Όσα χρόνια τουλάχιστον παρακολουθώ τον ελληνικό Τύπο και την πολιτική σκηνή της χώρας, δεν έχω ξαναδεί τόσο έκδηλη συνεργασία μεταξύ ενός κόμματος και της πλειοψηφίας του συστημικού τύπου. Για την ακρίβεια, είναι η πρώτη φορά που η αστική τάξη στην Ελλάδα λειτουργεί τόσο ενιαία και αδιαίρετα.
Αυτό όμως που παρουσιάζει πραγματικό ενδιαφέρον είναι τα πολιτικά προτάγματα που χρησιμοποιεί η Νέα Δημοκρατία και τα μαγαζιά της για να δομήσουν την αντιπολιτευτική τους εκστρατεία. Η Ελλάδα επί ΣΥΡΙΖΑ ούτε κατάφερε να απαλλαγεί από τα μνημόνια, ούτε να απαγκιστρωθεί οριστικά από την εποπτεία και τη λιτότητα. Αυτό που κατάφερε ωστόσο ο ΣΥΡΙΖΑ είναι να δημιουργήσει μέσα σε μια δύσκολη συνθήκη τις προϋποθέσεις για να ανακουφιστεί και να ανασάνει ο κόσμος της εργασίας και οι μικρομεσαίοι.
Απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ως αλλεργικός στην ενίσχυση του κοινωνικού κράτους και των δυνάμεων της εργασίας, αποφάσισε να επενδύσει στον κοινωνικό αυτοματισμό και παράλληλα να μετατοπίσει την πολιτική αντιπαράθεση σε ζητήματα που για κάποιον λόγο πιστεύει πως είναι προνομιακά για τον ίδιο.
Από τις χιλιάδες ''πελατειακές'' προσλήψεις που έγιναν επί των ημερών του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι και την ανύπαρκτη προσπάθεια να ''χειραγωγηθεί'' ο Τύπος, η Νέα Δημοκρατία και τα εκδοτικά της στηρίγματα προσπαθούν καθημερινά να παρουσιάσουν τον ΣΥΡΙΖΑ ως μια αριστερή αυταρχική παραλλαγή της σάπιας μεταπολίτευσης. Παράλληλα χτίζουν για τον Κυριάκο Μητσοτάκη την εικόνα του νέου, άριστου και αξιοκρατικού πολιτικού που υπόσχεται την απαλλαγή από καθετί ''παλιό''. Όλο αυτό μάλιστα επιχειρείται στο πλαίσιο μιας κακής αντιγραφής αμερικανικής προεκλογικής εκστρατείας, με την υπερπροβολή του Κυριάκου Μητσοτάκη άλλοτε ως καλού οικογενειάρχη και άλλοτε ως αθλητικού τύπου, εμπλέκοντας ιδιαίτερα στην ''καμπάνια'' αυτή και την ίδια του την οικογένεια.
Μόνο που η συνταγή είναι γνωστή, δεν την ανακάλυψε πρώτος ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Πάντα η ενίσχυση του κρατικού παρεμβατισμού στην ζούγκλα της ελεύθερης αγοράς προς όφελος των δυνάμεων της εργασίας, βαφτιζόταν από τους απανταχού νεοφιλελεύθερους, κομμουνιστικός αυταρχισμός. Αξίζει σε αυτό το σημείο να δούμε ένα απόσπασμα από ένα πρόσφατο άρθρο του Πρετεντέρη που βαφτίζει το κόψιμο των αεροδανείων στην οικονομική ελίτ την ''εκχυδαϊσμένη εκδοχή των παλιών ασυναρτησιών της Αριστεράς για τους «ιδεολογικούς μηχανισμούς ελέγχου»''
Όσο λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ θα συνεχίζει την προσπάθειά του να ισχύουν οι νόμοι για όλους- και για αυτούς που πάντα ήσαν υπεράνω νόμου- τόσο θα βαφτίζεται αυταρχικός. Όσο λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ θα δημιουργεί θέσεις εργασίας στην Υγεία και την Παιδεία που τόσο τις έχουν ανάγκη, θα βαφτίζεται πελατειακό μόρφωμα της μεταπολίτευσης που διορίζει τεμπέληδες και κοπαναντζήδες εις βάρος των αυτοδημιούργητων της ελεύθερης αγοράς. Και όσο ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταφέρνει να ξεπερνά τα εμπόδια και τις δύσκολες συνθήκες, κερδίζοντας έδαφος για τις δυνάμεις που εκπροσωπεί, τόσο ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα βάζει τρίποντα στο μπασκετάκι της γειτονιάς του και η Μαρέβα θα πλένει στο χέρι τα μάλλινα γιατί δεν μπαίνουν σε πλυντήριο.
