Η επίθεση στον Πάνο Λάμπρου δεν αποτελεί καμιά έκπληξη. Η προσπάθεια του βαθέiς κράτους, των μηχανισμών, και των πρόθυμων media, πάντα ήταν η τρομοκράτηση και ο διασυρμός των ανθρώπων που πάλευαν από τις γραμμές της Αριστεράς και του ανταγωνιστικού κινήματος για δικαιώματα εκεί που πραγματικά καταπατούνταν ή ήταν ανύπαρκτα. Που πάντα βρίσκονταν στην πλευρά της αλληλεγγύης, στην πλευρά των «από κάτω». Δεκάδες φορές το ίδιο έργο που συνοψίζεται στην επίθεση των κάθε λογής μηχανισμών και συμφερόντων σε ανθρώπους που κάποια στιγμή η φτωχοποίηση τους βολεύει γιατί στο πρόσωπό τους το χτύπημα έχει πολλούς αποδέκτες. Η συνήθης κατηγορία των σχέσεων με την τρομοκρατία χρησιμοποιείται εργαλειακά για να χτυπηθούν οι ίδιοι οι αγώνες στους οποίους τα πρόσωπα αυτά συμμετέχουν. Δεν είναι τωρινό φαινόμενο. Οι «υγιείς δυνάμεις» του έθνους το προσπαθούν από τον εμφύλιο.

Αυτή τη φορά ήταν ο Γιάννης Πανούσης αυτό που αποφάσισε να παίξει τον θλιβερό και άθλιο ρόλο του «λαγού». Από την αρχή εξάλλου είχε εκφράσει πάμπολλες φορές την απέχθειά του προς την «Αριστερά του τίποτα» που απ’ ότι φαίνεται από την εργώδη προσπάθειά του στην πραγματικότητα είναι η Αριστερά (ή ό,τι θυμίζει Αριστερά) που ενοχλεί και που πρέπει να ισοπεδωθεί με κάθε τρόπο. Η φαιδρότητα του πρώην υπουργού φτάνει βεβαίως μέχρι το να αυτοπροτείνεται ως στόχος και να προσπαθεί να πείσει ότι κινδυνεύει.
Εν κατακλείδι, όσοι και όσες βρεθήκαμε στους αγώνες ενάντια στην καταστολή και τον αυταρχισμό, γνωρίζουμε ότι η τρομολαγνεία πάντα ήταν αγαπημένο σπορ καναλιών, κράτους, εξουσίας ακριβώς γιατί χρησιμοποιείται ως εργαλείο υποταγής, ιδεολογικής κυριαρχίας και αποπροσανατολισμού των ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων.

Η αλληλεγγύη μας στον Πάνο Λάμπρου και σε όλους όσους/ες στοχοποιούνται ακριβώς γιατί αγωνίστηκαν με την πλευρά των εκμεταλλευόμενων είναι παραπάνω από δεδομένη. Εξάλλου δεν είναι απλώς αλληλεγγύη, είναι ότι το παίρνουμε προσωπικά και είμαστε χιλιάδες.

Γιάννης Αλμπάνης
Κυριακή Κλοκίτη
Τάσος Κορωνάκης
Χρήστος Λάσκος
Δημοσθένης Παπαδάτος
Ηλίας Χρονόπουλος

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών (12.11.2015)