Ο Ουρανός δωματίου είναι η ανάμνηση ερωτικών στιγμών, ξεθωριασμένων ημερών, «φωτογραφιών που δεν θυμάσαι γιατί τις τράβηξες», όπου η χαρά εκφέρεται με τρεμάμενα χείλη, ο λόγος συνομιλεί με τα τραύματά του, το ανίατο σήμερα με το φορτισμένο χθες, ώσπου ο θόρυβος της πόλης επιστρέφει ανακουφιστικός, όπως ο ήχος του σκουπιδιάρικου που περνάει κάθε βράδυ, όπου τον λυρισμό συνοδεύει η σχεδόν κωμική δραματικότητα της καθημερινότητας σε αποβάθρες σταθμών, μπαρ και σαλόνια, στον βυθό της μπανιέρας και στην αγκαλιά του κρεβατιού, σε ένα βλέμμα, που οδηγεί ξανά σ' ένα χαρτί, σε ένα ταβάνι, στον ουρανό.