«Η μουσική είναι ένας ωκεανός που δεν έχει τέλος, η μουσική είναι η κοινή μας γλώσσα», ήταν τα λόγια του Στινγκ στο γαλλικό ραδιόφωνο, λίγες ώρες πριν από τη συναυλία του στο Μπατακλάν.

Με τη μουσική του σήμερα βράδυ, παραμονή της τραγικής επετείου της 13ης Νοεμβρίου, ο Στινγκ ξαναέδωσε, ένα χρόνο μετά, ζωή στο Μπατακλάν.

Η συναυλία, που διήρκεσε μιάμιση ώρα, ξεκίνησε με την τήρηση ενός λεπτού σιγής στη μνήμη των θυμάτων.

« Η Γαλλία και ο κόσμος όλος θα δουν ότι το Μπατακλάν ξαναζεί» δήλωσε το απόγευμα συγκινημένος ο Ζερόμ Λανγκλέ, ο ιδιοκτήτης της μυθικής αίθουσας.

Και δεν υπερέβαλε όταν είπε «ο κόσμος όλος», αν κρίνει κανείς από τα τηλεοπτικά συνεργεία, τους φωτοειδησεογράφους, τους ανεξάρτητους δημοσιογράφους, που από τις έξι το απόγευμα είχαν σπεύσει στην περιοχή, για να εξασφαλίσουν τη μια σπιθαμή γης ώστε να στήσουν το τρίποδο της κάμεράς τους.

Ένας χρόνος από τη φρίκη της 13ης Νοεμβρίου: Εκδηλώσεις μνήμης στη Γαλλία

Τα δρακόντεια μέτρα ασφάλειας δεν διευκόλυναν ιδιαίτερα το έργο τους.

Οι δημοσιογράφοι ήταν και εφέτος περιορισμένοι στο μπουλεβάρτο Ρισάρ Λενουάρ, διαγωνίως απέναντι από τον αριθμό 50 του Μπατακλάν στο μπουλεβάρτο Βολτέρ, μια απόσταση σημαντική λόγω και της νησίδας που μεσολαβεί ανάμεσα στους δύο δρόμους.

Μην έχοντας μεγάλες δυνατότητες για καταγραφή των κινήσεων έξω από την αίθουσα, οι απεσταλμένοι των μέσων ενημέρωσαν έκαναν ζωντανές συνδέσεις με μακρινό φόντο την είσοδο και συνεντεύξεις με τον κόσμο που συνωστιζόταν και αυτός μαζί τους.

Στον φράχτη της πρασιάς πίσω από τους δημοσιογράφους, άρχισαν και πάλι να τοποθετούνται λουλούδια και αφιερώματα στη μνήμη των θυμάτων.

Μπρος στο αυτοσχέδιο «εικονοστάσι», γονατιστός παρά τον συνωστισμό, με ένα κερί στο χέρι, ένας νεαρός γύρω στα τριάντα με κλειστά τα μάτια, μοιάζει να ταξιδεύει μακριά... «θέλω να πείσω ακόμα και τον εαυτό μου ότι κάτι προσφέρω με το να μην ξεχνώ» εξήγησε στους δημοσιογράφους που τον περίμεναν να σηκωθεί.

Ένας ασπρομάλλης μεσήλικας με χακί σακάκι έφτασε βιαστικά και άφησε μια ανθοδέσμη. Εξήγησε τη δική του ιστορία: Τον λένε Ζορζ κι ακριβώς ένα χρόνο πριν, αποφάσισε να καλέσει το βράδυ δύο φιλικά ζευγάρια για να φάνε σπίτι του.

Το ένα ζευγάρι έπαιρνε απεριτίφ στο καφέ «La belle equipe» και το άλλο στο «Petit Cambodge», δέχθηκαν όμως την πρόσκλησή του και μετακινήθηκαν σπίτι του. Όταν έμαθαν ότι και τα δύο καφέ έγιναν στόχος των τρομοκρατών, συνειδητοποίησαν ότι ο φίλος τους συμπτωματικά τους έσωσε τη ζωή. Ο Ζορζ θεωρεί ότι «οι ίδιοι ήταν τυχεροί».

Μια ροζ πολύ λεπτή κορδέλα τυλίγει σκαρφαλώνοντας τον παχύ κορμό ενός δένδρου, έχει κολλημένα λευκά χαρτάκια με μηνύματα που μοιάζουν να θέλουν ν' ακουστούν στα ουράνια: «μια τρυφερή σκέψη για σένα γιε μου, ο πατέρας σου που σε αγαπάει», «οι σκέψεις μας συνοδεύουν τον Στεφάν και όλη του την οικογένεια» ή ακόμα «σε όσους έζησαν αυτό το τρομερό γεγονός και στον αδελφό μου Κριστόφ που δείχνει μεγάλο κουράγιο εδώ και ένα χρόνο».

Τον λένε Παρκ Γιν Χιουν, είναι ο ρεπόρτερ της τηλεόρασης KBS της Νότιας Κορέας και μετά τη ζωντανή σύνδεση με το κανάλι του, δείχνει διαθέσιμος και για τα μικρόφωνα των συναδέλφων του. Εξηγεί: «είμαι εδώ γιατί είμαι κάτοικος του ίδιου πλανήτη και θέλω να καταλάβω πως οι άνθρωποι στη Γαλλία βιώνουν την κατάσταση ένα χρόνο μετά, τι σκέπτονται για την τρομοκρατία και εάν νοιώθουν ή όχι σιγουριά για το μέλλον». Ο ίδιος πιστεύει ότι η κατάσταση είναι δύσκολη και θα χρειασθεί χρόνος για να αντιμετωπιστεί.

Ο αναστεναγμός της ακουμπισμένης στον κορμό του δένδρου γυναίκας, μας έκανε να ρωτήσουμε εάν έχασε κάποιο αγαπημένο πρόσωπο.

«Όχι ακριβώς, αλλά ζω στη γειτονιά και έζησα πολύ έντονα τα περυσινά γεγονότα. Είμαι εδώ γιατί ξαλαφρώνει κάπως η ψυχή μου βλέποντας ότι δεν ξεχνάμε. Θα παρακολουθήσω όσο μπορώ όλες τις αυριανές (σ.σ. σημερινές) εκδηλώσεις».

Σήμερα ο πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ συνοδευόμενος από τη δήμαρχο του Παρισιού, την Αν Ινταλγκό, και τον Ντιντιέ Παγιάρ, δήμαρχο του Σεν Ντενί όπου βρίσκεται το Stade de France, θα παραβρεθούν στα αποκαλυπτήρια των αναμνηστικών πλακών με τα ονόματα των θυμάτων, στους διάφορους τόπους που έγιναν στόχοι των τρομοκρατών.

Κάθε φορά θα τηρείται ενός λεπτού σιγή, ενώ δεν θα γίνουν επίσημες ομιλίες, σύμφωνα με τη θέληση και των οικογενειών να γίνουν οι εκδηλώσεις σε μια ατμόσφαιρα «περισυλλογής, κατάνυξης και διακριτικότητας».