Ήταν στα μέσα Μαρτίου του 2008, όταν διεξάγονταν ταυτοχρόνως δύο συνεδριακές κομματικές διαδικασίες, μία στο κλειστό γυμναστήριο του Τάε Κβον Ντο και μία στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας: ο λόγος για το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, αλλά και για την πρώτη προγραμματική σύσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ. Τότε που τέθηκε, για μια ακόμη φορά, το θέμα της συνεργασίας Κεντροαριστεράς - Αριστεράς - αυτό που θα λέγαμε σήμερα “πόλος προοδευτικής διακυβέρνησης”, με σύγχρονους όρους.
Ο Γιώργος Παπανδρέου, μιλώντας στο δικό του Συνέδριο, είχε προχωρήσει σε άνοιγμα στον τότε Συνασπισμό. Οι σχέσεις των δύο κομμάτων επιδεινώθηκαν αιφνιδίως, όταν ο νεοεκλεγείς τότε πρόεδρος του Συνασπισμού, Αλέξης Τσίπρας, "έκοψε" τη συζήτηση: “Ευχαριστούμε αλλά δεν θα πάρουμε, δε θα γίνουμε το κόκκινο κερασάκι στην κεντροαριστερή τους τούρτα”, είχε επισημάνει ο νυν πρωθυπουργός στην προγραμματική σύσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ.
Η δήλωση είχε φανεί “αυθάδης” και τότε πυροδοτήθηκε μια εκστρατεία κατά του “μικρού” Αλέξη Τσίπρα, με μειωτικά σχόλια, ειρωνικούς χαρακτηρισμούς και άλλα ηχηρά παρόμοια, τα οποία εκστόμιζαν τα μέλη ενός κόμματος εξουσίας, που είχε κυβερνήσει την Ελλάδα για 19 χρόνια, με τη βεβαιότητα ότι δεν θα αργούσε η “εναλλαγή”, το “ώριμο φρούτο” και η επάνοδός τους στα βαρύτιμα υπουργικά γραφεία και αξιώματα.
Έκτοτε, ο “μικρός” μεγάλωσε, και μαζί του το ίδιο συνέβη και στον ΣΥΡΙΖΑ. Στη χώρα ήρθαν τα πάνω κάτω, το ΠΑΣΟΚ έπαψε να είναι κόμμα εξουσίας, η εναλλαγή αυτοδύναμων κυβερνήσεων σταμάτησε να αποτελεί τη δεδομένη και προβλέψιμη κίνηση του εκκρεμούς της μεταπολίτευσης. Και, μαζί με όλα αυτά, άλλαξαν και οι προκλήσεις για τη χώρα, όπως επίσης και η συζήτηση περί συνεργασίας ή σύγκλισης της Αριστεράς και της Σοσιαλδημοκρατίας.
Καθ’ όλη τη δεκαετία του '90 και του 2000, το ΠΑΣΟΚ θυμόταν την Αριστερά κάθε φορά που η προοπτική της εκλογικής του επικράτησης “θάμπωνε” και τα σενάρια μη αυτοδυναμίας εμφανίζονταν στον ορίζοντα. Αντιθέτως, τώρα, έπειτα από επτά χρόνια Μνημονίων και με ορατή την προοπτική εξόδου απ’ αυτά σε έναν χρόνο, η χώρα οφείλει να επανέλθει όχι μόνο στην οικονομική κανονικότητα, αλλά και στην κανονικότητα του συμβατικού πολιτικού χάρτη, της διάκρισης Δεξιάς - Αριστεράς, της διαμάχης μεταξύ του πόλου της προόδου και του πόλου της νεοφιλελεύθερης συντήρησης.
Συμπερασματικά: τώρα, η προοδευτική “τούρτα” έχει πραγματικό διακύβευμα, που υπερβαίνει τις σκοπιμότητες του ενός ή του άλλου κόμματος. Και, μαζί με όσα έχουν ανατραπεί στην Ελλάδα, έχει αλλάξει και ο ζαχαροπλάστης.
