Σε μία προσπάθεια (ίσως μετά από σχετικές νομικές «συμβουλές») να αποποιηθεί κάθε σχέση με τους «ενοικιαζόμενους» εργαζόμενούς της μέσω της ICAP, η διοίκηση της Εθνικής Ασφαλιστικής κάλεσε περίπου 40 εργαζόμενους να πληρώσουν από την τσέπη τους τα χρήματα (80 ευρώ) που απαιτούνται για τα εξέταστρα της πιστοποίησης στην Τράπεζα της Ελλάδος για ασφαλιστικούς διαμεσολαβητές.
Το γεγονός καταγγέλλει στο Left.gr o πρόεδρος του Συλλόγου των Υπαλλήλων της Εθνικής Ασφαλιστικής, Γ. Πετσαλάκης, σημειώνοντας ότι οι εργαζόμενοι απειλήθηκαν ότι, αν δεν πληρώσουν τα εξέταστρα (κάτι που δεν συνέβαινε στο παρελθόν, καθώς κάλυπτε η ίδια η εταιρεία το κόστος), θα απομακρυνθούν από τη θέση τους.
«Θεωρούσαμε ότι η διοίκηση της εταιρείας, έχοντας μάθει από τα λάθη των προηγουμένων διοικήσεων θα έδειχνε ένα ανθρώπινο πρόσωπο απέναντι στους συναδέλφους μας μέσω ICAP, την πιο αδικημένη μερίδα των συναδέλφων μας», αναφέρει ο κ. Πετσαλάκης τονίζοντας ότι, εφόσον αυτό δεν έγινε, θα αναλάβει το σωματείο να καλύψει τα 80 ευρώ των εξετάσεων για τους συναδέλφους - μέλη του που εργάζονται στην εταιρεία μέσω ICAP.
Είναι, άλλωστε, από τα λίγα σωματεία που εντάσσει εργολαβικούς εργαζόμενους στις τάξεις του και θέτει ως βασικό αίτημα την κατάργηση της «δεύτερης κατηγορίας εργαζομένων» μέσω της απορρόφησής τους στο τακτικό προσωπικό.
Η σίγουρη «λύση» καταπάτησης των εργασιακών δικαιωμάτων
Ακόμα μεγαλύτερης σημασίας είναι η δικαστική διαμάχη εργαζόμενης επί επτά χρόνια μέσω της ICAP, η οποία απολύθηκε το 2014 (μαζί με ακόμα 3 συναδέλφους της τότε) και διεκδικεί, με τη στήριξη του εν λόγω σωματείου αλλά και της ΓΣΕΕ, να αναγνωριστεί η εργασίας της ως προσφορά υπηρεσιών στην ίδια την Εθνική Ασφαλιστική, που ήταν στην πραγματικότητα ο εργοδότης της.
Η υπόθεση έχει φτάσει σε δεύτερο βαθμό και το εφετείο θα γίνει εντός του Μαρτίου. Πρόκεται για ακόμα μία υπόθεση που δείχνει το απάνθρωπο καθεστώς της μεσιτείας στην αγορά εργασίας: μεγάλες επιχειρήσεις, με το πρόσχημα του «έργου», δανείζονται προσωπικό από τρίτες εταιρείες (όπως η ICAP), ώστε να απασχολούν εργαζόμενους που δεν ανήκουν σε σωματείο, απολύονται πανεύκολα και ξαναπροσλαμβάνονται με χειρότερους όρους αν χρειασθεί.
Όπως έχουμε δείξει στο σχετικό αφιέρωμα του Left.gr, οι «αόρατοι» αυτοί εργαζόμενοι, που βρίσκονται σε ένα διαρκές πλαίσιο ομηρίας, αποτελούν περίπου το 10% του συνόλου των τραπεζοϋπαλλήλων και, μάλιστα, σε κατά τόπους διευθύνσεις είναι το 50%, 60% ή και το 90% του προσωπικού.
Με τον τρόπο αυτό, υπονομεύονται οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας αφού δεν εφαρμόζονται για το σύνολο των εργαζομένων. Αλλοιώνονται έτσι οι συλλογικές κατακτήσεις του κόσμου της Εργασίας και των σωματείων και δημιουργούνται υπάλληλοι δύο και τριών ταχυτήτων, πιο εύκολα διαχειρίσιμοι. Οι τράπεζες (και όχι μόνο) θυσιάζουν για τον σκοπό αυτό ακόμα και την επιχειρηματική αποτελεσματικότητα, την ουσιαστική αξιοποίηση των δυνατοτήτων του προσωπικού και την εξέλιξη των δυνατοτήτων αυτών, όπως επίσης και την προοπτική τεχνολογικής ή οργανωτικής καινοτομίας.
Έτσι, μία απόφαση του Εφετείου που θα δικαιώσει την εργαζόμενη, θα αποτελέσει σίγουρα ιστορική νίκη (και οδηγό για τη συνέχεια) κατά του «outsourcing» της εργοδοτικής ασυδοσίας...
