Το μεγαλύτερο σόφισμα των τελευταίων μηνών παραμένει και διατυπώθηκε επανειλημμένα όλο αυτό το διάστημα. Αν είμαστε ενωμένοι στο θέμα του νέου πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Ενωμένοι ως προς τι; Αν υπάρχει μια ενιαία, μοναδική και μονοδιάστατη οπτική; Μια διεκδίκηση; Μια ενιαία πρόταση που να εκφράζει όλες τις συλλογικότητες; Μια τοπική στρατηγική από εμάς για εμάς; Και θα μπορούσα να συνεχίσω …
Στην πολιτική δέχομαι τη συλλογική αλλά και την προσωπική ευθύνη και ο καθένας πρέπει να την αναλαμβάνει. Και ο πολιτικός, στον κοινοβουλευτισμό ή την τοπική αυτοδιοίκηση, έχει τη δική του ευθύνη, είτε το αντιλαμβάνεται είτε όχι.
Είναι εύκολο να πολιτικολογεί κανείς, παρά να τοποθετείται. Πραγματικά, φράση του συρμού για τη θέση της Καρδίτσας στην νέα αρχιτεκτονική που σχεδιάζεται για το πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, είναι η φράση «κοινές διεκδικήσεις». Εκστομίζεται από επίσημα χείλη, που μένουν στη λέξη και δεν της δίνουν περιεχόμενο ή που στην καλύτερη περίπτωση διεκδικούν τη συντήρηση του παλιού και θεωρούν διεκδίκηση, την διατήρηση ενός παρωχημένου status quo σχολών που προϋπήρχαν, και μάλιστα όπως ακριβώς λειτουργούσαν. Προς Θεού, όχι αλλαγές!
Ως πολιτικός και ως πολίτης αισθάνομαι τη βαθύτατη σχέση που με συνδέει με τους συμπολίτες και τους συνανθρώπους μου. Είμαι ενωμένη λοιπόν μαζί τους, μάτια και αφτιά ανοιχτά, σε όλα τα θέματα της τοπικής μας κοινωνίας. Όλοι είμαστε ενωμένοι και για το πανεπιστήμιο, γιατί όλοι θέλουμε κάτι καλύτερο. Όσοι το θέλουμε.
Η ανάμειξή μου στο θέμα, είναι αυτονόητη και αυτοδίκαιη. Σχεδιάζεται το ακαδημαϊκό μέλλον στο νομό μου και στην ευρύτερη περιφέρειά μου, και έχω υποχρέωση να συμμετέχω. Δεν περίμενα κάποια πρόσκληση για να πω την άποψή μου, πίσω από κλειστές πόρτες. Από την αρχή μπήκα στον αγώνα και οραματίστηκα, ήλπισα και ελπίζω για το καλύτερο. Η μελέτη και μετά οι προτάσεις ήταν μια διαδικασία που ξεκίνησε εδώ και μήνες και δεν έχει σταματήσει.
Προτάσεις. Άλλη μια λέξη με βεβαρυμμένο πρόσημο αυτό το διάστημα. Ας κατανοήσουμε κάποια στιγμή ότι οι προτάσεις είναι αυτό ακριβώς που δηλώνει η λέξη. Προτάσεις. Η εθνική μας στρατηγική για την τριτοβάθμια εκπαίδευση συνδιαμορφώνεται από τον υπουργό, το αρμόδιο επιτελείο και την ακαδημαϊκή κοινότητα. Κανένας φορέας του νομού, βουλευτής, δήμαρχος, περιφερειάρχης, κανείς πολίτης, δημοσιογράφος ή εκδότης δεν έχει τέτοια αρμοδιότητα. Ακριβώς γιατί δεν έχει την πλήρη γνώση, την τεχνογνωσία, επαρκή εμπειρία και κυρίως γιατί δεν έχει την ευθύνη.
Όλοι όμως, φορείς και ιδιώτες, έχουμε την αρμοδιότητα και την ηθική υποχρέωση να καταθέτουμε προτάσεις. Επώνυμα, εμπεριστατωμένα. Τέτοιες προτάσεις τελικά δεν έγιναν από πολλούς, ούτε και από την τοπική αυτοδιοίκηση. Κάπως έτσι φτάσαμε σε ένα διχαστικό λόγο, σε ένα απαξιωτικό λεξιλόγιο, σε μια προσχηματική και προσχεδιασμένη πόλωση στην πόλη και στο νομό μας. Σε μια τοπική αυτοδιοίκηση που δηλώνει θιγμένη και παραγκωνισμένη.
