Η Νίνα Κασιμάτη αναφέρει:

Δεν γίνεται να μνημονεύει κανείς την 15η Ιουλίου 1974 χωρίς να μνημονεύει ταυτόχρονα την 15η Ιουλίου 1965, και το αντίστροφο. Η αιτιώδης συνάφειά τους έχει σφραγίσει διπλά την ιστορία του νεώτερου ελληνισμού από τα Ιουλιανά του '65, δηλαδή την αποστασία και την ανατροπή της εκλεγμένης κυβέρνησης Γεωργίου Παπανδρέου από το Παλάτι και την ολιγαρχία, με ιθύνοντες τους Μητσοτάκη - Κόκκα - Χοϊδά και σκοπό τον έλεγχο των ενόπλων δυνάμεων και της Ελληνικής Κυβέρνησης σε σχέση με το Κυπριακό, η οποία προηγουμένως είχε απορρίψει το σχέδιο Άτσεσον για διαμελισμό  και μοιρασιά της νήσου. 
Η αποστασία, που συνέβη σαν σήμερα πριν από 53 χρόνια, θα οδηγήσει στην αποτροπή των δημοκρατικών εκλογών με την αμερικανοκίνητη Χούντα στις 21 Απριλίου '67. Κατά τη διάρκειά της, το δικτατορικό καθεστώς θα υπονομεύει συνεχώς τον Μακάριο και τον Νοέμβριο - Δεκέμβριο ‘67, αφού είχε προηγηθεί συνάντηση Παπαδόπουλου - Κόλλια - Ντεμιρέλ στην Αλεξανδρούπουλη, θα αποσύρει την ελλαδική μεραρχία που είχε στείλει στην Κύπρο ο Γεώργιος Παπανδρέου το ‘64. Στις 15 Ιουλίου '74 η Χούντα, ακούγοντας τη φωνή του Κυρίου της, θα επιχειρήσει πραξικόπημα κατά του Μακαρίου, ώστε να δώσει το πρόσχημα στην Τουρκία να εισβάλει στην Κύπρο. 
Μια αλληλουχία γεγονότων ξένης χειραγώγησης, εσωτερικών αιτίων, πρωταιτίων και υπαιτίων από τις 15 Ιουλίου 1965, θα κορυφωθεί στις 15 Ιουλίου του 1974 με το πραξικόπημα και με την επακόλουθη εθνική και κοινωνική τραγωδία της τουρκικής εισβολής και κατοχής της Κύπρου στις 20 Ιουλίου 1974 - που υφίσταται 44 χρόνια μετά, χωρίς να έχουν αποκατασταθεί τα δικαιώματα του Ελληνισμού και η διαρκής χαίνουσα πληγή του διεθνούς δικαίου και της διεθνούς κοινότητας (παράνομη εισβολή και κατοχή, εποικισμός, 200.000 πρόσφυγες, εθνοκάθαρση, 1619 αγνοούμενοι).
Σήμερα, μια κάποια λύση του Κυπριακού, βασισμένη στη δημοκρατία, τον ευρωπαϊκό νομικό πολιτισμό και το ευρωπαϊκό κεκτημένο, προϋποθέτει εκ των ων ουκ άνευ την απόσυρση των τουρκικών στρατευμάτων και των εγγυητριών δυνάμεων.