Να διαφωνούν αυτοί που λένε ότι πρέπει να το πληρώσουμε με τους άλλους που λένε πως είναι «επονείδιστο», αλλά όλοι να λένε ανεμπόδιστα ό,τι θεωρούν σωστό.

Μπορεί να αντιμετωπίζουν τη δημόσια κριτική και την αποδοκιμασία, αλλά ουδείς διανοείται ότι δεν δύνανται να εκφέρουν τη θέση τους. Και ορθώς: δημοκρατία έχουμε.

Αυτό όμως δεν ισχύει για κάποια θέματα. Ο υπουργός Παιδείας, ωστόσο, αντιμετώπισε ώς και το ενδεχόμενο πρότασης μομφής επειδή –λέει- η Βουλή μας έχει αποφανθεί ότι Γενοκτονία των Ποντίων έγινε.

Η αξιωματική αντιπολίτευση της χώρας θα κατέθετε πρόταση μομφής γιατί ένας υπουργός διαφωνεί με το περιεχόμενο ενός νόμου.

Και αυτό, στην Ελληνική Δημοκρατία του 2015 μάς φαίνεται κανονικό.

Ο Ν. Φίλης προσωπικώς εγκαλείται και δημοσίως διαπομπεύεται, επειδή, από το 1994, η Βουλή μας έχει κλείσει το θέμα.

Αλήθεια όμως, τι σόι θέματα είναι αυτά που «κλείνουν» με νόμους σε μια δημοκρατία;

Αυτά, στην Ελληνική Δημοκρατία, είναι τα λεγόμενα «εθνικά» θέματα. Μπορεί όλοι να συμφωνούμε σήμερα ότι το δημόσιο χρέος της χώρας μας είναι το μεγαλύτερο πρόβλημά της, αλλά –παραδόξως πώς- το χρέος δεν είναι «εθνικό» ζήτημα.

Επ’ αυτού, όλες οι απόψεις είναι ανεκτές. Στα «εθνικά» όμως όχι.

Το πάση θυσία επιθυμητό για τα θέματα αυτά –κατεξοχήν το Μακεδονικό, οι μειονότητες, η Γενοκτονία των Ποντίων- είναι να μην περιληφθούν στην πολιτική ατζέντα με τρόπους διαφορετικούς από τους παγίως αποδεκτούς.

Η Γενοκτονία των Ποντίων έγινε. Συμφωνούν όλοι: από τον Κλάους Αθανασιάδη, τον Αντώνη Ρέμο, και φυσικά σύσσωμα όλα τα κόμματα του συνταγματικού -και μη- τόξου.

Ο αρνητής της, στην καλύτερη περίπτωση, μας λένε, έχει δικαίωμα να εκφράζει τις «προσωπικές» του απόψεις σε «επιστημονικό» επίπεδο: το «προσωπικές» και το «επιστημονικό» ουσιαστικά παραπέμπουν στην ιδιωτική του ζωή ή στα ερευνητικά εργαστήρια. Οχι στον δημόσιο χώρο.

Στη μέση περίπτωση, είναι ανιστόρητος. Στη χειρότερη, Εφιάλτης.

Η Βουλή των Ελλήνων με νόμο της καθόρισε ότι η Γενοκτονία έγινε. Ο νόμος αυτός υπαγορεύει στην Ιστορία την ορθότητα των αποφάνσεών της. Συζήτηση τέλος.

Tα «εθνικά» θέματα καταλαμβάνουν δεσπόζουσα θέση στον δημόσιο λόγο της χώρας μας.

Ο λόγος περί «εθνικών» κανοναρχεί το ορατό και το αόρατο, το υπαρκτό και το ανύπαρκτο. Είναι κάτι σαν τη θεολογία και τη βλασφημία.

Τα «εθνικά» θέματα είναι αυτά για τα οποία δεν μπορεί να γίνεται (άλλος) λόγος. Αν γίνει, είναι ύβρις. Για τα θέματα αυτά δεν υπάρχει θεμιτός αντίλογος. Μόνο σιωπή.

Η σιωπή, η λογοκρισία και η γενικευμένη αυτολογοκρισία δεν είναι όμως ίδιον της κουλτούρας της δημοκρατίας, αλλά του ολοκληρωτισμού.

