Γιορτάζει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ; Η απάντηση είναι ρητή και απόλυτη. Η Αριστερά δεν γιορτάζει όταν υπάρχει κόσμος που πεινάει, κόσμος που χειμάζεται, κόσμος που βιώνει την μνημονιακή βάρβαρη πραγματικότητα.

Δεν γιορτάζει λοιπόν σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ, έναν απολογισμό κάνει. Μια αποτίμηση του ενός χρόνου διακυβέρνησης. Μια αποτίμηση της νίκης, της ήττας και της μάχης που είναι σε εξέλιξη.

Ποιας μάχης; Της μάχης με ένα πανίσχυρο αστικό κράτος, χτισμένο εξήντα και πλέον χρόνια με τα πιο γερά θεμέλια διαφθοράς και διαπλοκής. Της μάχης με τους ιδεολογικούς του μηχανισμούς. Την εκκλησία που χύνει δηλητήριο για να μην χάσει το μερίδιο στην εξουσία, τα ΜΜΕ που είναι στα κάγκελα για να μην χάσουν το βάζο με το μέλι...

Πρωταγωνιστές και μπροστάρηδες φυσικά στην αρένα του πολέμου οι Κούληδες και η φάρα τους, που δεκαετίες ολόκληρες πάππου προς πάππου, πολεμούν με τόξα τους άοπλους. Σε δική τους αρένα, με δικά τους όπλα ήταν πάντα η μάχη άλλωστε.

Οι ''ΝΑΙ'' σε όλα οι οσφυοκάμπτες,οι υποτελείς του κεφαλαίου και βιαστές του λαού επί σαράντα έτη, έχουν την τσίπα και το θράσος να μας εγκαλούν σήμερα. Έχουν το θράσος να εγκαλούν μια κυβέρνηση που πάλεψε έξι μήνες, μάτωσε και τελικώς συμβιβάστηκε εκβιαζόμενη.

Τι κάνει σήμερα το απόγευμα ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν; Έναν απολογισμό που θα κλείσει με αρνητικό πρόσημο.

Ο πήχης για την δικιά μας Αριστερά είναι εκεί που όλοι οι άνθρωποι ζουν με αξιοπρέπεια άλλωστε. Είναι εκεί που οι Κούληδες οι ''αξιολογημένοι'', με τους μεταρρυθμιστικούς οργασμούς, ξεκινάνε ίσα με τον γιο της πλύστρας για να χτίσουν τα ''καλύτερα'' βιογραφικά. Εκεί που παλεύουν την ζωή με τα ίδια όπλα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ μέσα από αυτόν τον απολογισμό πρέπει να θυμηθεί ποιος είναι και που πάει. Να φέρει στο νου του όλους αυτούς τους ανθρώπους που βρίσκονται στους δρόμους και διεκδικούν. Δεν είναι απέναντι του . Απέναντι του είναι κάτι ρουφιάνοι που χαϊδεύουν τους φασίστες και πουλάνε ντροπή για να αγοράσουν αξιοπρέπεια , κάτι Κούληδες σαράντα χρόνια βρικόλακες και όλο τους το καρκινικό σινάφι.

Μα πάνω από όλα απέναντι του είναι ο κακός του εαυτός. Ένα χρόνο από την ιστορική νίκη του Γενάρη, ας τον ξορκίσει και αυτόν. Δεν έχει την πολυτέλεια , βρίσκεται σε πόλεμο. Αλίμονο μας και αλίμονο τους λοιπόν...

Και μια υπενθύμιση από τον ύμνο στη διαλεκτική του Μπρέχτ..

Εκείνος που έπεσε, στέκεται πάλι όρθιος.

Εκείνος που έχασε, παλεύει!

Επειδή οι σημερινοί νικημένοι είναι οι αυριανοί νικητές  (ανόητε)

Και από το πότε θα γίνει; Σήμερα κιόλας!