Ανταπόκριση από τη Ρώμη
«Διακόσιες πενήντα χιλιάδες γυναίκες είπαμε στη Ρώμη «Όχι στη βία εναντίον των γυναικών». Δημιουργείται από τα κάτω ένα νέο μαζικό φεμινιστικό κίνημα. Προετοιμαζόμαστε για την απεργία των γυναικών στις 8 Μαρτίου του 2016 και σχεδιάζουμε να ξαναβρεθούμε στη Μπολόνια για να συνεχίζουμε τον αγώνα μας», τόνισε στην «Αυγή» η Μπάρμπαρα Ρομανιόλι, δημοσιογράφος, μελισσοκόμος και πρωταγωνίστρια του φεμινιστικού δικτύου «Ούτε μια λιγότερη», που αγωνίζεται κατά της βίας εναντίον των γυναικών και διοργάνωσε στη Ρώμη τη μεγάλη διαδήλωση το Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2016.
Πραγματοποιήσατε μια από τις μεγαλύτερες συγκεντρώσεις γυναικών στην χώρα σας…
Τους αριθμούς πλέουν τους ξέρουν όλοι. Στη Ρώμη ήμασταν πάνω από 250χιλιάδες γυναίκες στη συγκέντρωση και διαδήλωση εναντίον της βίας κατά των γυναικών. Μια τεράστια επιτυχία για τη συμμετοχή σε μια κινητοποίηση που οργανώθηκε εντελώς από τα κάτω και αγνοήθηκε από τα μέσα μαζικής επικοινωνίας. Δεν είχαμε τη στήριξη κανενός κόμματος, κανενός συνδικάτου παρά μόνο τη συμμετοχή όλων των «φεμινισμών» που είναι διασπασμένοι στην Ιταλία.
Μετά τη διαδήλωση και τη συγκέντρωση είχαμε μια ακόμη μεγαλύτερη έκπληξη. Την επομένη πάνω από 1.500 γυναίκες ήρθαν να συμμετάσχουν στα οκτώ θεματικά τραπέζια που ανοίξαμε.
Πως διαμορφώνεται η «επόμενη μέρα» μετά τη μεγάλη διαδήλωση της 26ης Νοεμβρίου;
Από αυτή την εμπειρία αποκτήσαμε δύο μεγάλα καθήκοντα για το επόμενο διάστημα. Πρώτον να συμμετάσχουμε στην απεργία γυναικών που κήρυξαν οι γυναίκες της Αργεντινής για τις 8 Μαρτίου του 2017. Έτσι στις 8 Μαρτίου του 2017 θα απεργήσουμε στην Αργεντινή, την Ισπανία, τη Βενεζουέλα, την Πολωνία και την Ιταλία, ενώ ενδιαφέρον για συμμετοχή έδειξαν και οι γυναίκες από τη Βρετανία.
Στην Ιταλία θα διευρύνουμε την απεργία σε μια απεργία των φύλων και εναντίον των διακρίσεων γιατί θα συμμετάσχουν και τα κινήματα των τρανσέξουαλ. Είναι σημαντικό να συμμετάσχουν και άλλα άτομα που δεν θέλουν να προσδιοριστούν μέσα από τις κατηγορίες που θεωρούνται… φυσιολογικές και έχουν την ετικέτα του φυσιολογικού.
Το δεύτερο είναι ότι θέλουμε να συνεχίσουμε τη δουλειά που ξεκινήσαμε πριν από μήνες για να διαμορφώσουμε ένα «Εθνικό σχέδιο εναντίον της βίας κατά των γυναικών». Δεν φθάνουν οι υποδομές και οι πόροι που υπάρχουν για να σταματήσουμε τη βία κατά των γυναικών και τις δολοφονίες των γυναικών. Τα διάφορα σχέδια που δρομολόγησαν οι κυβερνήσεις δεν είχαν αποτέλεσμα, κυρίως γιατί δεν λάμβαναν υπόψη τους μια σειρά πράγματα. Συνήθως είναι αναποτελεσματικά και ανεπαρκή και δεν έχουν την απαραίτητη χρηματοδότηση. Θέλουμε το «Σχέδιο» να το γράψει το κίνημα των γυναικών. Στο επόμενο διάστημα θα διοργανώσουμε συνελεύσεις γυναικών σε δεκάδες πόλεις με βάση τις οκτώ θεματικές ενότητες που δημιουργήσαμε. Τον Φεβρουάριο θα διοργανώσουμε μια κεντρική συνάντηση στη Μπολόνια, για να διευκολύνουμε την άφιξη γυναικών από όλη την χώρα.
