Και για να σώσει ό,τι απέμεινε από τη χαμένη τιμή της -τις περιβόητες ευρωπαϊκές αξίες- χρησιμοποιεί επικοινωνιακά το εργαλείο του διαχωρισμού μεταξύ προσφύγων και μεταναστών: Βεβαίως, θα φροντίσουμε αυτούς που τρέχουν να σωθούν από τις βόμβες στη Συρία, θα το ξανασκεφτούμε, για το Αφγανιστάν -ποιος θυμάται ότι ο πόλεμος δεν λέει να τελειώσει;-, κι αν κανείς καταφέρει να φτάσει από την Υεμένη, δεν μπορούμε να πούμε όχι. Οι υπόλοιποι είναι μετανάστες -και η μετανάστευση δεν είναι ανθρώπινο δικαίωμα.

Στο ίδιο μήκος κύματος και ο Κυριάκος -“είμαι κεντροδεξιός”- Μητσοτάκης. “Δομημένο και λειτουργικό” σύστημα ασύλου λέει ότι φτιάχνει, με “σαφή διαχωρισμό” προσφύγων και μεταναστών. Οι μετανάστες θα στέλνονται πίσω, άλλωστε οι χώρες τους είναι “ασφαλείς”.

Κι εδώ μπαίνει το ερώτημα τι είναι πιο επικίνδυνο: Ο πόλεμος ή η λιμοκτονία; Οι βόμβες ή η έλλειψη νερού; Στα μέσα της χρονιάς ο ΟΗΕ υπολόγιζε ότι κάθε τρία δευτερόλεπτα πεθαίνει στον πλανήτη ένα παιδί από την πείνα: 10.000 παιδιά την ημέρα.

Σύμφωνα με την έκθεση που παρουσιάζει σήμερα η ΑΥΓΗ, αυτός ο αριθμός θα μεγαλώσει εξαιτίας της ξηρασίας, η οποία μόνο στη νότια Αφρική απειλεί άμεσα με πείνα και δίψα 45 εκατομμύρια ανθρώπους. Τι μπορεί να σταματήσει αυτόν που τρέχει να σωθεί από την πείνα;

Όχι η Ευρώπη -φρούριο πάντως. Εάν δεν βοηθήσει σήμερα την Αφρική να σταθεί στα πόδια της και να ταΐσει τα παιδιά της, κανένα “δομημένο” σύστημα ασύλου δεν θα μπορέσει να τη “σώσει”.