Τέσσερις γυναίκες με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας μιλούν στον φακό του left για την σημασία της Ημέρας και την σημερινή πραγματικότητα που βιώνουν μέσα στην κρίση ως γυναίκες, ως εργαζόμενες και ως μητέρες.
Μαρία Αχειμάστου - Αναπληρώτρια Γραμματέας στο σωματείο της ICAP OUTSOURCING SOLUTIONS
«Πρέπει να συσπειρωθούμε, να γίνουμε πιο δυνατές μέσω των σωματείων και να διεκδικήσουμε τα αυτονόητα»
Η Μαρία, ενοικιαζόμενη εργαζόμενη στον τραπεζικό τομέα και αναπληρώτρια Γραμματέας στο σωματείο της ICAP OUTSOURCING SOLUTIONS μιλώντας στο φακό του left.gr αναφέρει: «Λόγω της επισφαλούς εργασίας δημιουργείται αβεβαιότητα στους εργαζομένους και ιδιαίτερα στην εργαζόμενη μητέρα.
Λόγω της αυξημένης ανεργίας, που υπήρχε και προ κρίσης αλλά έγινε εντονότερη με την κρίση, εμείς αναγκαζόμαστε να δουλεύουμε με συμβάσεις ορισμένου χρόνου, αναγκαζόμαστε να δουλεύουμε ως ενοικιαζόμενο προσωπικό τρίτων εταιρειών, είμαστε ανάμεσα σε δύο εργοδότες. Καλούμαστε κάθε μήνα να αποδεικνύουμε ότι αξίζουμε την θέση αυτή. Εμείς που εργαζόμαστε στον τραπεζικό τομέα ως ενοικιαζόμενο προσωπικό δεχόμαστε πάρα πολύ μεγάλη πίεση καθώς πρέπει να αποδεικνύουμε κάθε μέρα το αυτονόητο: ότι εργαζόμαστε. Αλλά και ψυχολογική, καθώς κάνουμε αυτή την δουλειά όχι γιατί το θέλουμε αλλά ως έσχατη λύση για να επιβιώσουμε.
Ενοικιαζόμενος σημαίνει ότι ο εργαζόμενος εργάζεται σε έναν χώρο που στην ουσία δεν ανήκει εκεί, δηλαδή τον νοικιάζει η τράπεζα μέσω μιας άλλης εταιρείας να εργάζεται στο αντίστοιχο τμήμα που έχει καλεστεί να δουλέψει.
Πρέπει να αποδεικνύουμε ανά πάσα στιγμή μέσα στο 8ωρο πού βρισκόμαστε. Για διάλειμμα ή ακόμα και για τουαλέτα πρέπει να πατήσεις ένα κουμπί, άμα κάνεις παραπάνω λεπτά στην τουαλέτα τότε μπορεί να σου γίνει παρατήρηση. Και τα διαλείμματα είναι απαράδεκτα. Ανά 3 ή 4 ώρες.
Επίσης, ανά πάσα στιγμή απολύεσαι χωρίς καμία εξήγηση, ακόμα και αν έχεις δουλέψει 5 ή 10 χρόνια, ακόμα και αν έχεις πιάσει τους "στόχους" της εταιρείας.
Αυτό που θέλω να πω ως μέλος του σωματείου στις γυναίκες, είναι ότι θα πρέπει να συσπειρωθούμε, να γίνουμε πιο δυνατές μέσω των σωματείων και να διεκδικήσουμε τα αυτονόητα».
