«It's the implementation, stupid»! Αυτό είναι κατά τον βρετανό συνδιευθύνοντα σύμβουλο της Deutsche Bank το πρόβλημα της γιγαντιαίας - πλην σε πήλινα πόδια στηριζόμενης - γερμανικής τράπεζας. «Το πρόβλημα δεν είναι η στρατηγική της τράπεζας, αφού αυτή είναι υπαγορευόμενη από τις εξελίξεις στον τραπεζικό κλάδο διεθνώς, αλλά η μη εφαρμογή της» είναι η ακριβής άποψη του Τζον Κράιαν. Παρά ταύτα ο πληθωρικός Βόλφγκανγκ Σόιμπλε με αφορμή την απώλεια του 40% της κεφαλαιοποίησης της τράπεζας από την αρχή του έτους δήλωσε στις 9 Φεβρουαρίου ότι ο ίδιος δεν ανησυχεί διόλου για την Deutsche Bank.
Ανεξάρτητα από τις ανύπαρκτες ή συγκεκαλυμμένες ανησυχίες του ισχυρού άνδρα της ευρωοικονομίας για τη μεγαλύτερη τράπεζα της πατρίδας του, το φυλλοκάρδι του Τζον Κράιαν θα τρέμει την ερχόμενη Τρίτη στη Φρανκφούρτη όταν θα συμμετάσχει μαζί με μάνατζερ άλλων 50 ευρωπαϊκών τραπεζών σε ομάδα εργασίας που θα εξετάσει από κοινού με αξιωματούχους της ΕΚΤ και της Ευρωπαϊκής Τραπεζικής Αρχής την έναρξη ενός νέου γύρου stress tests των ευρωπαϊκών τραπεζών.
Εκτός οι ελληνικές
Σημειωτέον ότι, όπως βεβαίωσε πρόσφατα στην Αθήνα η επικεφαλής του Ενιαίου Εποπτικού Μηχανισμού (SSM) Ντανιέλ Νουί, οι ελληνικές τράπεζες δεν θα υποβληθούν εφέτος σε stress tests, καθώς είχαν ελεγχθεί πέρυσι.
Σε ό,τι αφορά τις ταχυκαρδίες του Κράιαν, αυτές οφείλονται στην «αδιάκοπη αυστηροποίηση των κεφαλαιακών κανόνων που διέπουν τον διεθνή τραπεζικό τομέα», η οποία «συνιστά μια επιτεινόμενη απειλή για τις γερμανικές τράπεζες», όπως η ίδια η Ενωση Γερμανικών Τραπεζών (BDB) είχε παραδεχθεί τη Δευτέρα 21 Ιανουαρίου.
Η DBD, η οποία εκπροσωπεί ασφαλώς και την Deutsche Bank, θεωρεί ότι οι κανόνες κεφαλαιακής επάρκειας που υποχρεώνουν τις τράπεζες να βάζουν στην άκρη όλο και περισσότερα κεφάλαια για να αντιμετωπίσουν επενδυτικούς και εν γένει λειτουργικούς κινδύνους, πιέζουν τις ήδη αναιμικές κερδοφορίες τους και συμπιέζουν τους ισολογισμούς τους.
Αναρωτιέται κανείς ωστόσο πώς να μην είναι όλο και πιο επιφυλακτικές οι τραπεζικές αρχές όταν οι διοικήσεις των ομίλων πιεζόμενες από τη διαρκή απαίτηση των μετόχων («νόμος είναι το δίκιο του μετόχου», ως γνωστόν) για υψηλότερα κέρδη - άρα και μερίσματα - γίνονται όλο και πιο ριψοκίνδυνες. Η Deutsche Bank αποτελεί εμβληματικό παράδειγμα εμπλοκής των ευρωπαϊκών τραπεζών στην ιλιγγιώδη αυτή περιδίνηση που επιβάλλει στις διοικήσεις τους την πάση θυσία εξασφάλιση μιας καλπάζουσας κερδοφορίας.
Εν προκειμένω η έκθεση της DΒ στις αγορές παραγώγων - πεδίο προνομιακό για τζόγο -, όπως και η προ κρίσης έκθεσή της στις αγορές-φούσκες των ακινήτων, έχει φέρει τη θέση σε «κατάσταση Lehman», όπως υποστηρίζουν παράγοντες της ευρωπαϊκής αγοράς ομολόγων. «Η εκτίναξη των ασφαλίστρων κινδύνου της Deutsche από τις 85 στις 540 μονάδες βάσης θυμίζει τη συμπεριφορά των CDS της Lehman Brothers προτού καταρρεύσει η τράπεζα το 2008» σχολίαζε προ 10ημέρου ένας εξ αυτών.
Καμπανάκι
Δεν είναι τυχαίο το καμπανάκι που χτύπησε στις 10 Φεβρουαρίου το γερμανικό Εμπορικό Επιμελητήριο. «Οι γερμανικές επιχειρήσεις αντιμετωπίζουν με αισιοδοξία και αυτοπεποίθηση το 2016, ωστόσο υπάρχει ανησυχία για τον κλάδο των τραπεζών» σημειώνει το Επιμελητήριο. Και ο πρόεδρός του Μάρτιν Βανσλέμπεν δεν δίστασε να προσδιορίσει ως κύρια πηγή των ανησυχιών την Deutsche Bank.
Πέρα από την ανάληψη υπερβολικών επενδυτικών ρίσκων, το άγχος ικανοποίησης των μετόχων οδήγησε την Deutsche Bank - όπως και άλλες γερμανικές και ευρωπαϊκές τράπεζες εξάλλου - σε έκνομες πρακτικές που επέφεραν την επιβολή υψηλών προστίμων από τις εποπτικές αρχές. Πέρυσι η DB συμφώνησε να καταβάλει συνολικά πρόστιμα 2,5 δισ. δολαρίων στις αμερικανικές και βρετανικές εποπτικές αρχές για την εμπλοκή της στο σκάνδαλο χειραγώγησης των βρετανικών διατραπεζικών επιτοκίων (Libor).
Είναι χαρακτηριστικό το σχόλιο της διευθύντριας της βρετανικής Financial Conduct Authority Τζορτζίνας Φιλίππου: «Ενα σκέλος της Deutsche Bank έχει αναπτύξει μια τραπεζική κουλτούρα εμφάνισης κερδών με κάθε τρόπο, σύννομο ή έκνομο. Η κουλτούρα αυτή δεν περιοριζόταν σε μεμονωμένα στελέχη. Είχε διαποτίσει βαθιά κάποια γραφεία της επιχείρησης».
