Θα σας τα πω αναλυτικά παρακάτω, αλλά πριν, να θέσω ένα ερώτημα που απασχόλησε όλους εμάς που ήμασταν την Κυριακή το βράδυ στη Μαλακάσα: Μπορεί τυπικά ως headliner να είχαμε τους Last Shadow Puppets, ποιος ήταν όμως και στην πραγματικότητα το κορυφαίο όνομα του φεστιβάλ; Αυτοί ή οι Dropkick Murphys που έπαιζαν στη διπλανή σκηνή;
Αν έπρεπε να απαντήσουμε χωρίς περαιτέρω διευκρινίσεις ή επιπλέον αστερίσκους θα λέγαμε πως ήταν οι Dropkick Murphys. Ο περισσότερος κόσμος, όπως φάνηκε, ταξίδεψε εκεί γι’ αυτούς.
Μια ματιά στα t-shirts και το καταλάβαινες, οι Dropkick σάρωναν στα μπλουζάκια των νεαρών. Κι έκαναν και μεγάλο σαματά με το live τους, ξεσήκωσαν το κοινό με αυτόν τον «ιρλανδικό» και φασαριόζικο ήχο τους, το κέλτικο πανκ που παίζουν και γοητεύουν.
Ατμόσφαιρα γηπέδου επικρατούσε, μέχρι και καπνογόνα άναβαν. Στο τέλος ανέβηκαν και στη σκηνή δεκάδες κορίτσια και χόρευαν μαζί με τα μέλη του γκρουπ σε σκληρούς ρυθμούς, ένας πανικός πρωτόγνωρος.
Αν ωστόσο έπρεπε να απαντήσουμε σε πιο σοφιστικέ μουσικό πλαίσιο, τότε οι Last Shadow Puppets δεν συγκρίνονται με τίποτε και με κανέναν. Ούτε φυσικά και με τους πολύ καλούς Suede που έπαιζαν στην ίδια σκηνή νωρίτερα το απόγευμα, το περίφημο εγγλέζικο συγκρότημα των ‘90s που απέδειξε πως διατηρεί την ικμάδα του. Ηταν και ο Μπρετ Αντερσον, ο τραγουδιστής τους, αεικίνητος, θυμήθηκαν και τις περισσότερες από τις μεγάλες τους επιτυχίες, άντε, επιστρέψαμε κατά κάποιο τρόπο στην εφηβεία μας.
Αλλά γιατί σας πηγαίνω από δω και από κει; Οι Last Shadow Puppets είναι το θέμα μας μια κι έδωσαν μία από τις καλύτερες συναυλίες των τελευταίων ετών στην Ελλάδα. Τόσο ενδιαφέροντες, τόσο σπουδαίοι, τόσο σέξι. Ας μην κοροϊδευόμαστε, μία τέτοια ποπ και ροκ συναυλία πρέπει να είναι σέξι για να σου αποτυπωθεί στο μυαλό και στην καρδιά. Και οι Last Shadow Puppets ήταν το κάτι άλλο.
Οι δύο βασικοί συνθέτες και τραγουδιστές του συγκροτήματος, ο Μάιλς Κέιν και ο Αλεξ Τέρνερ, έδωσαν ρεσιτάλ. Απολύτως θεατράλε, ιδίως ο δεύτερος, μετέτρεψαν την τεράστια σκηνή σε ένα αισθησιακό σόου, γεμάτο μουσική και ερωτισμό. Οι κινήσεις τους, τα βλέμματά τους, ο μπαϊσέξουαλ χαρακτήρας της καταπληκτικής τους perfomance, όλα ήταν εθιστικά. Κι έπαιζαν και μουσικάρες, κορυφαίοι παίκτες. Μιάμιση ώρα πραγματικής έκστασης.
Οσο για το Rockwave στη Μαλακάσα, τα γνωστά. Με τα θετικά του και τα αρνητικά του. Συγγνώμη, αλλά πλέον τα υπολογίζεις όλα, μετράς την απόσταση και τα έξοδα. Τα διόδια και τις βενζίνες. Και είναι όντως πολύ όταν θέλεις μία ώρα κι ένα τέταρτο σε πολύ νορμάλ συνθήκες και με μηχανή που παρκάρεις απ’ έξω για να φτάσεις μέχρι το Terra Vibe.
Τέλος πάντων, ας μην τα επαναλάβουμε, άλλωστε όταν η συναυλία είναι τόσο καλή, φτάνεις και μέχρι την άλλη άκρη του κόσμου χωρίς να νιώθεις ενόχληση. Και οι καλές συναυλίες συνεχίζονται, μην το ξεχνάτε, απόψε εμφανίζεται η PJ Harvey στην πλατεία Νερού στο Φάληρο. Ραντεβού εκεί.
