Η πραγματική σημασία των τρομοκρατικών επιθέσεων και η επίδρασή τους στη διαμόρφωση των εξελίξεων συμβαίνει να καθορίζεται λιγότερο από τις όποιες προθέσεις αυτών που τις διαπράττουν (και που άλλωστε συνήθως μένουν άγνωστοι) και πολύ περισσότερο από τα ερμηνευτικά σχήματα και των τρόπο αντίδρασης των κρατών που τα υφίστανται.
Έτσι, λ.χ. η επίθεση αυτοκτονίας στο Σουρούτς της Τουρκίας τον περασμένο Ιούλιο, από την οποία έχασαν τη ζωή τους 33 νέοι αριστεροί ακτιβιστές κατά τη διάρκεια εκδήλωσης συμπαράστασης προς το γειτονικό Κομπάνι (το έμβλημα της αντίστασης των Κούρδων της Συρίας στους τζιχαντιστές), λειτούργησε ως καταλύτης, ώστε αφενός να απεμπλακούν οι τουρκο-αμερικανικές διαπραγματεύσεις για την παραχώρηση της βάσης του Ιντσιρλίκ στον διεθνή συνασπισμό κατά του Ισλαμικού Κράτους και αφετέρου να αναζωπυρωθεί η ένοπλη αντιπαράθεση με το Εργατικό Κόμμα Κουρδιστάν εντός Τουρκίας. Η τροπή αυτή των πραγμάτων δεν ήταν αυτονόητη – ήταν ζητημένη. Και χρωματίσθηκε από την επιδίωξη των κυβερνώντων στη γείτονα να αλλάξουν τους όρους του πολιτικού παιχνιδιού, ενόψει της διεξαγωγής νέων εκλογών, αλλά και να καθαρίσουν το έδαφος στο εσωτερικό, μπροστά στην αυτονόμηση του κουρδικού στοιχείου στο εγγύς εξωτερικό.
Κατά την Άγκυρα, η πάλη κατά της τρομοκρατίας είναι μία και αδιαίρετη: άσχετα αν έναντι του ΡΚΚ αποδεικνύεται απολύτως πραγματική, αλλά έναντι του Ισλαμικού Κράτους προσχηματική – όταν δεν αποτελεί, όπως καταγγέλλεται από τον Ρώσο πρόεδρο μέχρι τον Ισραηλινό υπουργό Άμυνας, σχέση συνεργασίας.
Αντίστοιχα, η απάντηση στον φόνο 101 διαδηλωτών από βομβιστές αυτοκτονίας στην Άγκυρα τον περασμένο Οκτώβριο κάθε άλλο παρά θύμιζε τη συσπείρωση μιας κοινωνίας που είχε δεχθεί το μεγαλύτερο τρομοκρατικό πλήγμα στην ιστορία της, καθώς λ.χ. όταν οι θεατές του ποδοσφαιρικού αγώνα Τουρκίας-Ισλανδίας στο Ικόνιο γιουχάιζαν κατά την ενός λεπτού σιγή στη μνήμη των θυμάτων. Οι νεκροί αντιμετωπίσθηκαν περίπου ως άξιοι της μοίρας τους, εφόσον κατά της "στρατιωτικής επίλυσης” του Κουρδικού προβλήματος.
Με τον ίδιο τρόπο, η έκρηξη παγιδευμένου αυτοκινήτου στην καρδιά της Άγκυρας χθες το βράδυ, με τραγικό απολογισμό 28 νεκρούς και 61 τραυματίες, οδηγεί σε προειλημμένα συμπεράσματα, προτού καν οι επτά εισαγγελείς που ανέλαβαν τη διερεύνηση του εγκλήματος να προλάβουν να αρχίσουν το έργο τους.
"Οι επιθέσεις εξαντλούν την υπομονή της Τουρκίας” η οποία "δεν θα διστάσει να αμυνθεί, πάντα, παντού και σε κάθε περίπτωση” δήλωσε οΤούρκος πρόεδρος Tayyip Erdoğan, υπογραμμίζοντας ότι "τέτοιους είδους ενέργειες τονώνουν την αποφασιστικότητά μας για ανταπόδοση των εναντίον μας επιθέσεων, εντός και εκτός των συνόρων μας”.
