Διαβήκαμε δύσκολα μονοπάτια και ορμητικά ποτάμια. Κάναμε υποχωρήσεις προκειμένου να διατηρήσουμε σε ζωή όσους υπέφεραν στη διάρκεια των μνημονίων. Τον προηγούμενο Αύγουστο βγήκαμε από τον ασφυκτικό έλεγχο των μνημονίων, τα οποία μας καθόριζαν όχι μόνο τον στόχο αλλά και τον τρόπο μείωσης των δαπανών. Από την χρονική αυτή στιγμή μας καθορίζουν μόνο τον στόχο και μας δίνουν ευελιξία σε ότι αφορά τον τρόπο, όπως γίνεται και με τις άλλες χώρες που ήταν σε μνημόνιο. Η κυβέρνηση έχοντας μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων καθιέρωσε αρκετά μέτρα ελάφρυνσης του βάρους των πολιτών (120 δόσεις, αύξηση κατώτατου, κατάργηση υποκατώτατου, αποφυγή μείωσης συντάξεων, όχι μείωση αφορολόγητου κλπ). Η κατεύθυνση αυτή μπορεί να βαφτίστηκε από την αντιπολίτευση σαν ‘’παροχές’’ αλλά σηματοδότησε μια πορεία προστασίας των χαμηλών και μεσαίων στρωμάτων. Μια κατεύθυνση που ο ΣΥΡΙΖΑ είναι υποχρεωμένος να διατηρήσει ακόμη και ερχόμενος σε αντίθεση με το ευρωπαϊκό κατεστημένο. Οι εκλογικές μας απώλειες έχουν σχέση με τη σταδιακή φθορά που συσσωρεύτηκε σαν τη ραδιενέργεια και την τήρηση πολιτικής ξένης προς εμάς λόγω των μνημονίων.
Τι θα κάνει ο πολιτικός αντίπαλος;
Η Ν.Δ. αν γίνει κυβέρνηση θα υλοποιήσει αυτά που έχει εξαγγείλει, με αντίληψη νεοφώτιστου αντιγραφέα των πρακτικών Θάτσερ, Χάγεκ και Φρήντμαν. Θα χτυπήσει τα εργασιακά δικαιώματα (οκτάωρο, εφταήμερο, συλλογικές συμβάσεις κλπ) σε μια προσπάθεια να ικανοποιήσει τους εργοδότες, με την ελπίδα ότι έτσι θα τους καλοπιάσει και θα κάνουν επενδύσεις, αυξάνοντας έτσι την συνολική πίτα. Είδαμε όμως ότι μέχρι τώρα η οικονομική ολιγαρχία στη χώρα μας, ‘’επενδύει΄΄ σε ποδοσφαιρικές ομάδες και κανάλια, για να επηρεάζει τις διάφορες κυβερνήσεις και όχι σε παραγωγικές μονάδες. Για να επιβάλλει τα αντεργατικά μέτρα, θα τα συνδυάσει με μέτρα καταστολής, ιδιαίτερης έντασης, τα οποία θα βάλουν σε περιπέτειες την κοινωνική ειρήνη, σε μια εύθραυστη εποχή αμέσως μετά την ταλαιπωρία των μνημονίων. Οι  ανάγκες εξεύρεσης κεφαλαίων εφτά (7) περίπου δις για υλοποίηση των προγραμμάτων θα αναγκάσει την πιθανή κυβέρνηση Ν.Δ. να  περικόψει κοινωνικές παροχές. Οι περικοπές αυτές θα μειώσουν τη ζήτηση στην αγορά και θα αυξήσουν την δυσαρέσκεια των μικρομεσαίων.
Οι ανισότητες που θα διευρυνθούν, θεωρούνται από τους νεοφιλελεύθερους κύκλους της Ν.Δ. ‘’απαράκαμπτη προϋπόθεση’’ για την εξυγίανση, την ανάκαμψη και την ευημερία. Αυτές τις ανισότητες που έπαψαν να είναι στοιχείο διαχωρισμού των πλούσιων χωρών με αυτές του τρίτου κόσμου και έχουν έρθει στο εσωτερικό των ανεπτυγμένων χωρών, απειλώντας έτσι την συνοχή τους.
Ο μύθος της δημιουργίας ευκαιριών, με κάθε μέσο και με ΄΄δημιουργική καταστροφή’’ των χαμηλότερων τάξεων, πέρασε από τα καθοδηγούμενα κανάλια, στην αντίληψη της νέας γενιάς. Όμως η δημιουργία ευκαιριών για όλους, η απόλυτη ελευθερία της αγοράς, η αύξηση της πίτας επ’ ωφελεία όλου του πληθυσμού, υπάρχουν μόνο στα ‘’ευαγγέλια’’ του νεοφιλευθερισμού και όχι στην πράξη, παρά μόνο σαν καταστροφή.
Τι κάνουμε σήμερα;
Κι εμείς τι κάνουμε; απέναντι σε ένα πολιτικό αντίπαλο οργανωμένο, ενισχυμένο, με όλα τα ατού και τους μηχανισμούς, δεν μπορεί να διεξαχθεί μια πάλη με επιτυχία, χωρίς οργάνωση σιδερένια, πειθαρχημένη και ατσαλωμένη. Χρειάζονται συμμαχίες ακόμη και με ασταθή πολιτικά κόμματα ή ανθρώπους. Οι συμμαχίες αυτές πρέπει να εδράζονται σε ένα μίνιμουμ πρόγραμμα προστασίας των εργασιακών δικαιωμάτων.
Στις δύσκολες  καταστάσεις όπου ο αντίπαλος υπερέχει αριθμητικά αλλά δεν έχει ευελιξία για να προσαρμόσει τα μέσα του και τους ανθρώπους του σε συγκεκριμένη κατεύθυνση, απαιτείται να συγκεντρωθούν πολλές δυνάμεις ακόμη και ετερόκλητες και προσωρινά ασταθείς για να δημιουργηθεί πλεονέκτημα σε καθορισμένο χρόνο, στο πλαίσιο της οικονομίας δυνάμεων.
Υπάρχουν δυνατότητες συνεργασίας των αριστερών, κομμουνιστικών και σοσιαλδημοκρατικών δυνάμεων αυτή τη στιγμή στη χώρα μας; και γιατί δεν έγινε μέχρι τώρα; Και μέχρι που μπορεί να φτάσει μια τέτοια συνεργασία; Εδώ χρειάζεται μια απάντηση και πρέπει να δοθεί άμεσα.
Χρειάζεται τέλος μαζικό κίνημα, αυτό που υποτιμούσε ή δεν μπόρεσε να φτιάξει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Οι εργαζόμενοι, οι χτυπημένοι από την κρίση δεν έχουν άλλη λύση παρά να ενισχύσουν τις οργανώσεις τους για να μη τους αφαιρεθούν κεκτημένα.
Και για να μη παρεξηγηθώ είναι προτιμότερο να υπάρχει ισχυρό μαζικό προοδευτικό κίνημα ακόμη και απέναντί μας παρά καθόλου.
Και η ελπίδα έρχεται μαζί με την πάλη.
Το δε άλας της πολιτικής βρίσκεται στους αγώνες για μια καλύτερη ζωή των πολλών.