Η επιστολή παραδόθηκε από αντιπροσωπεία αποτελούμενη από τον γενικό γραμματέα της Εκτελεστικής Γραμματείας της ΕΣΑμεΑ Ιωάννη Λυμβαίο και τα μέλη Κωνσταντίνο Χόρτη και Δημήτρη Σηφάκη, σε συνάντηση με την Επιτροπή Διαλόγου στο υπουργείο Διοικητικής Ανασυγκρότησης.
Η αντιπροσωπεία συναντήθηκε με τον πρόεδρο της Επιτροπής Μ. Σπουρδαλάκη και το μέλος Ν. Μουζέλη. Οι εκπρόσωποι της ΕΣΑμεΑ ενημέρωσαν την Επιτροπή αναφορικά με το επίπεδο συνταγματικής προστασίας των δικαιωμάτων των ατόμων με αναπηρία στη χωρά μας και κατέθεσαν συγκεκριμένες προτάσεις στην κατεύθυνση μετάβασης από το ιατρικό στο δικαιωματικό μοντέλο της αναπηρίας, προκειμένου το Σύνταγμα και η έννομη τάξη να εναρμονιστούν με τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για τα Άτομα με Αναπηρία.
Συγκεκριμένα τόνισαν την ανάγκη κατοχύρωσης της ισότιμης πρόσβασης των ατόμων με αναπηρία στην πληροφόρηση και την ενημέρωση, αναγνώρισης της Ελληνικής Νοηματικής Γλώσσας ως ισότιμης με την Ελληνική, καθώς και της γραφής Braille ως μέσο επικοινωνίας των τυφλών.
Επίσης τόνισαν ότι χρειάζεται συμπλήρωση του άρθρου 5 του Συντάγματος: « […] 2. Όλοι όσοι βρίσκονται στην Eλληνική Eπικράτεια απολαμβάνουν την απόλυτη προστασία της ζωής, της τιμής και της ελευθερίας τους, χωρίς διάκριση εθνικότητας, φυλής, γλώσσας, αναπηρίας και θρησκευτικών ή πολιτικών πεποιθήσεων.
Με αυτή την προσθήκη μπορεί να παρέχεται προστασία σε άτομα με αναπηρία που διαβιούν στη χώρα μας και δεν διαθέτουν ελληνική ιθαγένεια ή υπηκοότητα (π.χ. πρόσφυγες με αναπηρία, μετανάστες με αναπηρία κ.λπ.).
Τέθηκε επίσης το θέμα της προσβασιμότητας του περιβάλλοντος. Η ΕΣΑμεΑ προτείνει τη συμπλήρωση της παραγράφου 2 του άρθρου 24 του Συντάγματος ως εξής: «**2. H χωροταξική αναδιάρθρωση της Xώρας, η διαμόρφωση, η ανάπτυξη, η πολεοδόμηση και η επέκταση των πόλεων και των οικιστικών γενικά περιοχών υπάγεται στη ρυθμιστική αρμοδιότητα και τον έλεγχο του Kράτους, με σκοπό να εξυπηρετείται η λειτουργικότητα και η ανάπτυξη των οικισμών και να εξασφαλίζονται οι καλύτεροι δυνατοί όροι διαβίωσης και κινητικότητας για όλους τους πολίτες χωρίς αποκλεισμούς».
Η πρόταση βασίζεται στο γεγονός ότι ο χωροταξικός σχεδιασμός της χώρας έχει βασιστεί στο μοντέλο του «μέσου χρήστη» με αποτέλεσμα να λειτουργεί συχνά ως εμπόδιο για τη συμμετοχή στις κοινωνικο-οικονομικές δραστηριότητες των πολιτών που αποκλίνουν από αυτό το μοντέλο, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται οι ηλικιωμένοι και τα άτομα μειωμένης κινητικότητας.
Προτείνεται επίσης να κατοχυρωθεί συνταγματικά η υποχρέωση του κράτους για τη λήψη θετικών μέτρων υπέρ των ατόμων με αναπηρία για την άρση των ανισοτήτων που αυτά υφίστανται στην πράξη.
Όλα τα παραπάνω αποτελούν τις ελάχιστες προϋποθέσεις ώστε τα άτομα με αναπηρίες να έχουν ουσιαστική πρόσβαση στο δικαίωμα στην ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητάς τους και η αναπηρία να μην αποτελεί τελικά λόγο αποκλεισμού από θεμελιώδη ατομικά δικαιώματα.
