Η καταστροφή στον Αμαζόνιο είναι ίσως το τελευταίο χτύπημα καμπάνας: η κλιματική αλλαγή μετασχηματίζεται πλέον σε ανοικτή κλιματική κρίση.
Η κλιματική αλλαγή προχώρησε με πολύ πιο γρήγορους ρυθμούς από όσο εκτιμούσαν οι επιστήμονες 3-4 χρόνια πριν. Το πιο ανησυχητικό όμως είναι ότι, παρά τα κατακλυσμιαία γεγονότα που παρατηρούνται σε παγκόσμια κλίμακα, οι αντιδράσεις των κοινωνιών και των περισσοτέρων Κυβερνήσεων είναι από ουδέτερες - άχρωμες έως ανύπαρκτες. Το ακόμα πιο ανησυχητικό ίσως, είναι ότι τα περισσότερα πολιτικά κόμματα (στην Ελλάδα ισχύει σε πολύ μεγάλο βαθμό), παράγουν "κλιματική κρίση" μέσω των δήθεν προγραμμάτων ανάπτυξης.
Η πραγματικότητα είναι ότι η κλιματική κρίση εκφράζεται ως μια "υπερσυσσωρευμένη" οικονομική και κοινωνική κρίση. Μια κρίση που απειλεί ευθέως τις κοινωνίες και τα συλλογικά τους δικαιώματα. Η κλιματική κρίση ανατρέπει τις βάσεις πάνω στις οποίες λειτουργούσαν μεγάλα τμήματα της παγκόσμιας αλλά και εθνικής οικονομίας, όπως η αγροτική παραγωγή, η τουριστική βιομηχανία, η βιομηχανία εξορύξεων (λιγνίτης, ορυκτά καύσιμα), ο κατασκευαστικός τομέας. Συμπαρασύρει, προφανώς, και το χρηματοπιστωτικό σύστημα που είναι ακόμα συνδεδεμένο με αυτά.
Η επίδραση που δημιουργεί σε ακραία καιρικά φαινόμενα, πυρκαγιές, πλημμύρες, τσουνάμια, αναζωπύρωση ηφαιστίων, απειλεί τις υλικές υποδομές με τις οποίες λειτουργούν τα πολεοδομικά συμπλέγματα.
Τη στιγμή αυτή και υπό το βάρος του Αμαζονίου, γίνεται πλέον ορατή η απειλή και σε κοινωνικό επίπεδο: δεν μπορεί, π.χ. να οικοδομηθεί ένα σύστημα κοινωνικής προστασίας ή να υπάρξει ένα στοιχειωδώς σοβαρό ασφαλιστικό σύστημα αν η κατάρρευση του κλίματος και των οικοσυστημάτων συμπαρασύρει την οικονομία και την κοινωνική ισορροπία και δημιουργήσει πρωτοφανείς στρατιές σε παγκόσμιο επίπεδο ανέργων και φτωχών.
Επομένως, ένα Πράσινο Κοινωνικό Συμβόλαιο είναι πλέον αναγκαίο και συστατικό κομμάτι μιας πολιτικής για την κοινωνική δικαιοσύνη. Βρίσκεται στον πυρήνα μιας στοχευμένης αντικαπιταλιστικής πολιτικής.
Το σχέδιο για το κλίμα του Σάντερς στοχεύει στη καθολική στροφή στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειες σε όλο το φάσμα της οικονομίας έως το 2050, ενώ παράλληλα προτείνει να αντιμετωπιστεί η κλιματική αλλαγή ως κατάσταση εκτάκτου ανάγκης.
Ο Σάντερς περιγράφει το σχέδιό του ως μια «δεκαετή, εθνική κινητοποίηση βασισμένη στην ισότητα και την ανθρωπιά» που θα δημιουργούσε έως και 20 εκατομμύρια νέες θέσεις εργασίας.
Μεταξύ των ιδεών του είναι η αντικατάσταση του 100% της ηλεκτρικής ενέργειας της χώρας από ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και δημιουργία ισχύος μηδενικών εκπομπών άνθρακα. Προβλέπει την ενίσχυση ύψους 2,18 τρις δολαρίων για οικογένειες με χαμηλό εισόδημα με σκοπό την αναβάθμιση των νοικοκυριών και των επιχειρήσεών τους, ώστε να μην επιβαρύνουν το περιβάλλον, ενώ θα υποχρεώσει το Τμήμα Ενέργειας να εποπτεύει ενδελεχώς τις νεοσύστατες εμπορικές δομές, αλλά και τις ιδιοκτησίες ατόμων με υψηλά εισοδήματα, για το αν είναι φιλικές προς το περιβάλλον.
Ο Σάντερς θέλει να αλλάξει και το σύστημα μεταφορών των ΗΠΑ επενδύοντας σε ηλεκτρικά οχήματα, σιδηροδρομικές γραμμές μεγάλης ταχύτητας και σε πιο διευρυμένη δημόσια συγκοινωνία. Εχει στόχο να δαπανηθούν 526 δισεκατομμύρια δολάρια για τον εκσυγχρονισμό του ηλεκτρικού δικτύου των ΗΠΑ.
Αντιλαμβάνεται κανείς ότι το Σχέδιο Σάντερς αποτελεί μια τεράστιας έκτασης αναδιανομή πλούτου, εισοδήματος δύναμης για την κοινωνία των ΗΠΑ. Προτείνει την κάλυψη του κόστους από την εξάλειψη των επιδοτήσεων ορυκτών καυσίμων και των φόρων σε αυτόν τον κλάδο, χρήματα που μπορούν να εξοικονομηθούν για τις 20 εκατομμύρια θέσεις εργασίας που θα ανοίξουν με τις "πράσινες" δημόσιες και ιδιωτικές επενδύσεις. Εκτιμάται ακόμα ότι ποσόν 1,3 τρισεκατομμυρίων δολαρίων θα εξοικονομηθεί από τη μειωμένη ανάγκη για προγράμματα ανεργίας λόγω της δημιουργίας αυτών των θέσων εργασίας.
Μπορούμε, όπως ο Σάντερς. Απαιτείται όμως και κοινωνική κινητοποίηση. Πάνω σ'αυτήν στηρίζει την υποψηφιότητά του για τη "μάχη των μαχών" απέναντι στον Τραμπ. Τίποτα δεν γίνεται χωρίς αυτήν, όλα μπορούν να γίνουν με αυτήν.
(από τη σελίδα του Χρ. Βερναρδάκη στο facebook)