Κωνσταντίνα Ουλογιάννη - Ιδιωτική Υπάλληλος
«Η Γυναίκα σήμερα έχει να αντιμετωπίσει όχι μόνο την ανεργία, αλλά και την άνιση αντιμετώπιση από τον άντρα συνάδερφο και από τους εργοδότες»
Η Κωνσταντίνα εργάζεται ως ιδιωτική υπάλληλος. Μπροστά στο φακό του left.gr επισημαίνει: «Η Ημέρα της Γυναίκας έχει χάσει το χρώμα της. Σήμερα η ημέρα αυτή έχει περάσει σαν γιορτή, γιορτάζω που είμαι γυναίκα. Η γυναίκα σήμερα, στην περίοδο της κρίσης, έχει να αντιμετωπίσει πολλαπλά προβλήματα, όχι μόνο την ανεργία αλλά και ότι δεν αντιμετωπίζεται ισάξια από τον συνάδερφο άντρα. Επιπλέον, δεν έχει τα ίδια δικαιώματα, όχι μόνο μισθολογικά αλλά και όταν αποφασίζει να γίνει μητέρα και λείψει από την εργασία της, όταν επιστρέφει δεν έχει την επαγγελματική εξέλιξη που θα είχε αν δεν είχε φύγει.
Οι εργοδότες δεν δείχνουν εμπιστοσύνη σε μια γυναίκα γιατί πιστεύουν ότι δεν θα τα καταφέρει.
Όμως οι γυναίκες έχουν αποδείξει ότι μπορούν να είναι 100% στον επαγγελματικό τους χώρο και 100% στην οικογένεια τους σαν σύζυγοι και σαν μητέρες».
Αλεξάνδρα Φτούλη - Φοιτήτρια Πολιτικής Επιστήμης
«Ο φεμινισμός δεν είναι ένα πράγμα γυναικείο»
Η Αλεξάνδρα είναι φοιτήτρια και σπουδάζει Πολιτικές και Κοινωνικές Επιστήμες. Για την ημέρα της γυναίκας μας λέει: «Ο κυρίαρχος λόγος παρουσιάζει τη Διεθνή Ημέρα της Γυναίκας ως μια ημέρα όπου οι γυναίκες βγαίνουν, διασκεδάζουν με τις φίλες τους και κάνουν πράγματα για τον εαυτό τους ξεχνώντας το κονωνικοπολιτικό πλαίσιο και την ουσία αυτής της ημέρας.
Σήμερα βλέπουμε ότι το φύλο λειτουργεί ως μορφή κοινωνικής ιεράρχησης, κατηγοριοποίησης και στην ουσία θέτει τους ρόλους των κοινωνικών υποκειμένων. Βλέπουμε ότι οι γυναίκες είναι λιγότερες στον πολιτικό και δημόσιο χώρο σε σχέση με τους άντρες».
Εμμανουέλα Ραπούση - Design graphics
«Η γυναίκα πρέπει να εκτιμήσει τον εαυτό της»
Η Εμμανουέλα εργάζεται ως graphic designer και στον φακό του left.gr για την Ημέρα της Γυναίκας τονίζει: «Στο σήμερα, η γυναίκα εξακολουθεί να υποτιμάται, να καταπιέζεται και να αντιμετωπίζεται σαν αντικείμενο ηδονής. Παράλληλα όμως σήμερα έχουμε φτάσει στο σημείο να έχουμε οργανώσει κινήματα, οργανισμούς, σωματεία και νομίζω ότι αυτό που λείπει είναι οι ίδιες να εκτιμήσουν τον εαυτό τους.
Εγώ νομίζω ότι το πιο σημαντικό πράγμα που οφείλουμε να δουλέψουμε και να βάλουμε μπροστά είναι η αυτοεκτίμηση των γυναικών. Από τη στιγμή που θα διεκδικήσει τα δικαιώματά της, θα κρατήσει τον αυτοσεβασμό της, μπορεί να απαιτήσει και να διεκδικήσει να της συμπεριφέρονται με μία εκτίμηση και οι γύρω της. Θα ήθελα η γυναίκα να βγει πολύ δυναμικά, δεν θέλω να ακολουθήσει τα χνάρια του άνδρα γιατί θα πάρει και τα ελαττώματά του. Πρέπει απλά να εμπιστευτούν το ένστικτό τους, το μυαλό τους, τη δύναμή τους και, όπως λέει και ο Σωκράτης, ούτε γυναίκα χωρίς άνδρα, ούτε ελπίδα χωρίς πόνο δεν μπορεί να γεννήσει κάτι δημιουργικό, κάτι χρήσιμο».