Το Σύνταγμα της χώρας αποτελεί τον ανώτατο/θεμελιώδη νόμο του κράτους και για αυτό το λόγο η Ε.Σ.Α.μεΑ. υποστηρίζει ότι η δικαιωματική προσέγγιση της αναπηρίας θα πρέπει να αποτυπώνεται με μεγαλύτερη ευκρίνεια.
Σήμερα το Σύνταγμα της χώρας παρέχει προστασία στα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία. Παράλληλα η επικύρωση της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρία καθώς και του προαιρετικού πρωτοκόλλου που τη συνοδεύει από την ελληνική Βουλή με τον ν.4074/2012 (Αρ. ΦΕΚ 88 Α΄/11.04.2012), κατοχυρώνει τη δικαιωματική προσέγγιση της Αναπηρίας
Ολόκληρη η επιστολή της Ε.Σ.Α.μεΑ.:
Συνταγματική Αναθεώρηση: οι προτάσεις της Ε.Σ.Α.μεΑ.
Αξιότιμα μέλη της Επιτροπής,
Η Εθνική Συνομοσπονδία Ατόμων με Αναπηρία (Ε.Σ.Α.μεΑ.) -που αποτελεί τον τριτοβάθμιο κοινωνικό και συνδικαλιστικό φορέα των ατόμων με αναπηρία και των οικογενειών τους στη χώρα, επίσημα αναγνωρισμένο δια του ν.2430/96 (ΦΕΚ 156Α/10.7.96) Κοινωνικό Εταίρο της ελληνικής Πολιτείας σε ζητήματα αναπηρίας και ιδρυτικό μέλος του Ευρωπαϊκού Φόρουμ Ατόμων με Αναπηρία (European Disability Forum), του μεγαλύτερου φορέα εκπροσώπησης των ατόμων με αναπηρία και των οικογενειών τους σε ευρωπαϊκό επίπεδο- με το παρόν έγγραφό της σας υποβάλλει τις προτάσεις της στο πλαίσιο του διαλόγου για την αναθεώρηση του Συντάγματος της χώρας.
Το Σύνταγμα της χώρας παρέχει προστασία στα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία. Τα κυριότερα άρθρα του Συντάγματος που έχουν σαφή αναφορά ή/και σχετίζονται με θέματα αναπηρίας είναι τα εξής:
- Άρθρο 2 στο οποίο αναφέρεται ότι «Ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας».
- Άρθρο 4 παρ. 1, στο οποίο αναφέρεται ότι «Οι Έλληνες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου», ενώ στην παρ. 2 αναφέρεται ότι «Οι Έλληνες και οι Ελληνίδες έχουν ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις».
- Άρθρο 5Α παρ. 1, όπου αναφέρεται ότι «Καθένας έχει δικαίωμα στην πληροφόρηση...», ενώ στην παρ. 2 αναφέρεται ότι «Καθένας έχει δικαίωμα συμμετοχής στην Κοινωνία της Πληροφορίας. Η διευκόλυνση της πρόσβασης στις πληροφορίες που διακινούνται ηλεκτρονικά, καθώς και της παραγωγής, ανταλλαγής και διάδοσής τους αποτελεί υποχρέωση του Κράτους...».
- Άρθρο 21 παρ. 2, όπου αναφέρεται ότι «Πολύτεκνες οικογένειες, οι ανάπηροι πολέμου και ειρηνικής περιόδου, τα θύματα πολέμου, οι χήρες και ορφανά εκείνων που έπεσαν στο πόλεμο, καθώς και όσοι πάσχουν από ανίατη σωματική ή πνευματική νόσο έχουν δικαίωμα ειδικής φροντίδας από το κράτος». Σύμφωνα µε την παρ. 3 του ιδίου άρθρου «Το κράτος μεριμνά για την υγεία των πολιτών και παίρνει ειδικά μέτρα για την προστασία της νεότητας, του γήρατος, της αναπηρίας και για την περίθαλψη των απόρων». Στην παρ. 6 αναφέρεται: «Τα άτομα με αναπηρίες έχουν δικαίωμα να απολαμβάνουν μέτρων που εξασφαλίζουν την αυτονομία, την επαγγελματική ένταξη και τη συμμετοχή τους στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή της χώρας».
