Αναφερόμαστε στον Πόλεμο του Ποδοσφαίρου ή Πόλεμο των 100 ωρών ανάμεσα στην Ονδούρα και το Ελ Σαλβαδόρ, για την ακρίβεια, ανάμεσα στα δύο δικτατορικά καθεστώτα των συγκεκριμένων χωρών… Φυσικά, το ποδόσφαιρο ήταν η αφορμή ενώ η αιτία εντοπιζόταν στην μετανάστευση μεγάλου μέρους πληθυσμού από το μικρό σε έκταση και πυκνοκατοικημένο κρατίδιο του Ελ Σαλβαδόρ στην αραιοκατοικημένη Ονδούρα.
Οι Εθνικές ομάδες των δύο χωρών βρέθηκαν αντιμέτωπες στα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1970 και συγκρούονταν σε διπλή αναμέτρηση με στόχο την πρόκριση στο Μουντιάλ.
Το πρώτο παιχνίδι διεξήχθη στην πρωτεύουσα της Ονδούρας, Τεγκουσιγκάλπα, στις 8 Ιουνίου του 1969 και ενώ στην πόλη η κατάσταση ήταν τεταμένη με τις πολυήμερες απεργιακές κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών και ταραχές στους δρόμους. Οι γηπεδούχοι νίκησαν με 1-0 στις καθυστερήσεις, αποτέλεσμα που έφερε σοβαρά επεισόδια αλλά και την αυτοκτονία της 18χρονης Αμέλια Μπολάνιος από το Ελ Σαλβαδόρ, με τους συμπατριώτες της να ορκίζονται εκδίκηση στη μνήμη της.
Το δεύτερο παιχνίδι, πραγματοποιήθηκε μία εβδομάδα αργότερα στις 15 Ιουνίου του 1969 στην πρωτεύουσα του Ελ Σαλβαδόρ, Σαν Σαλβαδόρ.
Όταν η αποστολή της Ονδούρας έφτασε στο αεροδρόμιο τους περίμενε ένα πανό το οποίο έγραφε: «Χαιρόμαστε πολύ που βρίσκεστε εδώ. Σύντομα θα μάθετε το γιατί!». Η πρώτη κίνηση ήταν να βάλουν φωτιά στο ξενοδοχείο που διέμενε η αποστολή των φιλοξενούμενων. Το ξενοδοχείο εκκενώθηκε και οι παίκτες μεταφέρθηκαν σε άλλο ξενοδοχείο, όμως δεν κατάφεραν να κλείσουν μάτι, αφού όλη τη νύχτα κάποιοι τραγουδούσαν κάτω από τα δωμάτια! Οι ποδοσφαιριστές της Ονδούρας, άυπνοι και ταλαιπωρημένοι, παραπατούσαν την επομένη στο γήπεδο και το Ελ Σαλβαδόρ πήρε άνετα τη νίκη με 3-0. Όταν επέστρεψαν στην Τεγκουσιγκάλπα και αφηγήθηκαν τις εμπειρίες τους, ξέσπασαν νέα επεισόδια εναντίον των μεταναστών από το Ελ Σαλβαδόρ.
Ακολούθησε αγώνας μπαράζ που πραγματοποιήθηκε στην Πόλη του Μεξικού στις 27 Ιουνίου του 1969. Το Ελ Σαλβαδόρ κέρδισε το αποφασιστικό τρίτο παιχνίδι με 3–2 στην παράταση, με τους αξιωματούχους της Ονδούρας να καταγγέλλουν δωροδοκία. Την ίδια ημέρα, το Ελ Σαλβαδόρ διέκοψε όλους τους διπλωματικούς δεσμούς με την Ονδούρα, δηλώνοντας ότι « η κυβέρνηση της Ονδούρας δεν έχει λάβει αποτελεσματικά μέτρα για την τιμωρία αυτών των εγκλημάτων που συνιστούν γενοκτονία ούτε έχει δώσει εγγυήσεις για αποζημίωση ή αποζημίωση για τις ζημίες που προκλήθηκαν στους πολίτες του Ελ Σαλβαδόρ ».
Τις επόμενες ημέρες υπήρξαν συνεχείς προκλήσεις εκατέρωθεν, μέχρι που το πρωί τις 14ης Ιουλίου 1969 η πολεμική αεροπορία του Ελ Σαλβαδόρ βομβάρδισε περιοχές της Ονδούρας και μέχρι το βράδυ της επομένης ημέρας είχε καταλάβει τη Νουέβα Οκοτεπέκε. Η Ονδούρα αντεπιτέθηκε και κατάφερε να απομακρύνει το στρατό των αντιπάλων. Ακολούθησαν διπλωματικές διαπραγματεύσεις και στις 18 Ιουλίου αποφασίστηκε η κατάπαυση του πυρός.
Η σύρραξη αυτή έμεινε στην ιστορία ως ο «πόλεμος του ποδοσφαίρου» (Football War) κατά τον οποίο σκοτώθηκαν περίπου 6.000 άνθρωποι ενώ περίπου 100.000 μετανάστες του Ελ Σαλβαδόρ αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την Ονδούρα.
Ιστορίες από το Μουντιάλ: Όταν ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι έφερε έναν... πόλεμο
«Κάποιοι άνθρωποι πιστεύουν πως το ποδόσφαιρο είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως είναι κάτι πολύ σημαντικότερο από αυτό». Η περίφημη ρήση του Μπιλ Σάνκλι βρήκε το απόλυτο αντίκρισμα το 1969 όταν μια ποδοσφαιρική αναμέτρηση στάθηκε η αφορμή ώστε να ξεσπάσει πόλεμος ανάμεσα σε δύο χώρες.
