Είναι από τις στιγμές που σε κάνουν να σιγομουρμουρίζεις τα μοιρολόγια των Ανωγείων. Ο Γιώργος Ξυλούρης αποτελούσε έναν σημαντικό κόμβο τόσο για την κρητική μουσική, όσο και για την ευρύτερη μεσογειακή κουλτούρα. Ο ξαφνικός του θάνατος, αφήνει στη μέση ένα έργο ζωής που συνδέεται με την διελκυστίνδα της παράδοσης από το παρελθόν στο μέλλον. Δίχως βέβαια να αφήνει το παρόν εκτός, αφού ο ευγενής Γιώργης πάσχιζε με όλες του τις δυνάμεις να συστήσει τους νέους Κρήτες μουσικούς στο σημερινό κοινό. Τόσο μέσα από συναυλίες, όσο και από την συχνότητα του «105.5 στο Κόκκινο», στο μετερίζι πάντα του «Αόρατου Θιάσου»
        
Κάποτε τον είχα ρωτήσει γιατί «Αόρατος Θίασος» Γιώργη; Και μ’εκείνο το γλυκό χαμόγελο μου απάντησε πως η μουσική είναι μια αόρατη κληρονομιά, που περπατά μέσα στο χρόνο. Και αυτό είναι απολύτως σωστό για όλα τα είδη της τέχνης. Είναι εκείνος ο σύνδεσμος που δεν μπορεί να ειπωθεί με λόγια. Σκιαγραφείται μόνο μέσα από την καλλιτεχνική δράση. Μέσα από το αισθητικό αποτέλεσμα. Ένα από τα βασικά ζητήματα που απασχολούσε τον Ξυλούρη ήταν το φέρον σώμα της μουσικής. Όχι μόνο ο ήχος δηλαδή, αλλά και η γλώσσα και το πρόσωπο που την κουβαλά μέσα του. Διότι τέχνη δεν είναι η εκτέλεση μόνο, είναι και η καθημερινή συντροφιά της, όπως έλεγε.
       
Ο Γιώργης είχε την ικανότητα να σε ταξιδεύει. Με την ευρυμάθεια του, ενέτασσε την κρητική μουσική στις μεσογειακές της συγγένειες από το Γιβραλτάρ και τη Βασκία, έως το Μαρόκο και την Κάτω Ιταλία έως και την Μέση Ανατολή. Mare nostrum. Έδινε μέγιστη προσοχή στις κοινότητες των μουσικών. Στους τρόπους που εξελίσσουν την παράδοση μέσα από την ποίηση και τις νέες τεχνικές στο παίξιμο. Τις αλληλεπιδράσεις μέσα από την συνομιλία της μουσικής, αλλά και των γλωσσικών ιδιωμάτων. Αγαπούσε ιδιαίτερα τους κατασκευαστές λαϊκών οργάνων και άκουγε τις συμβουλές και τα μυστικά τους.
       
Ένας άνθρωπος καθαρός με αγάπη αφειδώλευτη για τον τόπο και τη μουσική του. Συνήθως περιτρυγισμένος από μουσικούς, να συζητούν τα κρίματα και τα πάθη της τέχνης τους. Ο Γιώργης Ξυλούρης, δεν είχε μόνο το όνομα αλλά και τη χάρη της οικογένειας του, «καταδικασμένης» εις το διηνεκές να μεταδίδει τα χρώματα και τα αρώματα της Κρήτης και των στοιχειών που την περιβάλλουν. Είναι πάντα εδώ, κοντά μας να τον ακούμε και να μαθαίνουμε τα θαύματα και τα ανάμματα μιας τεράστιας κληρονομιάς.