- Άρθρο 22 παρ. 1, όπου αναφέρεται ότι «Η εργασία αποτελεί δικαίωμα και προστατεύεται από το Κράτος [...] Όλοι οι εργαζόμενοι, ανεξάρτητα από φύλο ή άλλη διάκριση, έχουν δικαίωμα ίσης αμοιβής για παρεχόμενη εργασία ίσης αξίας».
- Άρθρο 25 παρ. 1, όπου αναφέρεται ότι «Τα δικαιώματα του ανθρώπου ως ατόμου και ως μέλους του κοινωνικού συνόλου και η αρχή του κοινωνικού κράτους δικαίου τελούν υπό την εγγύηση του Κράτους. Όλα τα κρατικά όργανα υποχρεούνται να διασφαλίζουν την ανεμπόδιστη και αποτελεσματική άσκησή τους [..]». Επίσης, στην παρ. 4 του ιδίου άρθρου αναφέρεται ότι «Το Κράτος δικαιούται να αξιώνει από όλους τους πολίτες την εκπλήρωση του χρέους της κοινωνικής και εθνικής αλληλεγγύης».
- Άρθρο 116 παρ. 2 όπου που αναφέρεται ότι «...Το Κράτος μεριμνά για την άρση των ανισοτήτων που υφίστανται στην πράξη...».
Αξίζει να επισημανθεί ότι η παρ. 6 προστέθηκε στο άρθρο 21 με το Ψήφισμα της Ζ' Αναθεωρητικής Βουλής των Ελλήνων (12.04.2001) ύστερα από παρέμβαση της Ε.Σ.Α.μεΑ. Η παρέμβαση αυτή βασίστηκε στο άρθρο 26 «Ένταξη των Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες» του «Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης», στο οποίο αναφέρεται ότι «Η Ένωση αναγνωρίζει και σέβεται το δικαίωμα των ατόμων με ειδικές ανάγκες να επωφελούνται μέτρων που θα τους εξασφαλίζουν την αυτονομία, την κοινωνική και επαγγελματική ένταξη και τη συμμετοχή στον κοινοτικό βίο». Η προσθήκη της παρ. 6 ήταν ιδιαίτερα σημαντική διότι μέσω αυτής εισήχθη στο δικαιικό μας σύστημα το κοινωνικό μοντέλο της αναπηρίας, δηλαδή αναγνωρίστηκε ότι η αυτονομία, η επαγγελματική ένταξη και η συμμετοχή των ατόμων με αναπηρία στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή της χώρας είναι ζήτημα πρωτίστως θέσπισης και εφαρμογής πολιτικών και μέτρων.
Η παρ. 6, καθώς και οι υπόλοιπες συνταγματικές διατάξεις στις οποίες προαναφερθήκαμε, αξιοποιήθηκαν στο μέγιστο δυνατό βαθμό από την Ε.Σ.Α.μεΑ. και το αναπηρικό κίνημα της χώρας εν γένει κατά την υποβολή προτάσεων προς την ελληνική Πολιτεία στο πλαίσιο των διαβουλεύσεων που αυτή διεξάγει για τη θέσπιση νέων νομοθετικών μέτρων. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τη συμπερίληψη των αναγκών των ατόμων με αναπηρία σε αρκετούς νόμους και ως εκ τούτου στην προώθηση των δικαιωμάτων τους. Ωστόσο ο τρόπος που αυτό επετεύχθη ήταν αποσπασματικός και αυτό διότι οι εκάστοτε κυβερνήσεις αφενός δεν ανταποκρίνονταν πάντοτε θετικά στις προτάσεις του αναπηρικού κινήματος, αφετέρου ο βαθμός υιοθέτησης των προτάσεων διαφοροποιούνταν κατά περίπτωση. Αποτέλεσμα αυτού ήταν σε νομοθετικό επίπεδο ο τρόπος προσέγγισης της αναπηρίας να μην είναι ενιαίος.
