Με αφορμή την συζήτηση για τον υποτιθέμενο θρίαμβο Καραμανλή στο Βουκουρέστι, ο Πάνος Τριγάζης έκανε την ακόλουθη δήλωση:

Έχοντας συνεχή θητεία στο Εθνικό Συμβούλιο Εξωτερικής Πολιτικής, από το 2005, είμαι σε θέση να γνωρίζω τα εκάστοτε σχέδια Νίμιτς για την επίλυση του Μακεδονικού.

Επιβεβαιώνω ότι, τον Απρίλιο του 2005, ο τότε ΥΠΕΞ Πέτρος Μολυβιάτης είχε ενημερώσει επισήμως για  πρόταση Νίμιτς, την οποία η κυβέρνηση Καραμανλή είχε καταρχήν  αποδεχτεί. Η πρόταση προέβλεπε την σύνθετη ονομασία «Δημοκρατία της Μακεδονίας-Σκόπια», ενώ ως εθνικότητα/ιθαγένεια, οριζόταν η «Μακεδονική» όπως και η γλώσσα. Αλλαγή του συντάγματος της γείτονος δεν προβλεπόταν.

Υπενθυμίζω ότι η πρώτη διπλωματική «ψυχρολουσία» για τον Κώστα Καραμανλή, μετά την ανάληψη των καθηκόντων του, το 2004, ήταν η ανακοίνωση της κυβέρνησης Μπους ότι αναγνωρίζει την ΠΓΔΜ ως Δημοκρατία της Μακεδονίας, κάτι που δεν είχε κάνει στα δεκατρία χρόνια μετά την ανεξαρτητοποίησή της, το 1991.

Με αυτά τα δεδομένα, η ηγεσία του ΝΑΤΟ προσανατολιζόταν στην ένταξη της γείτονος ως FYROM,  δεδομένου ότι, με το άρθρο 11 της Ενδιάμεσης Συμφωνίας,  η Ελλάδα είχε δεχτεί να «μην αντιταχθεί στην αίτηση εισδοχής ή την συμμετοχή της ΠΓΔΜ ως μέλους σε διεθνείς, πολυμερείς και περιφερειακούς οργανισμούς και θεσμούς, στους οποίους η Ελλάδα είναι μέλος». Η Σύνοδος του ΝΑΤΟ έγινε, 2-4 Απριλίου 2008, στο Βουκουρέστι, αλλά τελικά αποσύρθηκε η προαναφερθείσα πρόταση, αφού η ελληνική κυβέρνηση είχε απειλήσει με βέτο, υποστηρίζοντας την θέση περί σύνθετης ονομασίας κλπ.  

Αυτό ήταν το Βουκουρέστι για το οποίο θριαμβολογεί  η ΝΔ.  

Το «κεκτημένο του Βουκουρεστίου» δεν ήταν τίποτε περισσότερο από μία αμυντική κίνηση εκ μέρους της κυβέρνησης Καραμανλή, γι’ αυτό και ο ΣΥΝ, ενώ το είχε χαρακτηρίσει θετικό από την άποψη αποτροπής ένταξης της γείτονος στο ΝΑΤΟ, που θα σήμαινε την απώλεια ενός διαπραγματευτικού όπλου της Ελλάδας, ταυτόχρονα   είχε δηλώσει ότι «εμείς θα πανηγυρίσουμε όταν λυθεί το πρόβλημα» (δήλωση Αλέκου Αλαβάνου).

Προσθέτω ότι η στάση της Ελλάδας στο Βουκουρέστι  είχε απαντηθεί από την κυβέρνηση Γκρούεφσκι, με προσφυγή της στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, για παραβίαση της Ενδιάμεσης Συμφωνίας. Προσφυγή που είχε γίνει δεκτή και η υπόθεση εκδικάστηκε το 2011, με αποτέλεσμα την καταδίκη της Ελλάδας με ψήφους 15 έναντι ενός  (το Βήμα 5.12.2011).