Οι εκπρόσωποι της τοπικής αυτοδιοίκησης, και δε μιλώ για όλους, έχασαν την ευκαιρία να αναδείξουν το ρόλο και την αξία του θεσμού, στα μεγάλα θέματα. Μιας και μίλησα για αρμοδιότητα, θεωρώ ότι η τοπική αυτοδιοίκηση είναι η πιο αρμόδια για να ενημερώσει για τις τοπικές συνθήκες, τις ανάγκες και τις ελλείψεις του νομού, τα συγκριτικά του πλεονεκτήματα, τη δυναμική του.
Αυτή η εμπειρία που διαθέτουν είναι πολύτιμη και αυτή ουσιαστικά αναζητά η πολιτική ηγεσία του υπουργείου. Χρέος του υπουργείου είναι να την εκφράσει μέσα από συγκεκριμένες πολιτικές επιλογές, ευρύτερες συνθέσεις και μακρόπνοο σχεδιασμό που θα δώσει νέες διεξόδους και προοπτικές για την εκπαίδευση και την ανάπτυξη του νομού μας, και του κάθε εμπλεκόμενου νομού. Και αυτό θα πράξει. Δεν έχει λόγο κανείς τοπικός φορέας να απαιτεί μια σχολή και να αφορίζει μια άλλη, να καταρτίζει προγράμματα σπουδών, δικαιώματα εργαζομένων και επαγγελματικά δικαιώματα.
Χρέος της τοπικής αυτοδιοίκησης ήταν να το έχει ήδη κάνει. Και αυτά να φωνάζει και να επαναλαμβάνει ακούραστα. Τί ανάγκες έχουμε, να προτείνει, όχι να επιβάλει πολιτικές επιλογές που θεωρεί ότι την ικανοποιούν, για οποιοδήποτε λόγο. Δεν θα το εξετάσω αυτό. Ο καθένας, τους λόγους του έχει και είναι γνωστοί.
Αυτό το «ραντεβού» λοιπόν με τον υπουργό Παιδείας φαίνεται καθυστερημένο και μάλλον είναι. Γιατί αυτός που πιστεύει ότι πρόοδος και επιτυχία για την Καρδίτσα και για κάθε νομό, είναι η διατήρηση αυτού που υπάρχει, μετατρέπει την παρέμβασή του από ουσιαστική σε εθιμοτυπική.
Η θέση μου, και δεν δίστασα να την εκφράσω δημόσια, ήταν και εξακολουθεί να είναι, ότι και η Καρδίτσα και όλοι οι νομοί που συμμετέχουν στο νέο πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, οικοδομούν ένα καλύτερο μέλλον που με αφετηρία τα νέα πανεπιστημιακά τμήματα που δημιουργούνται, την αναβάθμιση σχολών που υπήρχαν και την ενσωμάτωση και συγχώνευση σχολών, όπου απαιτείται, θα αναβαθμιστούν ακαδημαϊκά και θα ωφεληθούν στην οικονομία τους.
Συμφωνώ με την αναβάθμιση της Σχολών ΤΕΙ του νομού μας, Δασοπονίας, Τεχνολογίας Ξύλου και Επίπλου και Τεχνολογίας Τροφίμων. Υπερθεματίζω την πρόταση του υπουργείου για την ίδρυση Σχολής Δημόσιας Υγείας. Έχω προτείνει την παραμονή στην Καρδίτσα της Σχολής Διατροφής και Διαιτολογίας, ή τουλάχιστον του ενός τομέα της, και τη διερεύνηση ένταξής της στην Πανεπιστημιακή Σχολή Υγείας Λάρισας, καθώς και το ενδεχόμενο μαζί με το τμήμα Δημόσιας Υγείας που προτείνεται και την Κτηνιατρική, να αποτελέσουν Έδρα Σχολής. Η πρότασή μου στο υπουργείο Παιδείας περιλαμβάνει και την ίδρυση Ινστιτούτου Βάμβακος, Ινστιτούτου Ζωοτεχνίας, Ινστιτούτου Αγροτικής Παραγωγής και Εκπαίδευσης και Ινστιτούτου Τεχνολογίας Ξύλου.
Χρυσούλα Κατσαβριά – Σιωροπούλου, βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Καρδίτσας