Με την επικύρωση της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρία καθώς (εφεξής Σύμβαση) και του προαιρετικού πρωτοκόλλου που τη συνοδεύει από την ελληνική Βουλή με τον ν.4074/2012 (Αρ. ΦΕΚ 88 Α΄/11.04.2012), με την οποία κατοχυρώνεται η δικαιωματική προσέγγιση της αναπηρίας, η ελληνική Πολιτεία οφείλει:
α) να υιοθετήσει όλα τα κατάλληλα νομοθετικά, διοικητικά και άλλα μέτρα, για την εφαρμογή των δικαιωμάτων που αναγνωρίζονται με τη Σύμβαση (άρθρο 4 «Γενικές υποχρεώσεις», παρ. 1, εδάφιο α της Σύμβασης),
β) να λάβει όλα τα κατάλληλα μέτρα, συμπεριλαμβανομένων και των νομοθετικών, προκειμένου να τροποποιήσει ή να καταργήσει τους ισχύοντες νόμους, κανονισμούς, έθιμα και πρακτικές που συνιστούν διακρίσεις σε βάρος των ατόμων με αναπηρίες (άρθρο 4 «Γενικές υποχρεώσεις», παρ. 1, εδάφιο β της Σύμβασης).
Αξίζει να επισημανθεί ότι βασική αρχή που διαπνέει τη Σύμβαση είναι ότι η αναπηρία είναι ζήτημα ανθρωπίνων δικαιωμάτων και πως τα άτομα με αναπηρία δεν είναι αντικείμενα, αλλά υποκείμενα, άξια σεβασμού και ίσης μεταχείρισης, όπως και οι άλλοι πολίτες. Για να το πετύχει αυτό η Σύμβαση, αίρει από τα ήδη υπάρχοντα κοινωνικά αγαθά και ανθρώπινα δικαιώματα τα εμπόδια που δυσκολεύουν τα άτομα με αναπηρία να τα απολαύσουν. Η προστασία που παρέχει αφορά όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής και όλα τα άτομα με αναπηρία, ανεξάρτητα του είδους και της βαρύτητας της αναπηρίας τους.
Δεδομένου ότι το Σύνταγμα της χώρας αποτελεί τον ανώτατο/θεμελιώδη νόμο του κράτους, η Ε.Σ.Α.μεΑ. υποστηρίζει ότι η δικαιωματική προσέγγιση της αναπηρίας θα πρέπει να αποτυπώνεται με μεγαλύτερη ευκρίνεια και στο Σύνταγμα της χώρας, ακόμη και εάν το άρθρο 28, παρ.1 του Συντάγματος αναφέρει ότι «1. Oι γενικά παραδεγμένοι κανόνες του διεθνούς δικαίου, καθώς και οι διεθνείς συμβάσεις, από την επικύρωσή τους με νόμο και τη θέση τους σε ισχύ σύμφωνα με τους όρους καθεμιάς, αποτελούν αναπόσπαστο μέρος του εσωτερικού ελληνικού δικαίου και υπερισχύουν από κάθε άλλη αντίθετη διάταξη νόμου. H εφαρμογή των κανόνων του διεθνούς δικαίου και των διεθνών συμβάσεων στους αλλοδαπούς τελεί πάντοτε υπό τον όρο της αμοιβαιότητας». Αυτό δύναται να επιτευχθεί μέσω της ενσωμάτωσης των ακόλουθων προτάσεών μας, που αφορούν συγκεκριμένα άρθρα του Συντάγματος.
Πιο συγκεκριμένα, η Ε.Σ.Α.μεΑ. προτείνει ανά άρθρο τα εξής:
1. Άρθρο 5 (Ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας, προσωπική ελευθερία)
Η παρ. 2 να συμπληρωθεί ως ακολούθως (βλ. με έντονη γραμματοσειρά):
« [...] 2. Όλοι όσοι βρίσκονται στην Eλληνική Eπικράτεια απολαμβάνουν την απόλυτη προστασία της ζωής, της τιμής και της ελευθερίας τους, χωρίς διάκριση εθνικότητας, φυλής, γλώσσας, αναπηρίας και θρησκευτικών ή πολιτικών πεποιθήσεων. Eξαιρέσεις επιτρέπονται στις περιπτώσεις που προβλέπει το διεθνές δίκαιο. Απαγορεύεται η έκδοση αλλοδαπού που διώκεται για τη δράση του υπέρ της ελευθερίας».
Αιτιολόγηση: με την εν λόγω προσθήκη μπορεί να παρέχεται προστασία σε άτομα με αναπηρία που διαβιούν στη χώρα μας και δεν διαθέτουν ελληνική ιθαγένεια ή υπηκοότητα (π.χ. πρόσφυγες με αναπηρία, μετανάστες με αναπηρία κ.λπ.).
