Το πρώτο θέμα χθες στις περισσότερες εφημερίδες του δυτικού κόσμου ήταν οι απελάσεις Ρώσων διπλωματών, ως κίνηση στήριξης της Βρετανίας, η οποία κατηγορεί τη Μόσχα για τη δολοφονική επίθεση με «στρατιωτική» χημική ουσία σε βάρος ενός πρώην Ρώσου πράκτορα. Το... πικάντικο της υπόθεσης ήταν ότι ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Ντόναλντ Τουσκ επέλεξε να ανακοινώσει αυτή την απόφαση -η οποία είχε ληφθεί την περασμένη Παρασκευή στο περιθώριο της συνόδου κορυφής της Ε.Ε.- από το βήμα της ειδικής συνόδου με την Τουρκία στη Βάρνα της Βουλγαρίας.

Ας υποθέσουμε ότι πράγματι κρύβεται ο Ρώσος Πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν πίσω από τη δολοφονική απόπειρα, αν και ακόμη δεν έχουν πέσει στο τραπέζι αποδείξεις. Σε αυτή την περίπτωση, η επιβολή έστω συμβολικών κυρώσεων στέλνει το αυστηρό μήνυμα στον «επιτιθέμενο» ότι η Ε.Ε. είναι αποφασισμένη να σταθεί στο πλευρό των μελών της, έστω κι αν αυτά είναι πρώην.

Στην περίπτωση του Ερντογάν, όμως, ο οποίος επίσης βάλλει εναντίον κρατών - μελών της Ε.Ε., όχι μόνο φραστικά, αλλά και με στρατιωτικές παρενοχλήσεις στην κυπριακή ΑΟΖ και στο Αιγαίο, η αυστηρή κριτική της συνόδου κορυφής δεν μεταφράστηκε βεβαίως σε επιβολή κάποιων συμβολικών κυρώσεων.

Αντιθέτως, η Ε.Ε. απέδειξε ότι θα κάνει το παν για να μη θέσει εν αμφιβόλω τη συμφωνία της με την Τουρκία για το προσφυγικό, καθώς για τα περισσότερα κράτη - μέλη, είτε έχουν υποδεχθεί και περιθάλψει εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες, είτε κανέναν - αυτό είναι το πιο «καυτό» εσωτερικό ζήτημα, που λειτουργεί ως θρυαλλίδα για το πολιτικό τους σύστημα. Οπότε, Γιούνκερ και Τουσκ διατήρησαν μεν τη φραστική αυστηρότητά τους και θύμισαν στην Άγκυρα ότι ο δρόμος για την ένταξη περνάει μέσα από τις σχέσεις καλής γειτονίας με την Ελλάδα και την Κύπρο, έστειλαν ωστόσο το μήνυμα ότι όσο η Τουρκία «δεν ανοίγει τις στρόφιγγες» και χρήματα για τους πρόσφυγες θα παίρνει -το προβλέπει άλλωστε η συμφωνία- και κάποια... κατανόηση θα βρίσκει για τις επιθέσεις της στη Συρία.

Παρεμπιπτόντως, το μόνο που πραγματικά «πονά» τον Ερντογάν, η κατάργηση της βίζας, την οποία θα μπορούσε να «πουλήσει» ως μείζονα επιτυχία εντός της Τουρκίας, η Ε.Ε. δεν σκόπευε να του τη δώσει ούτε πριν ξεκινήσει τις προκλήσεις στην ανατολική Μεσόγειο και στο Αιγαίο.