Υποκριτές και άσχετοι σε κάνουν να αναρωτιέσαι: «Ξέρουν προς τα πού πέφτει η Βενεζουέλα;»
Το πρόβλημα με τις λέξεις είναι ότι δεν ξέρεις από τι στόματα έχουν περάσει», έλεγε ο –μακαρίτης πλέον– Bρετανός θεατρικός συγγραφέας και δημοσιογράφος, Ντένις Πότερ. Το διασκεδαστικό ή εξοργιστικό, όμως, είναι ενίοτε να ξέρεις πολύ καλά τους …κατόχους των στομάτων! Διασκεδαστικό ή εξοργιστικό; Εξαρτάται από το πώς αντιδρά κανείς στην απύθμενη υποκρισία… Οι συνήθεις «δημοσιογραφικοί» μας «παπαγάλοι» είναι ικανοί για όλα: Τη μισή ημέρα να δείχνουν «κατανόηση» ή και –δυσκόλως κρυπτόμενο, χαλιναγωγούμενο– ενθουσιασμό για τη δράση των πραιτοριανών του Δένδια στην Ιερισσό και την άλλη μισή να σχολιάζουν τον «αυταρχισμό» του «δικτάτορα» …Ούγκο Τσάβες. Κάπου εδώ ο Ντένις Πότερ αποσύρεται ζαλισμένος. Ομοίως και ο Χάρι Πότερ, που διαπιστώνει ότι τα δικά του κατορθώματα «δεν πιάνουν μία» μπροστά μαγικά των «παπαγάλων»…
Πλάι στους φαρισαίους του σιναφιού, μηρυκάζουν κι οι ανίδεοι: «Ήταν δικτάτορας»… Ποιος; Ο Τσάβες, του οποίου την πολιτική οι συμπατριώτες του ενέκριναν στις κάλπες …μόνο σε 18 από 19, εν συνόλω, αναμετρήσεις κάθε είδους – προεδρικές, βουλευτικές, περιφερειακές εκλογές, καθώς και δημοψηφίσματα (ηττήθηκε με «διαφορά στήθους» μόνο σε ένα δημοψήφισμα, το 2007). Συγγνώμη, αλλά εάν στερείται δημοκρατικής νομιμοποίησης ένας ηγέτης που κρίθηκε και εγκρίθηκε από το λαό του τόσες φορές, τότε –αναλογικά– κάθε άλλη πολιτική εξουσία ανά τον κόσμο θα έπρεπε να στιγματίζεται ως κράμα …Αμίν Νταντά και Πινοσέτ! Αφήστε που οι επίδοξοι Πινοσέτ της Βενεζουέλας θα είχαν αναγορευτεί σε …σωτήρες της ελευθερίας (σε ΗΠΑ και σε κάμποσες χώρες της Δ. Ευρώπης), εάν είχε πετύχει το made in USA πραξικόπημά τους, το 2002. Μήπως άλλωστε τον …κανονικό Πινοσέτ η Θάτσερ δεν τον αποκαλούσε «μεγάλο φίλο της δημοκρατίας»;
Πώς τεκμαίρεται λοιπόν η …δικτατορική υφή της διακυβέρνησης Τσάβες; Επειδή ακόμη και οι «παπαγάλοι» θα δίσταζαν να διακηρύξουν ανοικτά ότι σε αυτήν τη ζοφερή σφαίρα εντάσσεται –αυτοδικαίως και αυτομάτως– οτιδήποτε και οποιοσδήποτε δυσαρεστεί το ΔΝΤ, τις πετρελαϊκές εταιρείες, την Ουάσινγκτον και πολιτικές ελίτ της Δύσης, όλο και κάτι (άλλο) πρέπει να βρεθεί. Τι …βρέθηκε; Η επιτομή της έννοιας «βλακώδες»!
