Χθες βράδυ κοιμήθηκα στο σπίτι ενός κούρδου φίλου στη Ροζάβα. Η κόρη του, με αυτοπεποίθηση και παρορμητικότητα στα έξι της χρόνια, στάθηκε πάνω στο τραπέζι και τραγούδησε τα τραγούδια που μαθαίνει στο σχολείο, ούσα κομμάτι της πρώτης γενιάς των συρο-κούρδων μαθητών που ακούν τη μητρική τους γλώσσα σε σχολική αίθουσα.
«Είμαι Κούρδισσα», τραγουδούσε. «Μαθαίνω τη γλώσσα μου.. Τραγουδώ στη γλώσσα μου…». Δεν φαίνεται να ζητά πολλά.
Κι όμως, για το τουρκικό κράτος, που πάντα επιζητά τον αφανισμό των Κούρδων, έτοιμο «να θάψει τους μαχητές της Ροζάβα στα χαρακώματά τους», όπως απείλησε αυτή τη βδομάδα ο υπουργός Άμυνας της Τουρκίας, είναι πολλά. Είναι πολλά και για τον Ντόναλντ Τραμπ, που αυτή τη βδομάδα πήρε την απόφαση να αποσύρει τις δυνάμεις του από τη Ροζάβα και να αφήσει τους Κούρδους στο έλεος της επικείμενης τουρκικής επέμβασης.
Είναι πολλά επίσης και για αρκετούς δυτικούς και διεθνείς αριστεριστές, που φωνάζουν για ειρήνη λες και αυτή θα έρθει ή θα χλευάσει τους Κούρδους επειδή «αρνούνται να μάθουν από τα λάθη τους» και δέχθηκαν την αμερικάνικη εναέρια κάλυψη στον αγώνα τους εναντια στο Νταές (ISIS).
Αν αγωνιστές οπουδήποτε παγκοσμίως είχαν καταφέρει να εγκαθιδρύσουν αντι-ιμπεριαλιστική, σοσιαλιστική εξουσία στην περιοχή τους, αν οι Κούρδοι είχαν αρνηθεί τη στρατιωτική προστασία από οποιαδήποτε λαϊκή δημοκρατία για αυτή των Αμερικάνων, τότε θα είχε νόημα να μιλάμε για αυτό. Αλλά προς το παρόν δεν υπάρχει τέτοιου είδους δύναμη πουθενά.
Αυτοί οι «αντιμπεριαλιστές» που σαρκάζουν τις Μονάδες Λαϊκής Προστασίας (κούρδικη πολιτοφυλακή στη Συρία) επειδή δέχθηκαν την εναέρια κάλυψη των ΗΠΑ στην πολιορκία του Κομπανί, σκόπιμα ξεχνούν τη μονομερή φύση των ιμπεριαλιστικών επιχειρήσεων στη Μέση Ανατολή.
Όπως δήλωσε πρόσφατα ο Σαλίχ Μούζλιμ, ο συνεπικεφαλής Διπλωματικών Σχέσεων του κυβερνόντος κόμματος της Ροζάβα (Κόμμα Δημοκρατικής Ένωσης – PYD): «Ούτε καλέσαμε τους Αμερικάνους, ούτε τους είπαμε να φύγουν. Δεν ήταν εδώ, άλλωστε, για να μας προστατέψουν. Υπήρξε σύμπτωση συμφερόντων, ενεργήσαμε από κοινού, αλλά ποτέ δεν βασιστήκαμε πάνω τους».
Μόνο οι ανάγκες του πολέμου
Το τούρκικο κράτος έχει τους τζιχαντιστές εντελοδόχους του, που βιάζουν, βασανίζουν, φυλακίζουν και εκτελούν κατά βούληση, αλλά μέσω του ΝΑΤΟ αυτό είναι από μόνο του εντελοδόχος του σοβινιστικού, αυταρχικού, ταξικού εθνικισμού που πουλάει ο Τραμπ.
Αν η Τουρκία καταλάβει τις πετρελαιοπηγές και τον πλούτο της Βόρειας Συρίας, αυτοί οι αντιμπεριαλιστές με ποιους νομίζουν ότι θα συναλλάσσεται; Μπορεί να φεύγει ο νατοϊκός στρατός, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η Συρία θα επιστρέψει στα χέρια των Σύριων. Η Δημοκρατική Ομοσπονδία της Βόρειας Συρίας ήταν πάντα στα χέρια των Σύριων, Κούρδων, Αράβων, Ασσύριων. Αλλά αυτό μπορεί να μην ισχύσει για πολύ ακόμα.
