Με την έξοδο της χώρας από τα Μνημόνια δεν αυξάνονται μόνο οι βαθμοί ελευθερίας στην οικονομία. Αυξάνονται σε πολλές πτυχές της πολιτικής. Δεν είναι τυχαίο ότι επανήλθε στην επικαιρότητα το ζήτημα των γερμανικών οφειλών.
Η ελληνική κυβέρνηση είχε θέσει το θέμα το 2015 σε συνάντηση του Αλέξη Τσίπρα με την Άνγκελα Μέρκελ λίγο μετά τις εκλογές. Και ο τότε υπουργός Δικαιοσύνης Νίκος Παρακευόπουλος δήλωσε στη Βουλή ότι είναι έτοιμος να υπογράψει την εκτέλεση της απόφασης για τα θύματα του Διστόμου.
Από τότε, η αλήθεια είναι ότι δεν υπήρξε ουσιαστική εξέλιξη. Πρόσφατα, ο πρόεδρος της Βουλής Νίκος Βούτσης εξήγησε ότι η κυβέρνηση δεν ήθελε να εμπλέξει τις γερμανικές οφειλές με τις διαπραγματεύσεις, τα δάνεια και τις λοιπές μνημονιακές υποχρεώσεις.
Χθες, ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς συναντήθηκε με τον υπουργό Εξωτερικών της Γερμανίας Χάικο Μάας. “Ό,τι είναι δίκαιο από την Ιστορία παραμένει. Ό,τι είναι δίκαιο από την Ιστορία θέλει τον τρόπο του, τον χρόνο του και την ώρα του” είπε μπροστά στον Γερμανό ομόλογό του - φράση που σε άλλες εποχές δεν θα λεγόταν.
Η ουσία είναι ότι η ελληνική Βουλή σε λίγες εβδομάδες θα έχει εγκρίνει το πόρισμα της Επιτροπής για τις Γερμανικές Οφειλές, κάνοντας ένα αποφασιστικό βήμα με τη συνέργεια της κυβέρνησης - “κάθε κυβέρνηση πρέπει να σέβεται το κοινοβούλιό της” είπε χθες με νόημα ο υπουργός Εξωτερικών.
Είναι αλήθεια ότι πλέον τα κυβερνητικά στελέχη νιώθουν μεγαλύτερη πολιτική αυτονομία και σιγουριά. Για παράδειγμα, χθες ο Ν. Κοτζιάς, παρά το κλίμα πολιτικής αποσταθεροποίησης που επιχειρείται να δημιουργηθεί από τη Ν.Δ. και τους επικοινωνιακούς της βραχίονες, ανακοίνωσε ότι στη Βουλή δεν θα γίνει μία, αλλά δύο ψηφοφορίες για το "Μακεδονικό". Η μία θα αφορά την επικύρωση της συμφωνίας των Πρεσπών και η δεύτερη την ένταξη στο ΝΑΤΟ της ΠΓΔΜ (η οποία τότε θα λέγεται Βόρεια Μακεδονία). Και προσδιόρισε τον χρόνο των ψηφοφοριών: μετά το δεύτερο δεκαπενθήμερο του Ιανουαρίου.
Την απελευθέρωση από τα μνημονιακά δεσμά σηματοδοτεί και η δρομολόγηση της αύξησης του κατώτατου μισθού, η οποία ψηφίστηκε χθες στη Βουλή, και η κατάργηση του ρατσιστικού υποκατώτατου μισθού. Όπως και η υπογραφή επτά συλλογικών συμβάσεων εργασίας, οι οποίες βελτιώνουν τη ζωή (σε πολλούς και τις αποδοχές) 200.000 εργαζόμενων.
Για να το πούμε σε απλά “σαμαρικά”: το Μνημόνιο ξηλώνεται στην πράξη, μέρα - μέρα, βδομάδα τη βδομάδα, μήνα τον μήνα. Αυτό είναι το πολιτικό σχέδιο που υλοποιεί η κυβέρνηση. Και ταυτόχρονα προχωρά στη σύγκριση των δύο διαφορετικών πολιτικών σχεδίων για τη μεταμνημονιακή Ελλάδα, θέτοντας το κρίσιμο ερώτημα: ποιοι θα καρπωθούν τα οφέλη και τα κέρδη της ανάπτυξης.