2. Άρθρο 15 (Κινηματογράφος, φωνογραφία, ραδιοφωνία, τηλεόραση)
Η παρ. 2 να τροποποιηθεί/συμπληρωθεί ως ακολούθως (βλ. με έντονη γραμματοσειρά):
«2. Η ραδιοφωνία και η τηλεόραση υπάγονται στον άμεσο έλεγχο του Κράτους. O έλεγχος και η επιβολή των διοικητικών κυρώσεων υπάγονται στην αποκλειστική αρμοδιότητα του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης που είναι ανεξάρτητη αρχή, όπως νόμος ορίζει. O άμεσος έλεγχος του Κράτους, που λαμβάνει και τη μορφή του καθεστώτος της προηγούμενης άδειας, έχει ως σκοπό την αντικειμενική και με ίσους όρους μετάδοση πληροφοριών και ειδήσεων, καθώς και προϊόντων του λόγου και της τέχνης, την εξασφάλιση της ποιοτικής στάθμης των προγραμμάτων που επιβάλλει η κοινωνική αποστολή της ραδιοφωνίας και της τηλεόρασης και η πολιτιστική ανάπτυξη της Χώρας, καθώς και το σεβασμό της αξίας του ανθρώπου, και την προστασία της παιδικής ηλικίας και της νεότητας, τη διασφάλιση της ισότιμης πρόσβασης των ατόμων με αναπηρίες στην πληροφόρηση και την ενημέρωση και την απεικόνιση αυτών με τρόπο που να προάγει την απόλαυση των ανθρώπινων δικαιωμάτων τους».
Αιτιολόγηση: η προαναφερθείσα πρότασή μας βασίζεται στο άρθρο 8 «Ευαισθητοποίηση» της Σύμβασης, σύμφωνα με το οποίο: «1. Τα Συμβαλλόμενα Κράτη αναλαμβάνουν να υιοθετήσουν άμεσα, αποτελεσματικά και κατάλληλα μέτρα, προκειμένου: α. Να αυξήσουν την ευαισθητοποίηση σε όλη την κοινωνία, και στο οικογενειακό επίπεδο, σχετικά με τα άτομα με αναπηρίες και να ενθαρρύνουν το σεβασμό των δικαιωμάτων και της αξιοπρέπειας των ατόμων με αναπηρίες, β. Να καταπολεμήσουν τα στερεότυπα, τις προκαταλήψεις και τις επιβλαβείς πρακτικές που αφορούν τα άτομα με αναπηρίες, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που βασίζονται στο φύλο και την ηλικία, σε όλους τους τομείς της ζωής, γ. Να προάγουν τη ευαισθητοποίηση για τις ικανότητες και τη συνεισφορά των ατόμων με αναπηρίες. Τα μέτρα για το σκοπό αυτό περιλαμβάνουν:
α. Την έναρξη και διατήρηση αποτελεσματικών εκστρατειών δημόσιας ευαισθητοποίησης, σχεδιασμένων προκειμένου να:
i. καλλιεργήσουν την αποδοχή των δικαιωμάτων των ατόμων με αναπηρίες
ii. προάγουν θετικές αντιλήψεις και μεγαλύτερη κοινωνική ευαισθητοποίηση προς τα άτομα με αναπηρίες
iii. προάγουν την αναγνώριση των δεξιοτήτων, προσόντων και ικανοτήτων των ατόμων με αναπηρίες και της συνεισφοράς τους στον εργασιακό χώρο και την αγορά εργασίας
β. Την ενθάρρυνση, σε όλα τα επίπεδα του εκπαιδευτικού συστήματος, συμπεριλαμβανόμενων και όλων των παιδιών από νεαρή ηλικία, μιας στάσης σεβασμού των δικαιωμάτων των ατόμων με αναπηρίες,
γ. Την ενθάρρυνση όλων των φορέων των μέσων μαζικής ενημέρωσης να απεικονίζουν τα άτομα με αναπηρίες κατά τρόπο συνεπή με το σκοπό της παρούσας Σύμβασης,
δ. Την προαγωγή προγραμμάτων για την ευαισθητοποίηση σχετικά με τα άτομα με αναπηρίες και τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρίες».
