδων ανθρώπων που ίσως δεν καταφέρνουν να μάθουν ότι μιλάμε για αυτούς. Όταν κλείνουν τα μάτια τους μπορεί να ταξιδεύουν στα σπίτια και το βιός που άφησαν. Να έχουν αγωνία και πίκρα για το τι θα γίνουν τα παιδιά τους μεγαλώνοντας από εδώ και από εκεί. Πώς και πότε θα τελειώσει αυτό το ταξίδι.
Δεν το θεωρώ δίκαιο και τους οφείλω τουλάχιστον την υποχρέωση να πω σε όλους όσοι συνεχίζουν να βρίζουν και να απειλούν εμένα και εμμέσως αλλά εξίσου χυδαία και απάνθρωπα όλους τους πρόσφυγες, ότι δεν πρόκειται να φοβηθώ ή να σταματήσω τον φασίστα να τον λέω φασίστα, τον σκοταδόψυχο / σκοταδόψυχο και τον σαδιστή /σαδιστή.
Επειδή όμως συνήθως οι δειλοί και οι θρασείς, επιλέγουν να σε πληγώσουν με ότι αγαπάς, τους προειδοποιώ ότι κάθε νέα απειλή ή το παραμικρό να συμβεί σε οποιονδήποτε εκτός εμού, δεν θα μείνει απλά μια ανάρτηση κοινωνικού δικτύου.
Στην ζωή μας μάθαμε να αγαπάμε και να προσφέρουμε ό,τι μπορούμε και ό,τι αντέχουμε. Δεν είμαστε ήρωες αλλά τιμούμε και υποκλινόμαστε στον ηρωισμό όσων δεν έχουν φωνή και γινόμαστε η δική τους. Παιδιά μας όλα τα παιδιά του κόσμου είχε πει ο Ραφαηλίδης. Δεν απάντησα σε βαριές κουβέντες κατάρες και βρισιές. Μέχρι εκεί....