Είναι κάτι μέρες που δεν μπορείς να πιστέψεις ότι έρχονται. Έτσι και η περασμένη Τρίτη. "Ο Ντίνος...", ακούστηκε στο τηλέφωνο και όλοι καταλάβαμε τι είχε συμβεί.

Ο σύντροφος μας και ο φίλος μας, ο Ντίνος Κατωπόδης έχασε την άνιση μάχη με το τέρας, το απόγευμα της Τρίτης, μόλις στα 26 του χρόνια.

Μια μάχη που έδινε με αξιοπρέπεια, απίστευτο θάρρος και δύναμη τα τελευταία δύο, περίπου, χρόνια. Με τα πάνω και τα κάτω, όμως όλοι πιστεύαμε πως τελικά το πείσμα του και η δύναμή του θα τον βγάλουν νικητή. Δυστυχώς, δεν βγήκαμε σωστοί.

Ο Ντίνος ήταν πάντα στην πρώτη γραμμή του αγώνα. Από τα χρόνια της Νεολαίας ΣΥΝ, στη Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ μέχρι προχθές, θα τον έβλεπες στην πρώτη αλυσίδα, περιφρούρηση, να κρατάει το πανό ή την ντουντούκα. Συνεπής και πρόθυμος, μα πάνω απ' όλα χαμογελαστός. Αριστερός και ανιδιοτελής. Σε κάθε αγώνα ήταν εκεί. Στα αμφιθέατρα του ΕΜΠ όπου σπούδαζε στο τμήμα Μεταλλειολόγων- Μηχανικών αλλά και στη γειτονιά που έζησε, μεγάλωσε και αγάπησε, τον Βύρωνα.

Πέρασες πολύ γρήγορα, ρε Ντίνο... Το χαμόγελο αυτό θα το θυμόμαστε πάντα. Οι κοινές μας αναμνήσεις θα μας συντροφεύουν μια ζωή. Κυρίως όμως αυτή σου η δύναμη και η αισιοδοξία που είχες μέχρι το τέλος θα είναι για εμάς πυξίδα και έμπνευση.

Τι να πεις γι' αυτή την οικογένεια που αφήνει πίσω... Άκη, Αντωνία, Θοδωρή, κουράγιο. Το ίδιο και για τους αγαπημένους του φίλους και τη σύντροφό του που δεν έφυγαν από δίπλα του ούτε στιγμή.

Ντινάκο, σύντροφε και φίλε μας, καλό ταξίδι εκεί που πας. Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ.

Σ. ΡΑΠΑΝΑΚΗΣ