*ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Ο κόσμος της Εργασίας και η διαιρετική τομή στο πολιτικό σκηνικό

Έχοντας πλέον μια αξιοσημείωτη ελευθερία κινήσεων σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια, αλλά και με δεδομένο ότι η οικονομία πιάνει τους στόχους, η κυβέρνηση ξεκινά την υλοποίηση ενός σχεδίου για τη στήριξη της εργασίας. Ο Αλέξης Τσίπρας, από τη Σύρο, όπου ανακοίνωσε την επαναλειτουργία των ναυπηγείων του Νεωρίου, δεσμεύτηκε για την αποκατάσταση των συλλογικών συμβάσεων, την αύξηση του κατώτατου μισθού και την κατοχύρωση των εργασιακών δικαιωμάτων.

Επί δύο δεκαετίες οι κυβερνήσεις αυτής της χώρας θεωρούσαν ως προαπαιτούμενο για την οικονομική ανάπτυξη τη μείωση του εργατικού κόστους, τη γενίκευση της εργασιακής επισφάλειας και τη διασφάλιση, για τις μεγάλες επιχειρήσεις, της φοροδιαφυγής, της φοροαποφυγής και της ανεξέλεγκτης εργοδοτικής αυθαιρεσίας. Το τι κέρδισε η ελληνική οικονομία από αυτή την πολιτική το ξέρουμε. Τώρα υπάρχει μια κυβέρνηση που βάζει ως πρώτη προτεραιότητα της ανάπτυξης τη στήριξη του κόσμου της εργασίας μέσα από τη μείωση της ανεργίας και τη διασφάλιση όρων σταθερής και αξιοπρεπώς αμειβόμενης απασχόλησης.

Η Νέα Δημοκρατία διαφωνεί με κάθε μέτρο στήριξης της εργασίας, αλλά δυσκολεύεται να το πει καθαρά. Kαταφεύγει στις ανέξοδες καταγγελίες για «παροχολογία», ενώ παράλληλα ελπίζει σε μια παρέμβαση των δανειστών που θα αποτρέψει τον σχεδιασμό της κυβέρνησης. Τέτοια παρέμβαση, πλέον, δεν είναι δυνατόν να υπάρξει. Απλώς η Ν.Δ. νοσταλγεί τα Μνημόνια, το μόνο πλαίσιο στο οποίο θα μπορούσε να σταθεί η πραγματική πολιτική της για τα εργασιακά.

Γι' αυτό, όσο η κυβέρνηση χτίζει τη μετά τα Μνημόνια εποχή, τόσο ο αντιπολιτευτικός λόγος της Ν.Δ. θα μετασχηματίζεται σε ένα ασυνάρτητο συνονθύλευμα χυδαίας αντικυβερνητικής και ακροδεξιάς υστερίας. Μέχρι να αρχίσουν να τρώγονται μεταξύ τους.