to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

Δουλειά και αξιοπρέπεια

Τα προχθεσινά στοιχεία του συστήματος Εργάνη περιλαμβάνουν ορισμένες πραγματικά «καλές ειδήσεις» που επιτρέπουν συγκρατημένη αλλά βάσιμη αισιοδοξία για την εξέλιξη των πραγμάτων στο άμεσο και το μεσοπρόθεσμο διάστημα και μπορούν να αποτελέσουν «οδηγό» για την κατεύθυνση που πρέπει να κινηθούν οι εφαρμοζόμενες πολιτικές.


Σύμφωνα με αυτά τα στοιχεία, το εννεάμηνο του 2017 υπήρξε θετικό ισοζύγιο απασχόλησης, προσλήψεις μείον απολύσεις, κατά 265.000 άτομα, μέγεθος που συνεπάγεται ότι στο ίδιο διάστημα η ανεργία μειώθηκε περί το 20% ή ότι ένας στους πέντε άνεργους βρήκε εργασία. Αν, όπως προσδοκάται, η Ελλάδα εξέλθει από την οικονομική κρίση και τα Μνημόνια, έστω και υπό τους περιορισμούς που θέτει το ύψος του χρέους, η ανάπτυξη κάνει ισχυρή και σταθερή την παρουσία της και η τάση μείωσης της ανεργίας συνεχίσει σε ανάλογο ρυθμό, τότε είναι βάσιμη η ελπίδα η ανεργία να πέσει στον ευρωπαϊκό μέσο όρο, περί το 20%, έως το 2020.

Η μείωση της ανεργίας, δηλαδή η διεύρυνση της απασχόλησης σε συνδυασμό με επιμέρους στοιχεία, όπως η επιστροφή των γυναικών στην εργασία και η εισαγωγή των νέων στην παραγωγική διαδικασία, φαινόμενα ευδιάκριτα στα στοιχεία του Εργάνη μετά από πολλά χρόνια, είναι ο ασφαλής δρόμος για την ενίσχυση του εισοδήματος των νοικοκυριών, είτε με την εισαγωγή κάποιου χρήματος είτε με την προσθήκη ενός νέου - διπλού εισοδήματος, ώστε κάποια στιγμή να ανήκει οριστικά στο παρελθόν το περίφημο «κάθε οικογένεια ένας εργαζόμενος». Αν το εισόδημα ενισχυθεί, όπως λένε οι οικονομολόγοι, τα υπόλοιπα βρίσκονται.

Τα στοιχεία, ωστόσο, του Εργάνη δεν είναι όλα ρόδινα. Σε αυτά βλέπουμε ότι το 60% των προσλήψεων αφορούν συμβάσεις μερικής ή περιοδικής απασχόλησης, δηλαδή ευέλικτες μορφές απασχόλησης. Μπορεί ο κ. Βρούτσης να διατείνεται ότι αυτό είναι φαινόμενο της εποχής ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ο κ. Βρούτσης μπορεί να λέει ό,τι θέλει. Όλοι γνωρίζουμε ότι στην Ελλάδα οι ευέλικτες μορφές εργασίας έγιναν επίσημη πολιτική με το περίφημο σλόγκαν Σημίτη περί «απασχολήσιμων», εντάθηκαν επί κυβερνήσεων Καραμανλή και γιγαντώθηκαν με τις μνημονιακές κυβερνήσεις Παπανδρέου και Σαμαρά - Βενιζέλου, ιδιαίτερα με την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας το 2012.

Η επαναφορά συνεπώς των συλλογικών διαπραγματεύσεων και συμβάσεων εργασίας αποτελεί θεμελιώδη και απαράβατη προϋπόθεση για να μπει τάξη στο χάος της αγοράς εργασίας και το αίτημα για τόνωση της πλήρης απασχόλησης να αποκτήσει νόημα. Τότε, αργά ή γρήγορα και πάντως όχι στο απώτερο μέλλον, μπορεί να επιστρέψει στο προσκήνιο και η συζήτηση για έναν κατώτερο μισθό που, βεβαίως, δεν θα κυμαίνεται στα όρια γειτονικών βαλκανικών χωρών, όπως ήθελε το όνειρο των δανειστών από το 1ο Μνημόνιο ή, όπως ήδη τιμώνται οι ελαστικές μορφές απασχόλησης για εκατοντάδες χιλιάδες νέους στη χώρα μας.

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)