3. Άρθρο 21 (Προστασία οικογένειας, γάμου, μητρότητας και παιδικής ηλικίας, δικαιώματα ατόμων με αναπηρίες)
α) Η παρ. 2 να τροποποιηθεί/συμπληρωθεί ως ακολούθως (βλ. με έντονη γραμματοσειρά):
«2. Πολύτεκνες οικογένειες, ανάπηροι πολέμου και ειρηνικής περιόδου, θύματα πολέμου, χήρες και ορφανά εκείνων που έπεσαν στον πόλεμο, καθώς και όσοι πάσχουν από ανίατη σωματική ή πνευματική νόσο τα άτομα με μακροχρόνιες σωματικές, ψυχικές, διανοητικές ή αισθητηριακές δυσχέρειες, οι οποίες σε αλληλεπίδραση με διάφορα εμπόδια μπορούν να παρεμποδίσουν την πλήρη και αποτελεσματική συμμετοχή τους στην κοινωνία σε ίση βάση με τους άλλους, έχουν δικαίωμα ειδικής φροντίδας από το Kράτος».
Αιτιολόγηση: επειδή η χρησιμοποιούμενη στο παρόν άρθρο ορολογία παραπέμπει στο ιατρικό μοντέλο της αναπηρίας, προτείνουμε την εναρμόνισή της με την ορολογία που απορρέει από το δικαιωματικό μοντέλο. Η ορολογία που προτείνουμε να χρησιμοποιηθεί στο παρόν άρθρο βασίζεται στον στο άρθρο 1 «Σκοπός (Purpose)» της Σύμβασης, όπως έχει αποδοθεί στην αγγλική γλώσσα, ήτοι ως εξής: «Persons with disabilities include those who have long-term physical, mental, intellectual or sensory impairments which in interaction with various barriers may hinder their full and effective participation in society on an equal basis with others».
β) Μετά την παρ. 6 να προστεθεί παρ. 7 ως ακολούθως (βλ. με έντονη γραμματοσειρά):
«7. Η Ελληνική Νοηματική Γλώσσα αναγνωρίζεται ως ισότιμη με την Ελληνική Γλώσσα. Η Πολιτεία λαμβάνει μέτρα για την προώθησή της, καθώς και για την κάλυψη των αναγκών επικοινωνίας των κωφών και βαρήκοων πολιτών».
Αιτιολόγηση: στη χώρα μας, η Ελληνική Νοηματική Γλώσσα (ΕΝΓ) αναγνωρίστηκε με τον ν. 2817/2000 ως η επίσημη γλώσσα των κωφών και βαρήκοων ατόμων αποκλειστικά και μόνο στον τομέα της εκπαίδευσης. Από το 1998 πραγματοποιούνται επισήμως στην Ελλάδα μαθήματα εκμάθησης της ΕΝΓ, τα οποία οδηγούν, ύστερα από τετραετή φοίτηση, σε εξετάσεις επάρκειας. Η επιτυχής περάτωση των εξετάσεων αυτών επιτρέπει την ένταξη στα Τμήματα Διερμηνέων Ελληνικής Νοηματικής Γλώσσας, διετούς διάρκειας, που με τη σειρά τους οδηγούν στις εξετάσεις Διερμηνέων. Η παρουσία Διερμηνέων ΕΝΓ είναι καίριας σημασίας για την κάλυψη των επικοινωνιακών αναγκών των κωφών και βαρήκοων ατόμων σε όλες τις πτυχές της κοινωνικής ζωής, μεταξύ των οποίων συμπεριλαμβάνεται και η ανάγκη για ενημέρωση (π.χ. παρουσίαση ειδήσεων στην τηλεόραση και προβολή των συνεδριάσεων του Ελληνικού Κοινοβουλίου με ταυτόχρονη διερμηνεία στη Νοηματική Γλώσσα), καθώς και η πρόσβασή τους σε νοσοκομεία, δικαστήρια κ.ά. Αξίζει να επισημανθεί ότι η πρότασή μας συνάδει απόλυτα με ό,τι υπαγορεύουν τα άρθρα 21 «Ελευθερία της έκφρασης και της γνώμης και πρόσβαση στην πληροφορία» και 24 «Εκπαίδευση» της Σύμβασης -με τα οποία απαιτείται η λήψη κατάλληλων μέτρων για: i) την αποδοχή, αναγνώριση και προαγωγή της χρήσης των νοηματικών γλωσσών ii) τη διευκόλυνση της εκμάθησης της Νοηματικής Γλώσσας, την προώθηση της γλωσσικής ταυτότητας της Κοινότητας των Κωφών και Βαρήκοων, την πρόσληψη δασκάλων, συμπεριλαμβανομένων και δασκάλων με αναπηρία, εξειδικευμένων στη Νοηματική Γλώσσα, την εκπαίδευση επαγγελματιών και προσωπικού όλων των Βαθμίδων της Εκπαίδευσης- καθώς και η παρ. 4 του άρθρου 30 «Συμμετοχή στην πολιτιστική ζωή, την αναψυχή, τον ελεύθερο χρόνο και τον αθλητισμό», στην οποία αναφέρεται ότι: «Τα άτομα με αναπηρίες δικαιούνται, σε ίση βάση με τους άλλους, αναγνώρισης και υποστήριξης της ιδιαίτερης πολιτιστικής και γλωσσικής ταυτότητάς τους, συμπεριλαμβανομένων των νοηματικών γλωσσών και του πολιτισμού των κωφών». Άλλες χώρες που έχουν αναγνωρίσει συνταγματικά τη Νοηματική Γλώσσα είναι οι εξής: Αυστρία, Ουγγαρία, Πορτογαλία και Φινλανδία.
