Ο αρχικός ενθουσιασμός πέρασε και η ανατροπή με τον Σουλτς να προηγείται σε δημοφιλία της Μέρκελ και τους Σοσιαλδημοκράτες να ισοψηφούν δημοσκοπικά με τους Χριστιανοδημοκράτες ξεθώριασε. Σήμερα η κατάσταση πραγμάτων στη Γερμανία είναι ένα προβάδισμα της CDU-CSU 3-4 μονάδων επί του SPD και ταυτόχρονα μια συρρίκνωση των ποσοστών της Εναλλακτικής και των Πρασίνων, μια εξέλιξη που ευνοεί τη Μέρκελ. Η πτώση της Εναλλακτικής αποδυναμώνει την πίεση και τις διαρροές προς τα δεξιά, ενώ η πτώση των Πρασίνων ακυρώνει πλήρως το σενάριο εναλλακτικής κυβερνητικής πλειοψηφίας Σοσιαλδημοκρατών-Πρασίνων-Αριστεράς.
Αυτό που απομένει είναι ποιο από τα δύο μεγάλα κόμματα CDU-CSU ή SPD θα είναι ο μείζων και ο ήσσων εταίρος του τρίτου μεγάλου συνασπισμού. Το προβάδισμα της CDU-CSU επί του SPD είναι αντιστρέψιμο, αλλά μόνο με σκληρή δουλειά: Από το 2005, όταν συγκροτήθηκε η πρώτη κυβέρνηση Μεγάλου Συνασπισμού Χριστιανοδημοκρατών-Σοσιαλδημοκρατών, υπό τη Μέρκελ, εφαρμόζεται η Ατζέντα 2010 του Σρέντερ, που καθήλωσε μισθούς και συντάξεις, ελαστικοποίησε τις σχέσεις εργασίας και μείωσε την προνοιακή κάλυψη και προστασία. Ο Σουλτς πριν από δύο μήνες διαφοροποιήθηκε από την Ατζέντα 2010, αλλά για να πείσει του ψηφοφόρους που εγκατέλειψαν το SPD χρειάζεται δουλειά, συγκεκριμένες δεσμεύσεις απάλυνσης των ανισοτήτων και όχι γενικόλογη συνθηματολογία. Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι για την ισχυρότερη χώρα της Ευρώπης: Στο διάστημα 1991-2014 η οικονομία μεγεθύνθηκε κατά 22 ποσοστιαίες μονάδες. Στην ίδια περίοδο το εισόδημα του 10% των πτωχότερων νοικοκυριών μειώθηκε κατά 8% και σε απόλυτη αντίστιξη το εισόδημα του 10% των πλουσιότερων νοικοκυριών αυξήθηκε κατά 27%.
Με άλλα λόγια, αν το προβάδισμα της Γερμανίας στους συσχετισμούς της ΕΕ -Ευρωζώνης έχει οδηγήσει σε εμβάθυνση της απόκλισης Βορρά-Νότου, θέτοντας σε κίνδυνο τη συνοχή και την ενότητα της Ενωσης, μια ανάλογη δυναμική αύξησης κοινωνικών ανισοτήτων καταγράφεται και στο εσωτερικό της χώρας και συνιστά σοβαρή απειλή για το σημαντικότερο συγκριτικό πλεονέκτημα της γερμανικής οικονομίας, την κοινωνική συναίνεση και την εργασιακή ειρήνη που πρώτος κατοχύρωσε μετά το 1880 ο καγκελάριος Μπίσμαρκ. Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα, η σκληρή και άκαμπτη λιτότητα στο όνομα της δημοσιονομικής ισορροπίας και της ανταγωνιστικότητας τείνει να διαμορφώσει έναν Νότο εσωτερικού στη Γερμανία. Η αντιστροφή ή όχι αυτής της τάσης είναι το διακύβευμα των εκλογών.
