Οι διμερείς σχέσεις Ελλάδας - Τουρκίας βρίσκονται σε κρίσιμη φάση λόγω της διαρκούς προκλητικότητας της τουρκικής ηγεσίας και τους ζητήματος των Ελλήνων στρατιωτικών. Πως σκοπεύει να κινηθεί η ελληνική κυβέρνηση και ποια είναι η στήριξη που παρέχει η ΕΕ στην αποκλιμάκωση της έντασης;
 
Πράγματι, διαπιστώνουμε την προσπάθεια διατήρησης ή και κλιμάκωσης κλίματος έντασης στις μεταξύ μας σχέσεις, αλλά και όχι μόνον: η Τουρκία αυτήν την περίοδο δοκιμάζει τις σχέσεις της με τη Δύση, έχοντας εμπλακεί σε πολλαπλά bras de fer με την Γερμανία, τις ΗΠΑ και άλλες δυτικές χώρες. Αυτό δεν είναι δείγμα δύναμης, αλλά απομόνωσης, λόγω της αποτυχίας της γείτονος σε όλους τους στρατηγικούς της στόχους. Ποτέ δεν ήταν μακρύτερα από την πραγματικότητα ο στόχος για «μηδενικά προβλήματα» στις εξωτερικές της σχέσεις.

Η χώρα μας πάντα επιδιώκει να ενισχύσει την εικόνα της ως πυλώνα σταθερότητας και ασφάλειας στην περιοχή. Ο συνδυασμός αποφασιστικότητας και ψυχραιμίας που επιδεικνύουμε απέναντι στην τουρκική προκλητικότητα δεν αποσκοπεί απλώς στην αποκλιμάκωση της έντασης, αλλά και στην αποκομιδή διπλωματικού κεφαλαίου που έχει αρχίσει να αποδίδει μέρισμα: συγκρίνετε, για παράδειγμα, την πρόσφατη δήλωση του Προέδρου Τουσκ προς την Τουρκία με την απόφαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου του 1996, μετά το πρώτο επεισόδιο στα Ίμια. Ενώ η τελευταία, του 1996, αποτελούσε άσκηση ίσων ισορροπιών μεταξύ των δύο χωρών, η νεότερη διαπιστώνει τις παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου εκ μέρους της Τουρκίας και απευθύνει προς αυτήν σαφείς προειδοποιήσεις.
 
Η ελληνική κυβέρνηση ασκεί ενεργητική πολιτική στην ευρύτερη λεκάνη της νοτιοανατολκής Μεσογείου και στα Βαλκάνια (ενέργεια, Κυπριακό, Μακεδονικό, επιτάχυνση ενταξιακής διαδικασίας Δ. Βαλκανίων). Πώς αποτυπώνονται αυτές οι πρωτοβουλίες στην αναβάθμιση του γεωπολιτικής σημασίας της Ελλάδας; 
 
Ήδη το παράδειγμα που σας προανέφερα, της ποιοτικά πολύ καλύτερης για τη χώρα μας στάσης της ΕΕ απέναντι στην Τουρκία, αποτελεί απόδειξη της αναβάθμισης του διεθνούς κύρους της χώρας μας. Δεν επιδιώκουμε απλώς το αυτονόητο, να είμαστε πρωταγωνιστική δύναμη στα Βαλκάνια, ως η αρχαιότερη χώρα-μέλος της ΕΕ και η μεγαλύτερη οικονομία. Θέλουμε να επιλύσουμε  προβλήματα σε εστίες έντασης που τελματώνουν επί δεκαετίες, όπως το Μακεδονικό και η αδικαιολόγητη μη πλήρης άρση των συνεπειών της εμπόλεμης κατάστασης με την Αλβανία. Θέλουμε όμως να γίνουμε πρωταγωνιστές και στην δημιουργία συνθηκών ειρηνικής συνύπαρξης και καλής γειτονίας σε όλη την περιοχή της Μεσογειου και της Μέσης Ανατολής, με σειρά διμερών, τριμερών και πολυμερών πρωτοβουλιών. Αποκορύφωμα των τελευταίων είναι η Διάσκεψη της Ρόδου, που ήδη συγκεντρώνει πάνω από είκοσι ευρωπαϊκές και αραβικές χώρες, με φιλοδοξία να συστήσει ένα περιφερειακό σύστημα ασφάλειας και συνεργασίας στην περιοχή μας.
 