γ) Μετά την προαναφερθείσα παράγραφο 7, να προστεθεί νέα παράγραφος 8 ως ακολούθως (βλ. με έντονη γραμματοσειρά):
«8. Η γραφή Μπράιγ (Braille) αναγνωρίζεται ως μέσο επικοινωνίας των τυφλών πολιτών της χώρας».
Αιτιολόγηση: η πρότασή μας συνάδει απόλυτα με ό,τι υπαγορεύουν τα παρακάτω άρθρα της Σύμβασης: α) άρθρο 2 «Ορισμοί» στο οποίο αναφέρεται το εξής: «επικοινωνία» περιλαμβάνει τις γλώσσες, την εμφάνιση κειμένου, τη Μπράιγ,[...]», β) άρθρο 21 «Ελευθερία της έκφρασης και της γνώμης και πρόσβαση στην πληροφορία» της Σύμβασης, σύμφωνα με το οποίο: «Τα Συμβαλλόμενα Κράτη λαμβάνουν όλα τα κατάλληλα μέτρα προκειμένου να διασφαλίζουν ότι τα άτομα με αναπηρίες μπορούν να ασκούν το δικαίωμα τους στην ελευθερία της έκφρασης και της γνώμης, συμπεριλαμβανομένης και της ελευθερίας να αναζητούν, να δέχονται και να μεταδίδουν πληροφορίες και ιδέες, σε ίση βάση με τους άλλους ανθρώπους και μέσω όλων των μορφών επικοινωνίας της επιλογής τους, όπως ορίζεται στο άρθρο 2 της παρούσας Σύμβασης, συμπεριλαμβανόμενης και: [...] β. της αποδοχής και διευκόλυνσης της χρήσης των νοηματικών γλωσσών, της Μπράιγ, της συμπληρωματικής και εναλλακτικής επικοινωνίας και όλων των άλλων προσιτών μέσων, τρόπων και μορφών επικοινωνίας της επιλογής τους, από τα άτομα με αναπηρίες στις επίσημες επικοινωνίες τους [...]», γ) άρθρο 9 «Προσβασιμότητα», στο οποίο αναφέρεται ότι: «[...]2. Τα Συμβαλλόμενα Κράτη λαμβάνουν επίσης κατάλληλα μέτρα προκειμένου: [...] δ. να παρέχουν, στα κτίρια και τις λοιπές εγκαταστάσεις που είναι ανοικτές στο κοινό, σύστημα σήμανσης σε Μπράιγ και σε ευανάγνωστες και κατανοητές μορφές, [...]» και δ) άρθρο 24 «Εκπαίδευση», με το οποίο απαιτείται η εφαρμογή μέτρων για τη διευκόλυνση της χρήσης της γραφής Μπράιγ «συμπεριλαμβανομένων και των δασκάλων με αναπηρίες, που κατέχουν τα τυπικά προσόντα στη νοηματική γλώσσα και / ή στη Μπράιγ και να εκπαιδεύουν τους επαγγελματίες και το προσωπικό που απασχολούνται σε όλα τα επίπεδα εκπαίδευσης».
