Συγκεκριμένα, το «Φλου» του 1979, πόνημα από κοινού του Π. Σιδηρόπουλου και του συγκροτήματος Σπυριδούλα, de facto πλέον είναι ο πιο εμβληματικός ελληνικός rock δίσκος, το album που κατέστησε το rock δόκιμο ιδίωμα και έκφραση στα εγχώρια μουσικά πράγματα. Αντίθετα με το πιο συλλογικό, «γκρουπίστικο» κλίμα εκείνου το «Εν Λευκώ» του 1982, ήταν ο πλέον κυριολεκτικά προσωπικός δίσκος του, η απεικόνιση του παρακμιακού rock 'n' roll τρόπου ζωής, που ταυτόχρονα τον έθελγε ακατανίκητα, ενώ προσπαθούσε να ξεφύγει από αυτόν, με επίκεντρο βέβαια τον θανατηφόρο, όπως έμελλε να αποδειχθεί σχετικά σύντομα, εθισμό του στην ηρωίνη. Το «Zorba The Freak» του '85, σε παραγωγή του Δημήτρη Πουλικάκου και με περισσότερες συμμετοχές άλλων μουσικών πλην της μπάντας του Σιδηρόπουλου, των Απροσάρμοστων, από κάθε άλλον του, είναι ένας «παρεΐστικος» δίσκος, ο οποίος συχνά κινείται στο σκωπτικό ύφος του παραγωγού του και ίσως γι' αυτό δεν είχε αφήσει απόλυτα ικανοποιημένο τον δημιουργό του. Τέλος, το «Άντε και καλή τύχη, μάγκες» του '91 φέρει από κάθε πλευρά πολύ βαριά τη σκιά του τόσο πρόωρου θανάτου του, που είχε συμβεί έναν χρόνο πριν, σε βαθμό που αρκετά τραγούδια χρειάστηκε να τα ερμηνεύσουν άλλοι αφού δεν πρόλαβε ο ίδιος.

Και τα τέσσερα album φιλοτεχνούν το πορτρέτο του «πρίγκιπα του ελληνικού rock», ενός αξιόλογου δημιουργού, που θα μπορούσε να προσφέρει πολλά περισσότερα στο ιδίωμα το οποίο τόσο αγάπησε αν είχε καταφέρει να κάνει την υπέρβαση που κατόρθωσε το μεγαλύτερο από τα ινδάλματα του, ο Lou Reed. Το να βγει δηλαδή από τον rock μύθο του -που ο ίδιος είχε δημιουργήσει και καλλιεργήσει πριν από οποιονδήποτε άλλον- στην αληθινή ζωή πριν αυτός τον σκοτώσει...

ΘΑΝΟΣ ΜΑΝΤΖΑΝΑΣ