Όταν η Βουλή ψήφισε την καθιέρωση της απλής αναλογικής, άνοιξε ένα παράθυρο ευκαιρίας για την αλλαγή όχι του πολιτικού σκηνικού αλλά της λειτουργίας του πολιτικού μας συστήματος.
Αναπόφευκτο αποτέλεσμα μιας αναλογικής εκπροσώπησης των κομμάτων στη Βουλή είναι η αναζήτηση ευρύτερων συναινέσεων για τον σχηματισμό κυβέρνησης, ακόμη μεγαλύτερων μάλιστα για μείζονα θέματα όπως η εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας ή η αναθεώρηση του Συντάγματος.
Η αρνητική στάση εκείνη την περίοδο του ΠΑΣΟΚ (κυρίως) στέρησε την δυνατότητα η απλή αναλογική να ισχύσει από τις προσεχείς εκλογές. Σ' αυτό ακριβώς έχει στηρίξει την μακροπρόθεσμη στρατηγική της η ΝΔ.
Στην πιθανότητα που θεωρεί ότι έχει να επαναφέρει την ενισχυμένη αναλογική σε περίπτωση που σχηματίσει κυβέρνηση στις επόμενες εκλογές.
Στόχος στρατηγικός και όχι τακτικός για τη ΝΔ, καθώς η φυσιογνωμία του κόμματος της ΝΔ και ο τύπος σχέσης που έχει οικοδομήσει με την εκλογική της βάση δεν αντέχουν το περιβάλλον της απλής αναλογικής. Αυτό μάλιστα ισχύει ανεξάρτητα από την μεγαλύτερη ή μικρότερη συνοχή της ΝΔ και τις όποιες πιθανότητες διάσπασης της σε συνθήκες απλής αναλογικής. Ακόμη και συμπαγής και ενωμένη η ΝΔ έχει πρόβλημα αφηγήματος και στόχου σε συνθήκες όπου η συγκρότηση μονοκομματικής κυβέρνησης και ο κομματικός έλεγχος του κράτους θα είναι ανέφικτες επιδιώξεις.
Καθώς όμως ακόμη και αν η ΝΔ αναδειχθεί πρώτο κόμμα στις εκλογές (κάτι που η προσεκτική ανάγνωση των δημοσκοπήσεων δείχνει ότι δεν είναι δεδομένο) η επιδίωξη αυτοδυναμίας της κινείται μόνο στη σφαίρα της φαντασίας, η ΝΔ αναζητά τον ιδανικό αυτόχειρα. Το μικρό κόμμα που θα συμμαχήσει μαζί της για να σχηματίσει κυβέρνηση με πρόγραμμα την ψήφιση της ενισχυμένης αναλογικής, προς μεγάλη απογοήτευση και απορία της ίδιας της εκλογικής του βάσης.
Οι όροι Μητσοτάκη προς τον πιθανό του εταίρο, το Κίνημα Αλλαγής, είναι λεόντειοι. Όχι μόνον επαναφορά της ενισχυμένης αλλά κυβερνητικό πρόγραμμα με εμπροσθοβαρείς τις σκληρές νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις και με ισχυρό κυβερνητικό ρόλο της εθνικιστικής και ακροδεξιάς πτέρυγας της ΝΔ. Η τροχιά που έχει χαράξει τους τελευταίους μήνες η ΝΔ υπό τον κ. Μητσοτάκη οδηγεί αναπόδραστα εκεί.
Προφανώς για το Κίνημα Αλλαγής η προοπτική αυτή θα σήμαινε τον πρόωρο πολιτικό θάνατο. Που μάλιστα θα μπορούσε να είναι και αιφνίδιος με ποδοσφαιρικούς όρους, σε περίπτωση που αποδεχόταν τη συμμετοχή του σε μια τέτοιου προσανατολισμού και στίγματος κυβέρνηση και ξαφνικά προέκυπταν νέες εκλογές.
Μια ρεαλιστική εκτίμηση λοιπόν είναι ότι στο Κίνημα Αλλαγής τώρα βλέπουν με ... μεγαλύτερη συμπάθεια την απλή αναλογική που θα ισχύσει έτσι κι αλλιώς στις δεύτερες κατά σειρά εκλογές, όποτε κι αν γίνουν. Όπως και την διατήρηση της στο διηνεκές, ακόμη και αν η “θέση αρχής” του κόμματος θα παραμείνει μια μικρή δόση ενισχυμένης.
