Σκηνή πρώτη: Ηλικιωμένη γυναίκα, μητέρα αλληλέγγυου, κάθεται σε μια καρέκλα έξω από κάποιο πρόχειρο κατάλυμα στην Ειδομένη. Είναι βράδυ, η θερμοκρασία πολύ χαμηλή και η κούραση μεγάλη. Ο γιος της, μαζί με άλλους, προσπαθεί να βοηθήσει όσο μπορεί, κυρίως της οικογένειες προσφύγων, να βρουν ένα απάγκιο. Τότε, πλησιάζει μια γυναίκα από τη Συρία, εμφανώς καταβεβλημένη από το πολύωρο ταξίδι. Βλέποντας την ηλικιωμένη Ελληνίδα στην καρέκλα, βγάζει αμέσως το κασκόλ που κάποια ΜΚΟ της είχε δώσει και το τυλίγει στο λαιμό της ηλικιωμένης... Αυτό το μεγαλείο ανθρωπιάς έδωσε στο γιο της δύναμη να συνεχίσει όλο το βράδυ!

Σκηνή δεύτερη: Ιστορίες που δεν μπορούν να περιγραφούν με λόγια: Πρόσφυγες στον Πειραιά αφηγούνται σε αλληλέγγυους περιστατικά ωμής βίας, βιασμών, θανάτου δικών τους ανθρώπων, μέχρι τη στιγμή που κατάφεραν να μπουν σε μία βάρκα και να ξεφύγουν από την κόλαση. Ένας από αυτούς, ακούγοντας το μπαλόνι ενός παιδιού να σκάει, πέφτει ενστικτωδώς μπρούμυτα στο έδαφος: Οι μνήμες από τον πόλεμο είναι ακόμα νωπές. Την ίδια στιγμή, χαραμάδα ελπίδας: Στα κέντρα φιλοξενίας της Ελλάδας, οι ίδιοι αλληλέγγυοι είδαν πολλά μωρά να αντικρίζουν για πρώτη φορά το φως του ήλιου μακριά από τις σειρήνες του πολέμου. Και αυτό τους έδωσε ελπίδα να συνεχίσουν να προσφέρουν στο χάος που ονομάζουμε προσφυγική κρίση. Μάλιστα, πολλά από τα παιδιά θα πάρουν ελληνικά ονόματα αφού εδώ βρήκαν και την πρώτη τους αγκαλιά!

Σκηνή 3: Το στομάχι σφίγγεται κατά τη διάρκεια του ντοκιμαντέρ «4,1 μίλια» της Δάφνης Ματζιαράκη. Πλέον δεν έχουμε αφηγήσεις και λόγια αλλά την ωμή, αμοντάριστη εικόνα: Ξεριζωμένοι άνθρωποι να αρπάζουν ένα σωσίβιο για να γλιτώσουν ακόμα μία φορά από τον θάνατο. Αυτή τη φορά στην «πολιτισμένη» Ευρώπη.

Όψεις του προσφυγικού: Από τις προσωπικές ιστορίες, στο πρωτοφανές κίνημα αλληλεγγύης, στις ευθύνες της ΕΕ και πάλι πίσω στον καθημερινό αγώνα δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων που βρίσκονται διασκορπισμένοι στην Ελλάδα με αβέβαιο αύριο. Κάποιες από αυτές τις όψεις αναλύθηκαν στην εκδήλωση της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ για το προσφυγικό, την Κυριακή 12/3 στο Αιγάλεω. 

Η Ζαΐρα από το Κουβέιτ περιγράφει τις δυσκολίες στην Ελλάδα, από την στιγμή που έφτασε σε βάρκα στη Χίο, όπως ακριβώς περιγράφει το ντοκιμαντέρ της Δάφνης Ματζιαράκη (το οποίο προβλήθηκε στην αρχή της εκδήλωσης), μέχρι να καταφέρει να μπει σε σπίτι στο Αιγάλεω με τα 5 παιδιά της. Θέλει να βρει τον άντρα της στην Ολλανδία και να ξεκινήσει ξανά τη ζωή της.

