Να ξεκαθαρίσουμε κατ’ αρχήν ότι τα οικονομικά μεγέθη για τα οποία συζητάμε, είτε αφορούν μερικές εκατοντάδες εκ. ευρώ προς τους χαμηλοσυνταξιούχους, είτε μερικές δεκάδες εκ. ευρώ από τον ΦΠΑ στα νησιά του Αιγαίου, είναι οικονομικά μεγέθη μικρά ακόμα και για την ελληνική οικονομία.

Επομένως, οι αντιδράσεις στις κυβερνητικές εξαγγελίες, απ’ όπου κι αν προέρχονται, είναι αντιδράσεις με πολιτική αφετηρία και πολιτική σκοπιμότητα.

Πρόκειται για αντιδράσεις που αποτυπώνουν καθαρά τις πολιτικές επιδιώξεις τόσο των πολιτικών δυνάμεων στην Ελλάδα όσο και των δανειστών μας. Ας δούμε λοιπόν τις θέσεις τους αναλυτικότερα.

ΣΥΡΙΖΑ: Το νομοθετικό του έργο στη διετία που βρίσκεται σε κυβερνητικές θέσεις, ξεκίνησε με τον νόμο για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης (ο πρώτος νόμος της κυβέρνησης της Αριστεράς), συνεχίστηκε με τον νόμο για το «παράλληλο πρόγραμμα» που εξασφάλισε την πρόσβαση στο δημόσιο σύστημα υγείας των ανασφάλιστων συμπολιτών μας, με τελευταίο τον πρόσφατο νόμο για τον μηχανισμό εφαρμογής και ελέγχου της κρατικής κοινωνικής πολιτικής.

Η Αριστερά με το νομοθετικό της έργο έδωσε δείγματα πολιτικής με κοινωνικό αποτύπωμα, πολιτικής με ταξική μεροληψία υπέρ των πολλών, υπέρ των αδύναμων, με αιχμή την στήριξη των συμπολιτών μας που βρίσκονται σε ακραία φτώχεια.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η πολιτική δύναμη που εκφράζει τα συμφέροντα των οικονομικά ασθενέστερων κοινωνικών ομάδων.

Με επίγνωση των αναγκών της κοινωνίας και με πίστη στα όνειρά μας για την πατρίδα που τραβάνε πολύ πιο μακριά, ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα προβάλλει ως η πολιτική δύναμη που θέλει και μπορεί να συμπυκνώσει σε ολοκληρωμένο πολιτικό σχέδιο τις ανάγκες της κοινωνίας, την επανεκκίνηση της οικονομίας, την επανεκκίνηση της απασχόλησης.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η πολιτική δύναμη που θέλει και μπορεί να βγάλει τη χώρα από τη δίνη της οικονομικής κρίσης, με την κοινωνία όρθια.

Μ’ αυτήν την έννοια, για την πατρίδα σήμερα, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η δύναμη της κοινωνικής και πολιτικής σταθερότητας.

Ας έλθουμε τώρα στις αντιδράσεις που ακολούθησαν τις εξαγγελίες του πρωθυπουργού:

1. «Πρόκειται για προεκλογικές εξαγγελίες».

Ήταν οι πρώτες αντιδράσεις, πριν τα διάφορα «κέντρα» διαμορφώσουν «γραμμή».

Πρόκειται για αντιδράσεις πολιτικών δυνάμεων, που κρίνοντας «εξ ιδίων τα αλλότρια», προσπάθησαν να παραβάλλουν πλευρές της κοινωνικής πολιτικής της Αριστεράς με την προσπάθεια εξαγοράς συνειδήσεων από την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου.

Οι κυβερνητικές εξαγγελίες ήταν τόσο «προεκλογικές», όσο «προεκλογική» ήταν η θέση της κυβέρνησης για τη διάθεση ενός ποσού από αυτά που πλήρωσαν οι καναλάρχες, σε σχολικά γεύματα και θέσεις εργασίας στο δημόσιο σύστημα υγείας.

Πρόκειται για έωλο επιχείρημα που δεν μπορεί να σταθεί. Δεν αξίζει να αναφερθεί κανείς περισσότερο.

Όσοι το επαναφέρουν, προσπαθούν να αποφύγουν τα αμείλικτα ερωτήματα που ακολουθούν.

2. «Μέχρι πού μπορούν να παρεμβαίνουν οι θεσμοί στην ελληνική πολιτική σκηνή;»

Γνωρίζουμε ότι είμαστε σε καθεστώς δημοσιονομικού ελέγχου και οικονομικής επιτροπείας. Νομιμοποιούνται οι θεσμοί, στο όνομα της επιτροπείας, να παρεμβαίνουν στην πολιτική της κυβέρνησης; Και σε ποιο βαθμό;

Η απαίτηση για πολιτικό και δημοσιονομικό χώρο, δεν αφορά μόνον τη σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Αφορά το σύνολο του πολιτικού κόσμου της χώρας, από τον οποίο δεν αντιλαμβάνονται την πίεση και την ασφυξία που μας επιβάλλουν, μόνον αυτοί που δεν αντιστέκονται.

Στο ερώτημα αυτό, η Ν.Δ., το Ποτάμι, η Ένωση Κεντρώων και ο κ. Βενιζέλος, με διαφορετικά λόγια (διαφορετική διαδικαστική στάση), συγχρόνισαν τον πολιτικό τους βηματισμό με τις πολιτικές επιδιώξεις των δανειστών.

Το γεγονός έχει μεγαλύτερη πολιτική βαρύτητα για τη Ν.Δ. Την πολιτική δύναμη που βρίσκεται στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Ο κ. Μητσοτάκης και η επιτελική του ομάδα, στο ερώτημα «μέχρι πού μπορούν να παρεμβαίνουν οι δανειστές», επέδειξε απαράδεκτη πολιτική ανεπάρκεια.