Αυτός ο τρισκατάρατος Τσάβες –είπαν– τροποποίησε το Σύνταγμα για να γίνει «ισόβιος πρόεδρος». Οιοσδήποτε απληροφόρητος τους άκουγε (δυστυχώς, αφθονούν οι απληροφόρητοι στην εποχή της πληροφορίας και της πληροφορικής) πιθανότατα συμπέραινε –κι ίσως ακόμη να το νομίζει– ότι ο ηγέτης της Βενεζουέλας αναγόρευσε τον εαυτό του σε «ισόβιο πρόεδρο» και ξεμπέρδεψε! Η αλήθεια βεβαίως είναι διαφορετική: Ο Τσάβες απέκτησε τη δυνατότητα να θέσει υποψηφιότητα για τρίτη φορά κι όχι φυσικά να κάτσει ετσιθελικά στον προεδρικό θώκο. Πού ακριβώς εντοπίζουν το …ανοσιούργημα τα αξιοθρήνητα «παπαγαλάκια»; Θεωρούν άραγε γενικώς και καθολικώς αδιανόητο να θέτει ένας ηγέτης για περισσότερες από δυο φορές την πολιτική και την προσωπικότητά του στη λαϊκή κρίση; Μπα; Πότε ακριβώς το ανακάλυψαν; Ο Χέλμουτ Κολ ήταν καγκελάριος επί 16 συναπτά έτη και θα παρέμενε για περισσότερα, εάν το επιθυμούσαν οι Γερμανοί ψηφοφόροι. Διέγνωσε ποτέ κανείς …δικτατορία του Κολ στην καρδιά της Ευρώπης; Δεν υπέπεσε στην αντίληψή μας κάτι τέτοιο…
Μήπως το «πρόβλημα» που απασχολεί τον εσμό υποκριτών και άσχετων συνίσταται στη διαδικασία, με την οποία καταργήθηκε το συνταγματικό άρθρο που περιόριζε στις δυο θητείες την παραμονή του ίδιου προσώπου στην προεδρία της Βενεζουέλας; Μα αυτό το αποφάσισε, στα μέσα Φεβρουαρίου του 2009, με καθαρή πλειοψηφία (54%) ο ίδιος ο λαός σε δημοψήφισμα.
Για να τελειώνει το …κουκλοθέατρο, ας σκεφθούμε: Ποιοι ημέτεροι «παπαγάλοι» είναι αυτοί οι οποίοι, παρακινούμενοι –υποτίθεται– από κάποιον αλλόκοτο, αστήρικτο, σχεδόν σουρεαλιστικό «λεγκαλισμό», διέρρηξαν τα ιμάτιά τους για τις συνταγματικές αλλαγές στη Βενεζουέλα, που σε τελική ανάλυση συντελέστηκαν με απ’ ευθείας προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία; Τι να πρωτοθυμηθούμε, τώρα… Ότι είναι αυτοί που παρακολουθούν απαθείς ή χαρούμενοι το (τύποις ισχύον) ελληνικό Σύνταγμα να θερίζεται «κατά ριπάς» για χάρη των Μνημονίων; Ότι είναι όσοι δεν έβγαζαν άχνα, όταν ο Λοβέρδος αποκαλούσε το Σύνταγμα «πρώτη γραμμή Μαζινό υπέρ της γραφειοκρατίας»; Ότι πρόκειται για αυτούς που ευφραίνονταν παλιότερα, όταν άκουγαν τον τότε υπουργό Παιδείας Ευ. Στυλιανίδη να λέει ανερυθρίαστα πως η κυβέρνηση θα παρέκαμπτε το άρθρο 16 του Συντάγματος; Τι να «πιάσεις» και τι να αφήσεις…
Θα μπορούσαμε άραγε να αποδεχθούμε ότι οι …δημοκράτες «παπαγάλοι» μας νιώθουν τόσο Ευρωπαίοι, ώστε αδιαφορούν για κάθε εκτροπή που συντελείται εντός συνόρων, στα ποταπά «εθνικά» μας μέτρα; Μα και σε αυτή την περίπτωση, θα έπρεπε τουλάχιστον να ανησυχούν για την «υπερεθνική», ευρωπαϊκού επιπέδου δημοκρατική «τάξη»… Δεν ακούσαμε όμως κανέναν τους να διαμαρτύρεται, π.χ. το 2005, όταν ματαιώθηκαν όλα (!) τα δημοψηφίσματα που είχαν προγραμματιστεί για το Ευρωσύνταγμα σε διάφορες χώρες, επειδή υπερίσχυσε το «όχι» στη Γαλλία και την Ολλανδία. Ούτε ενοχλήθηκαν που το απορριφθέν –όπου πρόλαβε να τεθεί σε λαϊκή κρίση– Ευρωσύνταγμα έκανε …μετάσταση στη Συνθήκη της Λισαβόνας και επιβλήθηκε στους Ευρωπαίους με το «έτσι θέλουν» (η ΕΚΤ, η Κομισιόν και λοιπά …ευαγή ιδρύματα). Αντιθέτως, μάλλον χαρούμενα και ανακουφισμένα τα θυμόμαστε τα «παπαγαλάκια» (από τότε) με κάτι τέτοιες …αποθεώσεις της δημοκρατίας! Είπαμε: Φαιδροί και εξοργιστικοί, ταυτοχρόνως.
Πηγή: ΤΟ ΠΡΙΝ