Ο Μπασέρ από το Ιράκ είναι εδώ και 15 χρόνια στην Ελλάδα και δεν θέλει να φύγει γιατί αγαπάει τους Έλληνες. Πέρασε στην Ελλάδα με την 5η (!) προσπάθεια αφού είχε ήδη απελαθεί 4 φορές διότι είχε διασχίσει παράνομα τα σύνορα στον Έβρο. Δουλεύει στη λαϊκή, με λιγότερα ένσημα και χρήματα από τους ντόπιους, αλλά, έχει καταφέρει να πάρει χαρτιά και να ονειρευτεί την υπόλοιπη ζωή του στη χώρα μας. 

Η Αριστέα Βάβουλα, μέλος του δευτεροβάθμιου γραφείου της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ Δυτικής Αθήνας και Περιφερειακή Σύμβουλος Αττικής, αφού έδωσε τη μεγάλη εικόνα ενός παγκόσμιου ζητήματος όπως το προσφυγικό, στο οποίο η Ελλάδα αποτελεί φάρο αλληλεγγύης σε μια σκοτεινή περίοδο, υπενθύμισε την προσπάθεια της Περιφέρειας Αττικής. Από την πρώτη στιγμή συνέβαλε στη διαμόρφωση δομών ενώ με το κέντρο Logistics στο Φάληρο καταφέρνει να τροφοδοτεί με ρούχα, τρόφιμα, σόμπες και πολλά ακόμα είδη 36 δομές φιλοξενίας σε όλη την Ελλάδα. Η Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ, επισημαίνει η Αριστέα, θα συνεχίσει να είναι και την επόμενη ημέρα στους αγώνες για την αρμονική ένταξη των ανθρώπων αυτών στην ελληνική κοινωνία.

Ο Π. Γεωργόπουλος, ειδικός σύμβουλος του υπουργού Παιδείας, ανέλυσε την κοπιώδη προσπάθεια για την εκπαίδευση των προσφυγόπουλων, μία πρωτόγνωρη προσπάθεια για την οποία δεν υπήρχε Know How. Τα προσφυγόπουλα που βρίσκονται ηλικιακά στις τάξεις της υποχρεωτικής εκπαίδευσης περνούν τον πρώτο προ-ενταξιακό χρόνο στα σχολεία μαθαίνοντας ελληνικά, αγγλικά, μαθηματικά γυμναστική και καλλιτεχνικά ώστε στη δεύτερη χρονιά να κάνουν μάθημα μαζί με τα ελληνόπουλα. Πέρα από την απροθυμία των ανθρώπων που επιθυμούν να φύγουν από την Ελλάδα να στείλουν στο σχολείο τα παιδιά τους, υπάρχουν πολλά ακόμα ζητήματα που, σε δεύτερο χρόνο, επιχειρεί να διευθετήσει το υπουργείο, όπως το τι θα γίνει με τους φοιτητές (πολλοί από τους οποίους δεν έχουν χαρτιά που να πιστοποιούν ότι έχουν φοιτήσει σε πανεπιστήμιο), τα ΑμεΑ (η πρόσβαση των οποίων είναι σχεδόν απαγορευτική στα σχολεία), τα παιδιά του Λυκείου (το οποίο στην Ελλάδα δεν ανήκει στην υποχρεωτική εκπαίδευση). 

Τάχθηκε υπέρ μικρότερων δομών που θα είναι πιο κοντά ή μέσα στον αστικό ιστό ώστε να διευκολυνθεί το έργο του υπουργείου Παιδείας και σχολίασε αρνητικά την πολιτική της ΕΕ η οποία «για κάθε ένα ευρώ που δίνει στο ελληνικό κράτος για το προσφυγικό, δίνει 4 ευρώ στις ΜΚΟ». Κάλεσε τη Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ να πιέζει διαρκώς την κυβέρνηση και «να είναι κινηματικά παντού, όπου πάει να σηκώσει κεφάλι ο ρατσισμός: Όπως ήταν στην υποδοχή των προσφυγόπουλων στο Αιγάλεω, το Περιστέρι το Κερατσίνι, στις δομές φιλοξενίας του Ελληνικού και του Σκαραμαγκά, στον Πειραιά και παντού όπου χτυπάει η καρδιά της αλληλεγγύης». 