Οπως μας έδειξαν οι αντιδράσεις στην περίπτωση Φίλη, ο ολοκληρωτισμός αυτός δεν είναι αποκλειστικό κτήμα της Ακρας Δεξιάς.

Το θέμα δεν είναι οι φασίστες που θέλουν τον υπουργό Παιδείας στην πυρά. Αυτό θα ήταν αναμενόμενο εξάλλου.

Το θέμα είναι ότι δημοκράτες άνθρωποι, Πόντιοι και μη, άνθρωποι που ειλικρινά πιστεύουν ότι απεχθάνονται τον αυταρχισμό, απορούν για το πώς είναι δυνατόν ο υπουργός να είπε κάτι τέτοιο, «ενώ η Βουλή με νόμο της έχει κλείσει το θέμα».

Οι πιο καλοπροαίρετοι θα πούνε «τι τα θέλει και τα σκαλίζει», ότι είχε λάθος timing, και πάει λέγοντας. Κάπως έτσι το χειρίστηκαν όλα τα πολιτικά κόμματα, δυστυχώς της κυβέρνησης συμπεριλαμβανομένης.

Οι περισσότεροι εστιάζουν στο τι νομίζουν ότι είπε ο Φίλης και όχι στο τι πραγματικά είπε ούτε στον αυταρχικό παραλογισμό που ακολούθησε: διότι, να μην ξεχνάμε, ο υπουργός Παιδείας δεν αρνήθηκε ότι οι Πόντιοι υπήρξαν θύματα.

Το ότι η Χρυσή Αυγή μήνυσε τον Ν. Φίλη χρησιμοποιώντας τον «αντιρατσιστικό νόμο» είναι ένας τραγέλαφος για την Ελληνική Δημοκρατία το 2015, πλην όμως δυστυχώς πλήρως αναμενόμενος με τον νόμο που η Βουλή των Ελλήνων ασύγγνωστα ψήφισε το 2014.

Ηδη από τότε, είχαμε υποστηρίξει πως καλύτερα είναι να μην έχουμε «αντιρατσιστικό» νόμο, παρά να τον ψηφίσουμε με αυτήν την εκτρωματική διάταξη εντός, η οποία με βεβαιότητα θα άνοιγε τον δύσοσμο δρόμο της ποινικοποίησης της άρνησης της Γενοκτονίας των Ποντίων.

Τα όργανα λοιπόν ξεκινήσανε. Ακόμη κι αν η υπόθεση αρχειοθετηθεί, σημασία έχει ότι το σινιάλο ηθικής δικαίωσης της διαπόμπευσης και της αποδοκιμασίας έχει δοθεί.

Η αποδοκιμασία όμως δεν εξατομικεύεται στο πρόσωπο του υπουργού Παιδείας. Δεν αρκείται εκεί.

Τα ποντιακά σωματεία δεν φάνηκαν διατεθειμένα να περιφρουρήσουν την πορεία τους από τους ναζιστές της Χρυσής Αυγής και τη μήνιν τους πλήρωσε ο Γ. Κουμουτσάκος.

Την 5η Νοεμβρίου 2015, ήταν ο βουλευτής της Ν.Δ.. Αύριο θα είναι άλλος.

Αυτό γίνεται όταν ένα κράτος, ένα πολιτικό σύστημα, μια κοινωνία υποθάλψει τον αυταρχικό εθνικισμό ή έστω δεν έχει το θάρρος να αναμετρηθεί μαζί του.

Το φίδι σαν το θρέψεις δεν διακρίνει ποιον θα χτυπήσει. Και μετά, αφού χρόνια βολεύεσαι με το ότι στα «εθνικά» δεν πρέπει να υπάρχει ούτε λόγος ούτε αντίλογος, δεν πρέπει να διερωτάσαι γιατί τμήμα της κοινωνίας εκφασίζεται. Διότι απλώς το άφησες.

Το ότι ο ίδιος ο Κουμουτσάκος, η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ κατονόμασαν ως «ηθικό αυτουργό» της βίας τον Φίλη είναι ακριβώς η τρομακτική ένδειξη αυτού του προβλήματος, μέρος του οποίου είναι και το ίδιο το θύμα του ξυλοδαρμού.

*Ο Δημήτρης Χριστόπουλος είναι αντιπρόεδρος της Διεθνούς Ομοσπονδίας Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, αν. καθηγητής Παντείου