Παραπέρα, χαρακτήρισε τον πρωθυπουργό, για τη συμπεριφορά του απέναντι στους θεσμούς, «τζάμπα μάγκα» και «ανήθικο».

Στην ίδια πολιτική κατεύθυνση, οι βουλευτές της Ν.Δ. απέσυραν την αρχικά θετική ψήφο τους, και δεν υπερψήφισαν το βοήθημα προς τους χαμηλοσυνταξιούχους.

Ο κ. Μητσοτάκης και το επιτελείο του συμπαρέσυρε το σύνολο της συντηρητικής παράταξης στην πολιτική θέση της πλήρους υπακοής στους θεσμούς.

Η ευθύνη γι’ αυτό δεν αποσείεται με κανένα «διαδικαστικό» ή «συναισθηματικό» περιτύλιγμα, όπως τα επιχειρήματα με τα οποία βουλευτές της Ν.Δ. προσπάθησαν να δικαιολογήσουν «τα αδικαιολόγητα».

3. «Για ποιαν Ευρώπη; Τι Ευρώπη θέλουμε;»

Σαν αποτέλεσμα της συμφωνίας του περσινού Αυγούστου, ο λαός μας θα ‘λεγα «ματώνει» για να συνεχίσει την ευρωπαϊκή της πορεία η χώρα.

Η στάση της Γερμανίας (Μέρκελ-Σόιμπλε) απέναντι στις πρωθυπουργικές εξαγγελίες, αναδεικνύει ένα ακόμα πιο σοβαρό ερώτημα: Για ποιαν Ευρώπη; Τι Ευρώπη θέλουμε;

Θέλουμε Ευρώπη υποταγμένη στην Γερμανία ή Ευρώπη στην οποία το σύνολο των αξιών γνωστό ως «Ευρωπαϊκό Κεκτημένο» θα ισχύει για όλους τους λαούς της και θα βαθαίνει με την ανάπτυξή της Ένωσης;

Θέλουμε η Ελλάδα, στο όνομα της υποταγής στην Γερμανία για την αντιμετώπιση του χρέους της, να είναι η μόνη χώρα της Ένωσης στην οποία οι εργαζόμενοι δεν προστατεύονται από τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας;

Έχουμε απαντήσεις. Η συντηρητική παράταξη, ήδη με τις αποφάσεις της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου κατάργησε κατ’ απαίτηση των θεσμών τις συλλογικές συμβάσεις.

Στην ονομαστική ψηφοφορία για το βοήθημα στους χαμηλοσυνταξιούχους, ο κ. Μητσοτάκης και το σύνολο της συντηρητικής παράταξης, στοιχήθηκαν πίσω από τον Σόϊμπλε. Και μαζί τους οι κ. Θεοδωράκης (Ποτάμι), Λεβέντης (Ένωση Κεντρώων), Βενιζέλος.

4. «Υπέρ ή κατά της συμμετοχής του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα;»

Όπως έχει φανεί από την συνεχή διαπραγμάτευση, το ΔΝΤ, συμμετέχοντας με ένα μικρό για τα οικονομικά του δεδομένα ποσόν, χρησιμοποιείται ως μοχλός πολιτικών πιέσεων προς την Ελλάδα και άλλες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και χώρες. Το οικονομικό ποσόν είναι ασήμαντο για την ευρωπαϊκή οικονομία.

Στην Ευρώπη που θέλουμε, με το ευρωπαϊκό κεκτημένο, τις αξίες του ανθρωπισμού και της αλληλεγγύης να κυριαρχούν, το ΔΝΤ δεν χωρά. Μπορεί (οικονομικά) και πρέπει (πολιτικά) να φύγει. Τι λέει γι’ αυτό ο κ. Μητσοτάκης και η Ν.Δ.;

Θέλουν στην Ελλάδα και την Ευρώπη το ΔΝΤ όπως το θέλει ο Σόιμπλε ή όχι;

Η Ν.Δ. οφείλει να εγκαταλείψει τις «προφητείες» για τα μέτρα που δήθεν υπέγραψε ο ΣΥΡΙΖΑ για μετά το 2018 (τυχαίο ότι πρόκειται για μέτρα-θέσεις που το ΔΝΤ απαιτεί από την ελληνική κυβέρνηση;) και να πάρει επιτέλους θέση. Είναι υπέρ ή κατά της συμμετοχής του ΔΝΤ στο Ελληνικό πρόγραμμα;

Η περίοδος που διανύουμε δεν είναι εύκολη. Ωστόσο η ζωή προχωρά.

Τα ερωτήματα που αναζητούν απαντήσεις, με τον ένα ή άλλο τρόπο θα απαντηθούν.

Κάθε πολιτική δύναμη στην Ελλάδα, ήρθε η στιγμή να αποφασίσει «με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει».

Οι απαντήσεις θα συμβάλουν ώστε ο λαός μας να ξεχωρίσει «την ήρα από το σιτάρι».

Έχουμε εμπιστοσύνη στους εργαζόμενους της πατρίδας μας. Εμπιστευόμαστε τις μαχόμενες δυνάμεις της κοινωνίας.

Στην αγωνία του λαού μας για το αύριο έχουμε απάντηση. Η Αριστερά, σε κοινή πορεία με τις ζωντανές κοινωνικές δυνάμεις, θέλει και μπορεί να οδηγήσει την πατρίδα στο ξέφωτο, με την κοινωνία όρθια.

Θα τα καταφέρουμε.

* Βουλευτής Ν. Ηρακλείου του ΣΥΡΙΖΑ