Στρατηγική προτεραιότητα των ΗΠΑ του Τραµπ στη Μέση Ανατολή είναι ο περιορισµός της ισχύος του Ιράν στην ευρύτερη Μέση Ανατολή και στη συνέχεια η µεθόδευση καθεστωτικής ανατροπής στην Τεχεράνη.

Στην παραπάνω θεώρηση προκύπτει η γεωπολιτική αξία του κουρδικού κινήµατος στη Συρία και στο Ιράκ, που ανταγωνίζεται εκ των πραγµάτων τη φιλοϊρανική συµµαχία, αλλά και εντός του Ιράν ως δυνητική θρυαλλίδα καθεστωτικής αποσταθεροποίησης.

Στρατηγική προτεραιότητα της Τουρκίας του Ερντογάν είναι η αποτροπή δηµιουργίας ενός κράτους του ΡΚΚ στη Βορειοανατολική Συρία, µε πολλαπλασιαστή ισχύος µια επ’ αόριστον εκεί παραµονή των αµερικανικών στρατιωτικών δυνάµεων.

Αντικειµενικά ταάµεσα συµφέροντα της Αγκυρας συµπίπτουν µε τις προτεραιότητες της Μόσχας, της Τεχεράνης και της ∆αµασκού, καθώς όλοι µαζί επιθυµούν την αποχώρηση των ΗΠΑ.Ετσι η Αγκυρα έχει κάθε λόγο να περιφρουρεί τη ρεαλπολιτίκ της συνεργασίας µε τη Ρωσία και το Ιράν.

Από τη µεριά της η Ουάσιγκτον δεν µπορεί παρά να στηρίξει τις αραβικές χώρες της περιοχής που αισθάνονται ότι απειλούνται από το Ιράν: την Αίγυπτο, τη Σαουδική Αραβία και τα Εµιράτα, µια συσπείρωση ευθέως ανταγωνιστική προς τις ηγεµονικές φιλοδοξίες Ερντογάν στο σουνιτικό  Ισλάµ.

Παρά τη στρατηγική τους απόκλιση ΗΠΑ και Τουρκία έχουν κάθε λόγο να αποφύγουν τη διολίσθηση σε µια ανεξέλεγκτη σύγκρουση.

Το παρελθόν της στενής συνεργασίας ΗΠΑ - Τουρκίας µέχρι πριν από λίγα χρόνια δηµιουργεί συνεχώς κλίµα, εικόνα και προσδοκίες συνολικής εξοµάλυνσης στις διµερείς σχέσεις, ενώ στην πραγµατικότητα πρόκειται για διευθετήσεις τακτικού χαρακτήρα.

Πρόκειται για µια σκληρή πραγµατικότητα που απέχει έτη φωτός από την εικόνα µιας περιφερειακής δύναµης που ελίσσεται επιδέξια ανάµεσα σε δύο µεγάλες δυνάµεις.