Παρακολουθούμε όλοι εδώ και αρκετό καιρό την αγωνία του Κόκκινου και των ανθρώπων που εργάζονται στον ραδιοσταθμό του ΣΥΡΙΖΑ. Τις κινητοποιήσεις, τις καταγγελίες, τις απεργίες. Και φαντάζομαι ότι αναρωτιόμαστε πώς -και αν- μπορεί αυτή η πονεμένη ιστορία να μην έχει πονεμένο τέλος. Πολύ περισσότερο, όσοι από μας είμαστε ηθικοί και φυσικοί αυτουργοί της ίδρυσης του σταθμού, που δημιουργήθηκε με την πρόθεση και τη φιλοδοξία να υπάρχει στα ερτζιανά όχι άλλη μια, αλλά μια άλλη φωνή. Ένα ραδιόφωνο ελευθερίας, ευαισθησίας, αλληλεγγύης και εν τέλει ένα ραδιόφωνο που θα εκφράζει την πολυχρωμία και τον ριζοσπαστισμό μιας σύγχρονης Αριστεράς.

Η εθελοντική προσφορά, η «στρατολόγηση» νέων ανθρώπων από τον χώρο του κόμματος και της νεολαίας, που «έμαθαν τη δουλειά» στο Κόκκινο, η στελέχωση με παιδιά από οικογένειες κυνηγημένες σε μαύρες εποχές βρίσκονται στις απαρχές αυτής της πρωτοβουλίας. Το κόμμα, το οποίο οι εργαζόμενοι αποκαλούν τώρα στις ανακοινώσεις τους «ο ιδιοκτήτης», χρηματοδότησε με τα τότε πενιχρά του μέσα την προσπάθεια. Φυσικό ήταν, από τον εθελοντισμό, ή τον μισο-εθελοντισμό, με τις συνακόλουθες αδικίες, το Κόκκινο να περάσει σιγά-σιγά σε μια κατάσταση επαγγελματική και να αποκατασταθεί ένα εργασιακό καθεστώς σύμφωνο με τις συλλογικές συμβάσεις και τις νόμιμες υποχρεώσεις.

Οι άνθρωποι εργάζονται και πληρώνονται -και έτσι πρέπει να γίνεται. Το κόμμα, από την άλλη, έχει κάποια οφέλη -πολιτικά, ιδεολογικά, αλλά πάντως όχι οικονομικά. Οικονομικά, πληρώνει. Πολλά. Όσα βέλη κι αν ρίχνονται κατά του «ιδιοκτήτη», η αλήθεια παραμένει: Ο ΣΥΡΙΖΑ αιμορραγεί οικονομικά για να αιμοδοτεί τα κομματικά ΜΜΕ, με πρώτο το Κόκκινο. Αν αυτό θεωρηθεί προσχηματική άποψη, που έρχεται να καλύψει κάποια «αντεργατική» λοβιτούρα, τότε έτσι είναι, αν έτσι θέλουν κάποιοι. Αλλά, αν όντως το πρόβλημα είναι πρωτίστως οικονομικό, τότε εδώ εντοπίζεται η αιτία του κακού. Οι εργαζόμενοι πρέπει να πληρωθούν. Και ο συλλογικός ιδιοκτήτης δυσκολεύεται να πληρώσει.

Τι πρέπει να γίνει λοιπόν; Προφανώς οι εργαζόμενοι θα πιέσουν. Και θα απεργήσουν. Και το κόμμα πρέπει να καταρτίσει ένα πλάνο σωτηρίας του Κόκκινου. Άμεσα. Αλλά: είναι παράλογη η απαίτηση να μην αποδυναμώνεται, με τον λόγο και την πράξη οποιουδήποτε, ο σταθμός; Να μην απαξιώνεται ο συλλογικός του ιδιοκτήτης, που δίνει δύσκολες μάχες; Να μην οδηγείται η αγανάκτηση σε μετωπική σύγκρουση, που δηλητηριάζει τις σχέσεις του σταθμού με ένα τμήμα, τουλάχιστον, των ακροατών του;

Διότι, τελικά, αν στις συνδικαλιστικές ανακοινώσεις το Κόκκινο χαρακτηρίζεται «επιχείρηση», για χιλιάδες ακροατές είναι συντροφιά, έμπνευση και σημαία. Και οι σημαιοφόροι, όπως κι αν το δεις, έχουν τη δική τους ευθύνη. Ίση με τους διοικητές, αν όχι μεγαλύτερη...