4. Άρθρο 24 (Προστασία του περιβάλλοντος)
Η παρ. 2 να συμπληρωθεί ως ακολούθως (βλ. με έντονη γραμματοσειρά):
«**2. H χωροταξική αναδιάρθρωση της Xώρας, η διαμόρφωση, η ανάπτυξη, η πολεοδόμηση και η επέκταση των πόλεων και των οικιστικών γενικά περιοχών υπάγεται στη ρυθμιστική αρμοδιότητα και τον έλεγχο του Kράτους, με σκοπό να εξυπηρετείται η λειτουργικότητα και η ανάπτυξη των οικισμών και να εξασφαλίζονται οι καλύτεροι δυνατοί όροι διαβίωσης και κινητικότητας για όλους τους πολίτες χωρίς αποκλεισμούς».
Αιτιολόγηση: η πρότασή μας βασίζεται στο γεγονός ότι ο χωροταξικός σχεδιασμός της χώρας έχει βασιστεί στο μοντέλο του «μέσου χρήστη» με αποτέλεσμα να λειτουργεί συχνά ως εμπόδιο για τη συμμετοχή στις κοινωνικο-οικονομικές δραστηριότητες των πολιτών που αποκλίνουν από αυτό το μοντέλο, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται οι ηλικιωμένοι και τα άτομα μειωμένης κινητικότητας εν γένει. Με αυτόν τον τρόπο αγνοείται η διάσταση του χωρικού σχεδιασμού ως μέσου επίτευξης κοινωνικής συνοχής. Επιπρόσθετα, η πρότασή μας συνάδει με τις απαιτήσεις του άρθρου 9 «Προσβασιμότητα» της Σύμβασης, στο οποίο αναφέρεται ότι τα Συμβαλλόμενα Κράτη «Προκειμένου να επιτρέψουν στα άτομα με αναπηρίες να ζουν ανεξάρτητα και να συμμετέχουν πλήρως σε όλες τις πτυχές της ζωής, τα Συμβαλλόμενα Κράτη λαμβάνουν κατάλληλα μέτρα προκειμένου να διασφαλίζουν στα άτομα με αναπηρίες την πρόσβαση, σε ίση βάση με τους άλλους, στο φυσικό περιβάλλον, τα μέσα μεταφοράς, την πληροφορία και τις επικοινωνίες, συμπεριλαμβανομένων και των τεχνολογιών και συστημάτων πληροφορίας και επικοινωνιών και σε άλλες εγκαταστάσεις και υπηρεσίες που είναι ανοικτές ή παρέχονται στο κοινό, τόσο στις αστικές όσο και στις αγροτικές περιοχές. Τα μέτρα αυτά, που θα συμπεριλαμβάνουν τον προσδιορισμό και την εξάλειψη των εμποδίων και κωλυμάτων προσβασιμότητας, θα ισχύουν, μεταξύ άλλων, για: α. τα κτίρια, τους δρόμους, τις μεταφορές και λοιπές εσωτερικές και υπαίθριες εγκαταστάσεις, συμπεριλαμβανομένων και των σχολείων, των κατοικιών, των ιατρικών εγκαταστάσεων και των εργασιακών χώρων».
5. 'Άρθρο 116: (Θετικά μέτρα για την προώθηση της ισότητας ανδρών - γυναικών)
α) O τίτλος του άρθρου 116 να τροποποιηθεί ως ακολούθως (βλ. με έντονη γραμματοσειρά):
«116 (Θετικά μέτρα για την προώθηση της ισότητας ανδρών - γυναικών και των ατόμων με αναπηρίες)»
β) Μετά την παρ. 2 να προστεθεί νέα παρ. 3 ως ακολούθως (βλ. με έντονη γραμματοσειρά):
«3. Δεν αποτελεί διάκριση λόγω αναπηρίας η λήψη θετικών μέτρων για την προώθηση της ισότητας των ατόμων με αναπηρίες. Το Κράτος μεριμνά για την άρση των ανισοτήτων που υφίστανται στην πράξη τα άτομα με αναπηρίες».
Αιτιολόγηση: η προσθήκη αυτή είναι απαραίτητη προκειμένου να διευκρινιστεί ότι η λήψη θετικών μέτρων δράσης προς όφελος των ατόμων με αναπηρία (που προβλέπονται στο άρθρο 21, παρ. 6) δεν συνιστά διάκριση.
