Η συζήτηση εύκολη δεν ήταν: αντιθέτως, η κυβέρνηση είχε να αντιμετωπίσει ένα μωσαϊκό προκλήσεων, αλλά και αντιθέσεων. Εν αρχή ην οι τραπεζίτες: οι διοικήσεις των ελληνικών τραπεζών, σε πρώτη φάση, διαφωνούσαν παρασάγγας με τις προτάσεις της κυβέρνησης και η διαπραγμάτευση ήταν σκληρή και χρονοβόρα. Ταυτοχρόνως, κάθε άλλο παρά βοηθητική ήταν η «αφωνία» της Τραπέζης της Ελλάδος, ενώ τα φιλικά προς τη ΝΔ ΜΜΕ αντιμετώπιζαν τις διαπραγματεύσεις για την προστασία της πρώτης κατοικίας με αμιγώς παραπολιτικό τρόπο: παρουσιάζοντας το σενάριο της «κόντρας Δραγασάκη-Φλαμπουράρη»...
Οι μέρες περνούσαν και η κυβέρνηση, έχοντας ως διαπραγματευτικό όπλο το «μαξιλάρι» των σχεδόν 30 δισ. από το οποίο προσδοκούν να βοηθηθούν οι τράπεζες μέσω εγγυήσεων, πειθανάγκασε τους τραπεζίτες να αποδεχθούν το σχέδιό της.
Και μετά ήρθε η ώρα των «έξω»: οι τεχνοκράτες των Βρυξελλών και της Φρανφκούρτης παρουσίαζαν τάσεις... αυτονόμησης, λόγω του ότι η κλεψύδρα για τους πολιτικούς προϊσταμένους τους αδειάζει στις Ευρωεκλογές της 26ης Μαΐου. Ταυτοχρόνως, οι παράγοντες του SSM που ελέγχει τις τράπεζες πίεζαν διαρκώς, θέτοντας σε πρώτη προτεραιότητα το χαρτοφυλάκιο των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και όχι την ανάγκη να μην ξεσπιτωθεί ο κόσμος.
Εν τέλει, έπειτα από πολυεπίπεδα μπρα ντε φερ, το νέο πλαίσιο προστασίας της πρώτης κατοικίας βρίσκεται ήδη στη Βουλή. Και μέσω αυτού διασφαλίζεται ότι δε θα ζήσουμε στην Ελλάδα «σκηνές Ισπανίας». Μπορεί κάποιοι να ήθελαν μεγαλύτερα όρια περιουσίας ή καταθέσεων, όμως η αλήθεια είναι πως οι πραγματικά ανήμποροι, οι χτυπημένοι από την κρίση που τους έχουν πλακώσει οι δανειακές τους υποχρεώσεις, προστατεύονται αποτελεσματικά. Και μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι χωρίς να φοβούνται ότι κάποιος δικαστικός επιμελητής θα τους χτυπήσει το κουδούνι.
Σημειωτέον ότι όλο αυτό τον καιρό, οι «θεσμοί» απειλούσαν –με κομψό, βεβαίως, τρόπο, καθώς η χώρα δεν βρίσκεται σε καθεστώς Μνημονίου...- ότι θα «πάγωναν» την επιστροφή του 1 δισ. ευρώ από τα κέρδη των ελληνικών ομολόγων. Οι συνεδριάσεις του Eurogroup και του Euroworking Group έρχονταν και παρέρχονταν και το θέμα δεν λυνόταν. Και το ΔΝΤ «σιγοντάριζε» επίσης, εκφράζοντας την... «ανησυχία» του για τις προτάσεις της κυβέρνησης αναφορικά με την πρώτη κατοικία.
Η κυβέρνηση, λοιπόν, ρίσκαρε το εξαιρετικά καλό μεταμνημονιακό κλίμα που είχε δημιουργηθεί, αλλά και την προοπτική αποκατάστασης της πρόσβασης της Ελλάδας στις αγορές μόνο και μόνο για να μην γίνουν σοβαρές υποχωρήσεις στο καθεστώς προστασίας της πρώτης κατοικίας. Έθεσε, δηλαδή, στον αέρα το «αφήγημα» με το οποίο θα ζητήσει την ψήφο των πολιτών ο Αλέξης Τσίπρας για να μην θυσιάσει την πρώτη κατοικία τους. Και πέτυχε να περιλαμβάνονται στην νέα ρύθμιση ακόμη και τα επιχειρηματικά δάνεια που συνδέονται με την πρώτη κατοικία!
Οσο, λοιπόν, κι αν πολιτική δεν γίνεται με «αν», αξίζει να προβληματιστεί κανείς τί θα γινόταν αν όλη αυτή την κατάσταση είχε να την αντιμετωπίσει μία άλλη κυβέρνηση: θα έγραφε στα... παλαιότερα των υποδημάτων της το ΔΝΤ μία «γαλάζια» κυβέρνηση; Θα ρίσκαρε μία κόντρα με τους εταίρους και το καλό κλίμα που με κόπο δημιουργήθηκε ο Κυριάκος Μητσοτάκης; Θα έθετε η ΝΔ υπό διακινδύνευση το αφήγημα στο οποίο ποντάρει για να γυρίσει τους πολιτικούς συσχετισμούς στις εκλογές; Ή απλώς θα προχωρούσε σε άλλη μία παράταση του «νόμου Κατσέλη» για να παραπέμψει την «καυτή πατάτα» για μετά τις εκλογές;
Οχι τίποτα άλλο, αλλά γιατί ορισμένα πράγματα προβάλλονται σαν... αυτονόητα ενώ δεν είναι καθόλου έτσι...