Θέλετε να βγείτε από τη... Ρώμη;
Ασφαλώς. Δεν μας αρέσει ο συγκεντρωτισμός στη πρωτεύουσα. Πήραμε την απόφαση να διοργανώσουμε τη διαδήλωση στη Ρώμη τον Ιούνιο μετά από τη δολοφονία της 22χρονης Σάρα, που την στραγγάλισε και την έκαψε ο πρώην σύντροφός της. Μετά από αυτό το αποτρόπαιο έγκλημα αποφασίσαμε να κάνουμε τη διαδήλωση στη Ρώμη παρόλο που οι δολοφονίες γυναικών αφορούν πολλές πόλεις.
Το Φεβρουάριο θα δούμε που θα καταλήξει ο διάλογος των θεματικών ενοτήτων. Είναι θετικό το γεγονός ότι αρκετές από αυτές τις θεματικές ενότητες είναι πολύ μπροστά στις επεξεργασίες τους και έχουν κάνει ήδη τις πρώτες προτάσεις που αφορούν το νομοθετικό πλαίσιο εναντίον της δολοφονίας των γυναικών, τις μετανάστριες και τις γυναίκες πρόσφυγες, τα κέντρα κατά της βίας εναντίον των γυναικών. Οι γυναίκες δουλεύουν επί χρόνια αυτά τα θέματα και έχουν και μια πρακτική για την αντιμετώπισή τους, γιατί μπορούν να διεκδικήσουν και να θέσουν αιτήματα στο «Σχέδιο». Συμμετείχα στο «τραπέζι» για τα μέσα ενημέρωσης. Είναι ένα πολύ σύνθετο και δύσκολο θέμα, γιατί η ανδρική βία είναι ένα πολιτιστικό και πολιτισμικό θέμα που δεν προβάλλεται όπως πρέπει από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης.
Που οφείλεται η επιτυχία της διαδήλωσής σας; Στα ΜΜΕ δεν είδαμε σχεδόν τίποτα…
Οι φεμινίστριες στην Ιταλία υπάρχουν και είναι πολλές. Κάνουν πάρα πολλά πράγματα κυρίως στους χώρους που ζουν. Μόνο που δεν τα προβάλλουν και δεν τους δίδεται η απαραίτητη ορατότητα. Όπως για όλα τα κοινωνικά κινήματα υπάρχουν στιγμές κάμψης και μεγαλύτερης θέλησης να βρεθούμε στους δρόμους. Στις 26 Νοεμβρίου υπερίσχυσε η μεγάλη θέληση να βρεθούμε στους δρόμους και μάλιστα μετά από τα πολύ δύσκολα χρόνια της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης που διανύουμε.
Πως αντιμετωπίζουν οι γυναίκες την κρίση;
Οι γυναίκες αποτελούν μια από τις κατηγορίες που πλήττονται περισσότερο από την κρίση. Είναι ελάχιστοι αυτοί που αναγνωρίζουν το μεγάλο κόστος που πληρώνουν οι γυναίκες από την κρίση, στη δουλειά, στην οικογένεια, στις σχέσεις και στην καθημερινότητά τους. Χαμηλότεροι μισθοί, χαμηλότερες συντάξεις, χαμηλότερες προσδοκίες. Γιατί; Οι συνέπειες φαίνονται στο σώμα μας και τις πληρώνουμε ακόμη περισσότερο από το σύστημα υγείας που δεν μπορεί να καλύψει τις ανάγκες μας. Σήμερα φαίνεται ότι αποκτάμε μια νέα συλλογική συνείδηση, όπως έδειξε η διαδήλωση στις 26 Νοεμβρίου. Σε ορισμένες πόλεις οι γυναίκες οργανώθηκαν και έφθασαν στην Ρώμη με πούλμαν.
Πως αντιμετωπίζουν οι γυναίκες το δημοψήφισμα για τη συνταγματική μεταρρύθμιση;
Δεν θελήσαμε να αντιμετωπίσουμε το θέμα του δημοψηφίσματος για να μην διασπαστούμε. Ορισμένες γυναίκες ψηφίζουν «Ναι», άλλες «Όχι», πολλές νέες γυναίκες θα απέχουν ή είναι αναποφάσιστες. Η μαζική συμμετοχή των γυναικών στη διαδήλωση και τη συγκέντρωση αποτελεί ένα εξαιρετικό πολιτικό γεγονός που πάει προς τη σωστή κατεύθυνση. Μπορούμε να κινητοποιούμε τα διάφορα φεμινιστικά κινήματα και τις φεμινίστριες χωρίς κανένα καπέλο; Χωρίς να μπορεί να τις καπελώσει κανένα κόμμα. Αν και έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχουν σήμερα μεγάλα κόμματα που να μπορούν να το κάνουν. Οι γυναίκες πήραν το λόγο από τα κάτω για να προβάλουν τη δική τους γνώμη. Τι καλύτερο για τη δημοκρατία; Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και κυρίως η τηλεόραση μας αγνόησαν; Με την αυτόνομη και μαζική δράση μας όμως αποδεικνύουμε ότι αποτελούμε «είδηση».
