Οι Ηνωμένες Πολιτείες τα τελευταία χρόνια παρακολουθούν τις εξελίξεις στην Ευρώπη από κάποια απόσταση και παρεμβαίνουν συνήθως «υπογείως» και μέσω τρίτων στις ευρωπαϊκές διεργασίες. Η χθεσινή επίσκεψη του Τζακ Λιου στην Αθήνα και όσα είπε κατά τις συναντήσεις του με τον πρωθυπουργό και τους αρμοδίους επί των οικονομικών υπουργούς «έσπασαν» τη «διακριτικότητα» της αμερικανικής ηγεσίας.

Ο πολιτικός υπεύθυνος της μεγαλύτερης οικονομίας του πλανήτη έστειλε μήνυμα -κυρίως στους Ευρωπαίους εταίρους- να παύσουν οι καθυστερήσεις και να ληφθούν το συντομότερο δυνατόν αποφάσεις για τη διευθέτηση του ελληνικού χρέους. Η κατάσταση και οι δραματικές εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή της νοτιοανατολικής Μεσογείου ανάγκασαν τον Τζακ Λιου να εγκαταλείψει τα προσχήματα, να προσπεράσει το ΔΝΤ, που ολοένα χάνει την -ήδη καταρρακωμένη- αξιοπιστία του, και να συνδέσει ενώπιον των μέσων ενημέρωσης τη γεωπολιτική σκακιέρα με την οικονομική σταθερότητα της Ελλάδας.

Το σκεπτικό του μπορεί να συνοψιστεί στο εξής απλό σχήμα: Η κατάσταση στη Μέση και Εγγύς Ανατολή και την ευρύτερη περιοχή της Βόρειας Αφρικής είναι εξαιρετικά περίπλοκη, η Τουρκία διέρχεται περίοδο πολυποίκιλων εκτροπών και οι ευρωπαϊκοί θεσμοί αδυνατούν να βρουν για την ώρα τον τρόπο για «βελούδινο διαζύγιο» με τη Μεγάλη Βρετανία. Μια ολόκληρη ήπειρος, η ευρωπαϊκή, που μέχρι πρότινος αποτελούσε υπόδειγμα σταθερότητας, απειλείται με διάλυση λόγω των κρίσεων που περνά τα τελευταία χρόνια. Ο πονοκέφαλος στην Ουάσινγκτον είναι προφανώς έντονος και σε πρώτη φάση πρέπει να αποφευχθεί οποιαδήποτε νέα «κρίση».

Η Ουάσινγκτον εδώ και δεκαετίες γνωρίζει να κρατά τις συμφέρουσες γι’ αυτήν ισορροπίες. Οι Ευρωπαίοι εταίροι όμως ενεργούν απολύτως δογματικά με βάση τις κυρίαρχες νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις. Σε τέτοιο βαθμό, που η «πυρκαγιά» της επέλασης της Ακροδεξιάς βρίσκεται πλέον στο κατώφλι των εστιών τους. Εκείνοι όμως -φαίνεται- περί άλλα τυρβάζουν. Το ερώτημα είναι αν θα συνεχίσουν να υπερασπίζονται την ίδια πολιτική που βαθαίνει το κοινωνικό χάσμα ή θα επιλέξουν να αλλάξουν όσο είναι καιρός τις πολιτικές που οδηγούν στην υπονόμευση του ευρωπαϊκού οικοδομήματος.