Δύο από τα σημαντικότερα ζητήματα που απασχολούν τους ευρωπαϊκούς θεσμούς και τα κράτη-μέλη είναι το Brexit και ο νέος προϋπολογισμός της ΕΕ. Ποια είναι η θέση της ελληνικής κυβέρνησης στα δύο αυτά ζητήματα;
 
Τα θέματα αυτά είναι αλληλένδετα. Το Brexit, αλλά και η κατάρρευση στις πρόσφατες εκλογές των συστημικών κομμάτων σε μία σειρά από χώρες, δείχνουν την αποστασιοποίηση των Ευρωπαίων πολιτών από τις πολιτικές λιτότητας και νεοφιλελευθερισμού που συρρικνώνουν τη μεσαία τάξη, υπονομεύουν δικαιώματα και θεσμούς του κοινωνικού κράτους και επιδεινώνουν την καθημερινότητα και τις συνθήκες ζωής. Η μοναδική απάντηση στην υπαρξιακή αυτή κρίση, τόσο της ΕΕ όσο και των εθνικών πολιτικών συστημάτων δεν μπορεί παρά να είναι η επιστροφή στις αξίες του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Μοντέλου, και η αντικατάσταση των πολιτικών λιτότητας με πολιτικές δίκαιης ανάπτυξης. Αυτό σημαίνει ένα τουλάχιστον ίσο, αν όχι μεγαλύτερο προϋπολογισμό για την ΕΕ, παρά την έξοδο του Ηνωμένου Βασιλείου, με πρόβλεψη νέων, αναδιανεμητικών πόρων, χωρίς επιπλέον επιβάρυνση των Ευρωπαίων πολιτών, όπως, για παράδειγμα, ένας φόρος Τόμπιν στις διεθνείς χρηματιστηριακές συναλλαγές και στους μη Ευρωπαίους πολυεθνικούς γίγαντες του Ίντερνετ.

Στις ανάλογες συζητήσεις για το μέλλον της Ευρώπης, καθοριστικοί είναι δύο στόχοι, αυτός του εκδημοκρατισμού της οικονομικής διακυβέρνησης και εκείνος της εξισορρόπησης της οικονομικής με την κοινωνική διάσταση της Ευρωπαϊκής Ενοποίησης. Η ελληνική Κυβέρνηση έχει καταθέσει συγκεκριμένες και πρωτότυπες προτάσεις προς την κατεύθυνση αυτή, όπως η πρόταση για την θέσπιση Υπουργού Κοινωνικής Προστασίας της ΕΕ, επικεφαλής ενός Eurogroup των υπουργών Εργασίας των κρατών-μελών.
 
Τόσο στο Ευρωπαϊκό Σύμβουλιο, όσο και στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο με την "Προοδευτική Συμμαχία", έχουν αναπτυχθεί πρωτοβουλίες σύγκλισης των προοδευτικών δυνάμεων. Πόσο εφικτό είναι να υπάρξει διάλογος και συγκλίσεις και σε εθνικό επίπεδο, στην Ελλάδα;
 
Εάν θέλουμε να ανατρέψουμε τις πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού, είναι αναγκαία η ευρύτερη συμμαχία των προοδευτικών δυνάμεων, όπως στην Πορτογαλία και, σε μεγάλο βαθμό, στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.  Οι σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις φαίνεται να αντιλαμβάνονται ότι, ειδικά για αυτές, η συμμετοχή σε ένα παρόμοιο μέτωπο αποκτά υπαρξιακό χαρακτήρα. Σχηματικά θα έλεγα ότι βρίσκονται μπροστά στο δίλημμα “πασοκοποίηση” ή “κορμπινοποίηση”. Δηλαδή, είτε η συνέχιση της προσκόλλησής τους σε πολιτικές νεοφιλελευθερισμού που οδηγούν στην εξαέρωσή τους, είτε η επιστροφή στις κοινωνικές τους ρίζες, όπως επιχειρούν οι Βρετανοί Εργατικοί.

Στην Ελλάδα, ισχύει το ίδιο δίλημμα. Οι όποιες δυνάμεις που αυτοπροσδιορίζονται ως σοδιαλδημοκρατικές ή κεντροαριστερές και είναι εκτός του ΣΥΡΙΖΑ θα στρατευτούν στο στρατόπεδο της δεξιάς ή της προοδευτικής παράταξης; Υπάρχουν βαρίδια του παρελθόντος που θέλουν την πρώτη επιλογή, ως προσωπική πολιτική επιβίωσης. Είναι οι ίδιοι που θεωρούν προτεραιότητα τους τη στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ. Είμαι βέβαιος ότι η αυτοκτονική αυτή επιλογή δεν θα επικρατήσει. Η μπάλα είναι, σε κάθε περίπτωση, στο γήπεδο του νέου φορέα.