«Η φύση και η εξαπόλυση συστηματικών διώξεων κατά των Ελλήνων του Πόντου από τους Νεότουρκους και τους Κεμαλικούς, ενώ έχει πολλά κοινά χαρακτηριστικά με τη γενοκτονία των Εβραίων, έχει δύο βασικές διαφορές, κατά τον Π. Ενεπεκίδη. Δεν έχει καμία ιδεολογική, κοσμοθεωρητική ή ψευδοεπιστημονική θεμελίωση περί γενετικής, ευγονικής και αρίας ή σημιτικής φυλής. Εξυπηρετούσε μόνο τη συγκεκριμένη πρακτική πολιτική σκοπιμότητα της εκκαθάρισης της Μ. Ασίας από το ελληνικό στοιχείο».
(Από το εγχειρίδιο της Γ’ Λυκείου, Θέματα Νεοελληνικής Ιστορίας, για τη Θεωρητική κατεύθυνση, σελ.254, στην ενότητα για τον Παρευξείνιο Ελληνισμό)
Το απόσπασμα –υπόδειξη φίλου, σχετιζόμενου με την εκπαίδευση- καταδεικνύει με πασιφανή τρόπο την υποκρισία των ημερών: η άποψη Φίλη, η οποία και προκάλεσε τη γνωστή φρενίτιδα με το ποντιακό ζήτημα, θα μπορούσε να αποτελεί ένα από τα προς εξέταση θέματα των πανελλαδικών εξετάσεων. Συμπεριλαμβανόταν στα προ τριετίας εγχειρίδια, τα οποία –υποθέτουμε πως- η προηγούμενη κυβέρνηση δεν άλλαξε, πράγμα που, φυσικά, ούτε η παρούσα έκαμε.
Λογικός συνειρμός: η ιδεολογική ποινικοποίηση της –καθόλου, μα καθόλου, πρωτότυπης- ιδέας Φίλη, προφανώς συμπαρασύρει στην ενοχή και την ανυποληψία τον Ενεπεκίδη, τους συγγραφείς του βιβλίου, οι οποίοι και συμπεριέλαβαν την «βδελυρή» άποψη, όσους προηγούμενους υπουργούς Παιδείας επέτρεψαν τη διδασκαλία της κ.ο.κ. Η έντονη, από το βήμα της Βουλής, κριτική Λοβέρδου, επί παραδείγματι, καθώς και των λοιπών της αντιπολίτευσης, φανερώνει πως ούτε εκείνοι διείδαν το –υποτιθέμενο- κάρφος που υπήρχε προ Φίλη στους οφθαλμούς τους. Συνένοχοι στο έγκλημα, άρα.
Η διαμάχη των θεωρητικών της ιστορίας περί γενοκτονίας ή εθνοκάθαρσης των Ποντίων αποτελεί υπόθεση που θα έπρεπε να αφορά τους ίδιους μοναχά. Το αίμα παραμένει αίμα, ο πόνος πόνος, το έγκλημα έγκλημα. Στα δυο κακά, εδώ, μη χείρον δεν υφίσταται. Αλλά, απ’ ό,τι φαίνεται, ο λόγος ύπαρξης της Ιστορίας δεν είναι να διδάσκει τους λαούς –προς τούτο και οι τραγωδίες επαναλαμβάνονται. Απεναντίας: και τα μεθοδολογικά προβλήματα και οι όποιες επιστημολογικές αντιπαραθέσεις και οι διαφορές στην ανάγνωση των «γεγονότων», πλείστες όσες φορές, έριξαν νερό στο μύλο των πολιτικών συγκρούσεων. Τα εθνικά αφηγήματα γράφονται, σβήνονται και ξαναγράφονται κατά τη συγκυρία των καιρών. Και κατά τα συμφέροντα. Έτσι, εφόσον δεν συνέφερε, ουδείς των σημερινών φωνασκούντων όχι μοναχά δεν ενοχλήθηκε αλλά ούτε καν πρόσεξε το παραπάνω απόσπασμα από την ύλη των Πανελλαδικών .
Η πολιτική, άμα τε και ιδεολογική, χρήση της ιστορίας, και των απόψεων περί της ιστορίας, αποτελεί συνηθισμένη υπόθεση. Και να φέρονται φαρισαϊκά οι εθναμύντορες επίσης.