Όπως επίσης βλέπουν την αναγκαιότητα να επαναφέρουν στην πολιτική ατζέντα του χώρου τους στρατηγικά ζητήματα όπως οι εκσυγχρονιστικές αλλαγές στο κράτος. Γιατί χωρίς ούτε καν αυτά, ο χώρος δεν υπάρχει στην κοινωνία και το εκλογικό σώμα, είναι άδειο κέλυφος από στελέχη χωρίς βάση.
Πρόκειται ουσιαστικά για την συνειδητοποίηση από μέρος τουλάχιστον της ηγεσίας του συγκεκριμένου χώρου, ότι η διάκριση Αριστεράς- Δεξιάς σε όλη την Ευρώπη έχει κάποιους πραγματικούς λόγους που υπάρχει. Και οφείλουν απέναντι στον ίδιο τον εαυτό τους να τοποθετηθούν σε αυτήν, καταρχήν διαφοροποιούμενοι από τη Δεξιά με την οποία μέχρι τώρα βρίσκονται σε ασφυκτικό (έως πολιτικού πνιγμού) εναγκαλισμό. Οπότε και οι κινήσεις δημόσιας διαφοροποίησης από την ΝΔ όπως με την τοποθέτηση της κας Γεννηματά για τη Συνταγματική Αναθεώρηση δεν πρέπει να προκαλούν έκπληξη.
Το μεγάλο πρόβλημα του Κινήματος Αλλαγής είναι γνωστό, είναι ορατό διά γυμνού οφθαλμού. Μια μερίδα κορυφαίων στελεχών του, για λόγους αποκλειστικά προσωπικής πικρίας ή συμφέροντος, αδιαφορούν για τη διάκριση Αριστεράς – Δεξιάς, δηλαδή στην πράξη επιλέγουν τη Δεξιά. Επινοώντας διάφορα περίτεχνα αλλά κενά περιεχομένου φραστικά σχήματα και ανύπαρκτα διλήμματα για να το αιτιολογήσουν. Ο κεντρικότερος εκφραστής αυτής της τάσης, ο Βαγγέλης Βενιζέλος, έχει φτάσει στο σημείο να καλεί σε αντιδικτατορικό αγώνα κατά της κυβέρνησης. Πίσω από την προφανή γελοιότητα κρύβεται ο κυνισμός. Να απαλλαγεί από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και γαία πυρί μιχθήτω μετά. Το ότι θα παρασύρει στην πολιτική άβυσσο ολόκληρο τον χώρο όπου ανήκει δεν τον απασχολεί στο ελάχιστο, έχει επιλέξει την προσωπική βεντέτα ή τα ψήγματα “δικαίωσης” που θα του προσφέρει η ΝΔ έναντι κάθε συλλογικότητας.
Προ ημερών, κορυφαίος Υπουργός της κυβέρνησης θύμισε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και προηγούμενα ο Συνασπισμός επί πολλά χρόνια δεν είχε θέσει ως στρατηγικό στόχο την δική του κυριαρχία στο πολιτικό σκηνικό αλλά την συγκρότηση μιας προοδευτικής και αριστερής συμμαχίας σε προγραμματική βάση. Άλλωστε γι αυτό ψήφισε την απλή αναλογική ενώ μπορούσε να σταθεροποιηθεί ως το ένα σκέλος ενός σκληρού δικομματισμού. Σε αντίθεση με τον κ.Μητσοτάκη που επιδιώκει πότε να κολακεύει και πότε να εκβιάζει με τα ελεγχόμενα ΜΜΕ τους πιθανούς συμμάχους του, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει το πολιτικό DNA για να σταθεί κεντρικά στο ρευστό σκηνικό που διαμορφώνεται με όρους αρχών και πολιτικού προγράμματος.
Αυτή η επιμονή στον προοδευτικό προσανατολισμό κάθε συζήτησης και κάθε συμμαχίας που εκδήλωσε και ο Πρωθυπουργός απαντώντας στην κα Γεννηματά δεν είναι ούτε συγκυριακή ούτε κίνηση τακτικής. Είναι η μόνη στέρεη βάση για να ξέρει ο καθένας, και πάνω απ όλα οι πολίτες, ποιο είναι το περιεχόμενο κάθε επιλογής που κάνουν τα κόμματα και προς όφελος ποιών κοινωνικών τάξεων και στρωμάτων.