Η απόφαση του Τραμπ κάνει ξεκάθαρο αυτό που έλεγαν εξαρχής οι υποστηρικτές της Ροζάβα: κάποιες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις βλέπουν τους Κούρδους σαν ζωύφια προς εξολόθρευση, και κάποιες σαν ένα χρήσιμο εργαλείο, αλλά στο τέλος της ημέρας είναι μικρή η διαφορά μεταξύ τους για να διαλέξεις κάποιον από τους δύο.
Χωρίς καμία προσδοκία, οι Κούρδοι περιμένουν μια συγγνώμη από αυτούς που τους κατηγόρησαν για πρόθυμη μαριονέτα μιας ιμπεριαλιστικής επέκτασης στη Μέση Ανατολή. Δείτε πως η κίτρινη σημαία του Αμπντουλάχ Οτσαλάν κυματίζει πάνω από την πρόσφατα απελευθερωμένη Ράκα, αψηφώντας τις επιθυμίες του αμερικάνικου συνασπισμού. Δείτε πως οι άνθρωποι εδώ σταθερά διαδηλώνουν υποστηρίζοντας τους αντάρτες, ενάντια σε κάθε λογική διεθνών σχέσεων. Δεν υπάρχει συμπάθεια για τους ιμπεριαλιστές εδώ, μόνο οι ανάγκες του πολέμου.
Μιλώντας για μια άλλη σύντομη επανάσταση, ο ποιητής Ουίσταν Χιου Όντεν έγραψε για τον πόνο της συνήθειας: οι συνήθειες , περιγράφει, είναι απαθής και ανέλπιδες. Αλλά η αίσθηση που μου δίνουν οι κούρδοι αγωνιστές εδώ στη Ροζάβα είναι ότι αν έρθουν κι άλλα δεινά, η μυϊκή μνήμη των δυνάμεών τους θα απαντήσει όπως απαντάει πάντα.
Όταν ο λαός του Κομπανί είχε πορεία αυτή τη βδομάδα προς τις αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις εκεί, ήταν γεμάτος θυμό, κρατώντας ψηλά φωτογραφίες από τα πολλά θύματά του.
Από θέση ισχύος
Το μήνυμα του κόσμου δεν ήταν μια κραυγή βοήθειας, αλλά επικριτική στην απόφαση του αμερικανού προέδρου, απαιτώντας να γίνουν σεβαστές οι θυσίες τους. Η δράση τους έλαβε χώρα από θέση ισχύος. Όχι στρατιωτικής ή υλικής δυνάμεως, ίσως, αλλά ισχύος παρόλ’ αυτά.
«Δεν θα παρακαλέσουμε κανέναν να μην μας επιτεθεί ή να μας προστατέψει», συνέχισε ο Σαλίχ Μούζλιμ. «Είμαστε εδώ, μπορούμε να αναλάβουμε μόνοι μας την άμυνά μας. Είμαστε αποφασισμένοι για ολική αντίσταση. Βασιζόμαστε στους ανθρώπους μας και στο δικό μας αμυντικό σύστημα. Όλοι θα κάνουν το καθήκον τους».
Ακόμα και αν υπάρξει ολοκληρωτικός πόλεμος και τα τούρκικα αεροσκάφη αιματοκυλίσουν τις πόλεις και η επανάσταση αποτραβηχτεί στην έρημο και τα βουνά, το κουρδικό κίνημα έχει γαλουχηθεί μέσα σε κακουχίες και είναι δυνατότερο από ποτέ.
