Από τις εκδόσεις Μεταίχμιο κυκλοφορεί το νέο βιβλίο του Κώστα Ακρίβου, «Τελευταία νέα από την Ιθάκη». Πρόκειται για μια συλλογή διηγημάτων, και ένα ταξίδι στην ελληνική γλώσσα, στον χώρο και κυρίως στον χρόνο.
Αυτή η έννοια του ταξιδιού είναι που συνδέει υπογείως το έργο του Ακρίβου με την Οδύσσεια, τους ήρωες (ή λιγότερο ήρωες) της οποίας συναντάμε στις σελίδες του, όπως φτάνουν ως τις μέρες μας (ο καθένας και η καθεμιά με τη δική του και τη δική της σημαντική ασήμαντη ιστορία).
Τηλέμαχος είναι το τσιγγανάκι που νοσταλγεί το σπίτι του· Λαέρτης γίνεται ο Κολοκοτρώνης όταν σπαράζει για τον αδικοχαμένο γιο του· ο βασιλιάς Μενέλαος μετουσιώνεται στα πρόσωπα των χωροφυλάκων· η Καλυψώ γητεύει έναν χήρο πατέρα φοιτητή· σε Ερμή μεταβάλλεται ο προσηνής Τούρκος αγγελιαφόρος· ο Καβάφης μετουσιώνεται από την ανυπολόγιστη αγάπη του σε Μέντορα· το άταφο Κρητικόπουλο των Βαλκανικών Πολέμων γίνεται ένας άλλος Ελπήνορας· η Ναυσικά αναζητεί την προίκα της εν έτει 1671· οι δωσίλογοι βάφουν τα χέρια τους με εμφύλιο αίμα όπως και ο μνηστήρας Αντίνοος· σε αθάνατο Αχιλλέα ανυψώνεται ένας σουλιώτης αξιωματικός του ’22· κι άλλοι κι άλλοι, ενώ ο ίδιος ο Οδυσσέας εμφανίζεται και εδώ πλάνης και πολίτης όλου του κόσμου από δική του βούληση και παρόρμηση, γεννιέται στην Κούβα το 1916, από πατέρα Έλληνα και μάνα Αφροκουβανή. Εργάζεται στις φυτείες ζαχαροκάλαμου, ναυτάκι, βοσκόπουλο negro στα μιτάτα της Κρήτης, υπάλληλος σε γραφείο τελετών, μποξέρ, μάγειρας, φορτηγατζής, τσιράκι των γκάνγσκτερ, μεταφέρει παράνομο οινόπνευμα στον Καναδά, ώσπου αποκαλύπτεται σε όλο το μεγαλείο το ταλέντο του, παίζει τέσσερα όργανα και μιλάει φαρσί οχτώ γλώσσες. Μεσουρανεί ως καλλιτέχνης το ’40 και το ’50. Η αποθέωση της ζωής του είναι όταν ο Κέρουακ τον κάνει ήρωα στο On the road. Τρικυμισμένη θάλασσα κι αν είναι η δική του «ελληνική» γλώσσα!
Το βιβλίο «Τελευταία νέα από την Ιθάκη» είναι ένα ταξίδι σ’ αυτήν τη γλώσσα, που σαν σάλος ξεσπάει στις σελίδες του, μια ξαφνική φουσκοθαλασσιά φερμένη από αλλού και από άλλοτε… γλωσσικά κύματα, οικεία και συγχρόνως ανοίκεια. Μια γλωσσική γεωγραφία, μια γλωσσική ετερότητα που δεν ισοπεδώνεται (χάριν μιας υποτιθέμενης εθνικής ομοιογένειας) σε ένα κοινό ελληνικό ήθος. Εδώ, στα πελάγη του χρόνου, τα ήθη όσο και η γλώσσα διαφέρουν (και ενίοτε μόνο μοιάζουν).
Ο Ίταλο Καλβίνο στο βιβλίο του Γιατί να διαβάζουμε τους κλασικούς μιλώντας για την Οδύσσεια υποστήριζε πως είναι συνένωση τριών (αν θυμάμαι καλά) διαφορετικών μύθων που ήταν διαδεδομένοι στην ανατολική Μεσόγειο (έτσι δικαιολογούσε και κάποιες ασυνέχειες στο ψυχολογικό προφίλ και τη συμπεριφορά του Οδυσσέα, που διαφορετικά παρέμεναν δυσεξήγητες).
Τα διηγήματα του Ακρίβου φαίνεται να είναι και αυτά ιστορίες πολλών (και διαφορετικών) ανθρώπων, που ενώθηκαν σε ένα βιβλίο· πολλές οδύσσειες σε μία Οδύσσεια, και τελικά η Οδύσσεια του ίδιου του συγγραφέα, που μέσα από όλα αυτά τα σπαράγματα λες και θέλει να βρει τι απέγινε η Ιθάκη.