Η Αναστασία, εθελόντρια με διαρκή παρουσία στα camps Ελληνικού και Μαλακάσας μετέφερε την εμπειρία της από τη ζωή εκεί. «Πρέπει να ακούσουμε τι ζητάνε οι πρόσφυγες και να μάθουμε από αυτούς, για παράδειγμα, στη Μαλακάσα, οι γυναίκες ζητούν κουζίνα διότι το φαγητό είναι συστατικό στοιχείο της κουλτούρας τους». Κατέγραψε ως θετικό το γεγονός ότι σταδιακά οι πρόσφυγες γίνονται αποδεκτοί (και το πρόγραμμα εκπαίδευσης των παιδιών του παίζει καθοριστικό ρόλο) ενώ σημείωσε ως αρνητικό το φαινόμενο των απομακρυσμένων camps, όπως αυτό της Μαλακάσας τα οποία γίνονται γκέτο χωρίς ιδιαίτερη βελτίωση των συνθηκών, οι οποίες, ειδικά το χειμώνα, γίνονται αφόρητες.  Ειδικά στο θέμα του ξεχειμωνιάσματος, τονίζει άλλος εθελοντής, οι ολιγωρίες κόστισαν ακόμα και ανθρώπινες ζωές και, στα νησιά του Βορείου Αιγαίου, κινδυνεύει να χαλάσει η εικόνα της Ελλάδας της αλληλεγγύης καθώς οι εγκλωβισμένοι πρόσφυγες βιώνουν πολύ δύσκολες καταστάσεις ενώ οι διαδικασίες ασύλου καθυστερούν αρκετά. 

Αυτό που ρωτούν πολλοί πρόσφυγες τους εθελοντές είναι: «Να μείνω ή να φύγω από την Ελλάδα». Η απάντηση, λέει η Αναστασία, δεν μπορεί να είναι μονολεκτική: Αν μείνεις σίγουρα θα δυσκολευτείς να βρεις δουλειά και κατοικία,  αλλά θα ξέρεις ότι είσαι σε ένα μέρος που σε νοιάζονται και δεν θα κινδυνεύεις. Σε ένα μέρος που έγινε (δικαίως) παγκόσμια γνωστό για την ανταπόκριση του κόσμου στις ανάγκες που γέννησε η προσφυγική κρίση. 

Αρκετοί ακόμα αλληλέγγυοι μοιράστηκαν τις εμπειρίες τους από τις δομές φιλοξενίας: Συνισταμένη όλων, το περίσσευμα ανθρωπιάς του ελληνικού λαού αλλά και οι (με πολλές ελλείψεις, καθυστερήσεις, ανεπαρκή οργάνωση λόγω και του μεγέθους των ροών, ελλιπή ορισμένες φορές συντονισμό) προσπάθειες της ελληνικής κυβέρνησης - ενός κράτους σε οξεία οικονομική κρίση να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να προσφέρει τα στοιχειώδη στους ανθρώπους που του χτύπησαν την πόρτα, σε αντίθεση με τα περισσότερα κράτη της Γηραιάς Ηπείρου που ύψωσαν φράκτες αδιαφορίας και κυνισμού. Μιας ηπείρου που, ακριβώς επειδή είναι γερασμένη, μόνο να κερδίσει έχει από την ενσωμάτωση των προσφύγων και μεταναστών, και σε αυτόν τον στόχο καλούνται όλοι να επικεντρωθούν: Όσοι/ες μείνουν εδώ, να ζήσουν μαζί μας, να κάτσουν στο ίδιο θρανίο με τα παιδιά μας, να νιώσουν ξανά σαν στο σπίτι τους.