Η πηγή της δύναμης
Όταν πέρασα το βράδυ στο σπίτι του κούρδου φίλου μου, γελώντας με τις κόρες του, και αργότερα μεταξύ μας με σόκιν αστεία, θυμήθηκα κάποιους άλλους στίχους του Όντεν, που μου έχουν προσφέρει μεγάλη παρηγοριά αυτές τις αβέβαιες και πυρετώδεις μέρες:
«Σήμερα η σκόπιμη αύξηση των πιθανοτήτων του θανάτου,
Η συνειδητή αποδοχή της ενοχής του αναγκαίου φόνου…
Σήμερα η πρόχειρη παρηγοριά, το τσιγάρο που μοιράζεται,
Οι κάρτες στη σιταποθήκη που φωτίζεται από κεριά και η συναυλία από γδαρσίματα, τα αντρικά αστεία
Σήμερα ο χαμένος και ανικανοποίητος εναγκαλισμός πριν την οδύνη»
Εδώ, στο έδαφος, μπορεί άνετα να δει κάποιος πόσο πρόχειρη είναι αυτή η επανάσταση, τα αυτοσχέδια τανκς που ξεχαρβαλώνονται στα σημεία ελέγχου, τα ετοιμόρροπα φυλάκια που μετατράπηκαν σε κέντρα γυναικών, το φαΐ και το καταφύγιο που συνέχεια μας προσφέρεται από φτωχούς χωρικούς όταν ταξιδεύουμε για να κάνουμε τη δουλειά μας, τα βιντεάκια φτηνής παραγωγής που προβάλλονται πάνω σε σεντόνια, θυμίζοντας στους νέους της περιοχής τη μακρά ιστορία αγώνων. Και μπορεί να δει ότι αυτή η ύπαρξη «μεροδούλι-μεροφάι» είναι η πηγή της δύναμής τους.
Στο εξαιρετικό άρθρο της για τις αντιδράσεις στην απόφαση του Τραμπ, η κούρδισσα φεμινίστρια δρ. Χόζιν Αζίζ γράφει: «Ποιος σας είπε ότι θα ήταν ένας ομαλός δρόμος; Δεν έχουμε μάθει τίποτα από τις παρελθοντικές ιστορίες προδοσίας; Ξεχάσαμε ότι πάντα τα βουνά του Κουρδιστάν θα μας καλούν πίσω στην αμυντική αγκαλιά τους; Ξεχάσαμε ότι οι μαχητές της ελευθερίας κάθονται στις κορυφές, προσέχοντάς μας, αφοσιωμένοι στην αναπόφευκτη απελευθέρωσή μας; Πότε παραδώσαμε τις δυνάμεις μας στους νεοαποικιοκράτες και στους ιμπεριαλιστές;».
Το κάλεσμα που απευθύνει στους Κούρδους, θα το επαναλάμβανα στους διεθνείς συντρόφους. Αν υπάρχουν αμερικάνικα αεροσκάφη που να προσφέρουν κάλυψη, ας είναι. Είναι σωστό που ο αμερικανικός λαός, εν προκειμένω, ξεσηκώνεται ενάντια στη δειλή απόφαση του προέδρου του.
Αλλά ως διεθνιστές πρέπει να σταθούμε μαζί απέναντι σε αυτή τη γραμμή κρατικής δύναμης που καταδικάζει τους κούρδους συντρόφους μας. Χρειάζονται υποστήριξη, κινητοποίηση, μαζική αντιφασιστική δράση στις πατρίδες μας στη Δύση. Βασίζονται στους συντρόφους τους, όχι στα ιδιοτελή σχέδια των καπιταλιστικών κρατών.
Η Ροζάβα έχει αποκαταστήσει μια αίσθηση κριτικού διεθνισμού στα επαναστατικά κινήματα σε όλη τη Δύση, όπου για καιρό συρρικνωνόταν υπέρ μιας παραχολογίας, γεννημένης από φιλελεύθερες νευρώσεις. Τώρα απευθύνουμε κάλεσμα σε όλες αυτές τις κινήσεις να δράσουν πρακτικά και πέραν των σεχταριστικών τους διαιρέσεων.
Σε αντίθεση με τους ξεπεσμένους δεινόσαυρους του κρατικού κομμουνισμού, οι Κούρδοι δεν μπορούν να προσφέρουν οικονομική ή στρατιωτική βοήθεια σε αντάλλαγμα. Αυτό που μπορούν να προσφέρουν, είναι μια σοβαρή αντιφασιστική, αντιιμπεριαλιστική ελπίδα στον ορίζοντα, ενωμένοι στους αγώνες σε όλη την υφήλιο. Μην επιτρέψετε να εξαφανιστεί.
*Redpepper, 24/12/18
Μετάφραση: Τζέλα Αλιπράντη