Ομοίως ο αντιπρόεδρος και εκπρόσωπος της κυβέρνησης Numan Kurtulmuş δήλωσε: "Θέλω να ξέρουν όλοι ότι οι απλές εκφράσεις καταδίκης δεν ικανοποιούν πλέον την Τουρκία. Ό,τι και αν κάνουν, οι τρομοκρατικές οργανώσεις και οι δυνάμεις πίσω από αυτές δεν θα καταφέρουν να επιτύχουν τους στόχους τους”.
Με άλλα λόγια: η Τουρκία κηρύσσει πόλεμο "εντός και εκτός συνόρων”, όχι μόνο εναντίον οργανώσεων αλλά και εναντίον κρατικών δυνάμεων, ενώ παράλληλα καταγγέλλει οποιονδήποτε παίκτη της διεθνούς σκηνής δεν ταυτίζεται πλήρως με την πολιτική της. Δηλαδή εντατικοποιεί και νομιμοποιεί την πολιτική που ούτως ή άλλως ακολουθούσε, βομβαρδίζοντας τις τελευταίες ημέρες θέσεις του PYD (αδελφής οργάνωσης του ΡΚΚ στη Συρία) και καλώντας σε ύφος αυστηρό τις ΗΠΑ να διαλέξουν "ανάμεσα στην Τουρκία και τους τρομοκράτες”.
Οι πιθανότητες μιας τουρκικής χερσαίας επιχείρησης εντός συριακού εδάφους για την δημιουργία "ασφαλούς ζώνης” αυξάνονται. Το τουρκικό Γενικό Επιτελείο που σύμφωνα με όλες τις πληροφορίες εξέφραζε επιφυλάξεις και λειτουργούσε ως ο κύριος ανασταλτικός παράγοντας στην εμπλοκή σε περαιτέρω τυχοδιωκτισμούς, οφείλει πλέον να συνταχθεί με την πολιτική ηγεσία: το γεγονός ότι στόχος της χθεσινής τρομοκρατικής επίθεσης ήταν λεωφορεία στρατιωτικού προσωπικού καθιστά την εφαρμογή αντιποίνων υπόθεση τιμής για το στράτευμα.
Η τουρκική πολιτική ζωή, που είχε και πάλι περάσει σε φάση ρευστότητας, με ενίσχυση των σεναρίων για νέες πρόωρες εκλογές μετά την διάλυση την Τρίτη (λόγω διαφωνιών των κομμάτων στις προεδρικές υπερεξουσίες που διεκδικεί ο Erdoğan) της κοινοβουλευτικής επιτροπής προετοιμασίας της συνταγματικής αναθεώρηση, μπαίνει και πάλι στον "γύψο”, εφόσον τα μεγάλα αστικά κέντρα της χώρας έχουν μετατραπεί σε πεδία ενός ιδιόμορφου πολέμου.
Όμως, το πρώτο μέρος του κόσμου στο οποίο έφθασαν οι κραδασμοί από την έκρηξη στην Άγκυρα είναι αναμφίβολα οι Βρυξέλλες, καθώς οι έκτακτες περιστάσεις οδήγησαν σε ακύρωση της συμμετοχής του Τούρκου πρωθυπουργού Ahmet Davutoğlu στην τριμερή συνάντηση με τους Αλέξη Τσίπρα και Angela Merkel αλλά και την πολυμερή συνάντηση 11 χωρών για την προσφυγική κρίση. Με αυτή την έννοια, όλος ο σχεδιασμός της Γερμανίδας καγκελαρίου για την Σύνοδο Κορυφής των "28” βρίσκεται στον αέρα και ειδικότερα η επιμονή της στην υλοποίηση του Σχεδίου Δράσης Ε.Ε.-Τουρκίας (ως εναλλακτική στις προτάσεις των χωρών της "Ομάδας Βίζεγκραντ” για πραξικποηματικό ανασχεδιασμό των ορίων της Ζώνης Σένγκεν με κλείσιμο των βόρειων συνόρων της Ελλάδας). Η ειρωνεία του πράγματος είναι ότι χάριν αυτού του σχεδιασμού η γερμανική κυβέρνηση προχώρησε περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη στην υιοθέτηση της γραμμής της Άγκυρας για τη συριακή κρίση, φθάνοντας μέχρι τη συνηγορία της Merkel υπέρ μιας "συναινετικής” ζώνης απαγόρευσης πτήσεων στην βόρεια Συρία. Αλλά η στιγμή της "ανταπόδοσης" στο προσφυγικό φαίνεται πως δεν θα έρθει.
