Στην ιστορία, τα μεγάλα «ΟΧΙ» έχουν συνοδευτεί σχεδόν πάντοτε από μεγάλα «ΝΑΙ». Διότι το «ΟΧΙ» σκέτο μπορεί να σηματοδοτεί αντιστάσεις, αλλά οι λαοί χρειάζονται και καταφάσεις ελπίδας.

Για παράδειγμα, το "ΟΧΙ στον φασισμό", όταν οι δυνάμεις του Χίτλερ προέλαυναν στην Ευρώπη, συνοδεύτηκε από τη συγκρότηση της αντιχιτλερικής συμμαχίας από τις ΕΣΣΔ - ΗΠΑ - Βρετανία για να σωθεί ο κόσμος από τη βαρβαρότητα και την υποδούλωση. Κάποιοι, τότε, κατηγόρησαν τη σοβιετική ηγεσία για προδοτική συμφωνία, αλλά η Ιστορία τη δικαίωσε, με την αντιφασιστική νίκη στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο (1945), η οποία επιτεύχθηκε και με την παράλληλη ανάπτυξη μεγάλων αντιφασιστικών απελευθερωτικών κινημάτων, όπως του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ - ΕΠΟΝ και άλλων αντιστασιακών οργανώσεων στη χώρα μας.

Χάρη στην αντιφασιστική νίκη απελευθερώθηκε η Ευρώπη, οδηγήθηκε σε παράδοση η μιλιταριστική και δυνάστης της Ασίας Ιαπωνία, φούντωσαν τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα σε όλον το κόσμο και δύο μεγάλες χώρες, η Ινδία και η Κίνα (σήμερα ανερχόμενες δυνάμεις), ήρθαν στο προσκήνιο της Ιστορίας, η πρώτη με ηγέτες τους Γκάντι και Νεχρού αποτίναξε τον βρετανικό αποικιοκρατικό ζυγό (1947), ενώ η δεύτερη με ηγέτη τον Μάο μπήκε στον δρόμο της σοσιαλιστικής αλλαγής, το 1949.

Μια και ο λόγος περί Κίνας, θυμάμαι ότι  η μεγάλη κινεζική επανάσταση συνέπεσε με την ήττα του ΔΣΕ στον ελληνικό εμφύλιο. Μου έλεγε,  λοιπόν,  ένας μπαρουτοκαπνισμένος παλαιός σύντροφος ότι οι θανατοποινίτες κομμουνιστές στις φυλακές είχαν χαρεί τόσο πολύ για τη νίκη του λαού της Κίνας, που προκάλεσαν απορίες και το ερώτημα των δεσμοφυλάκων τους «γιατί χαίρεστε, αφού συντριβήκατε στον εμφύλιο;», για να πάρουν την απάντηση: «Ηττηθήκαμε στην Ελλάδα, αλλά νικήσαμε στην Κίνα». Διαπνέοταν, δηλαδή, οι τότε κομμουνιστές από αληθινό διεθνισμό, ο ορίζοντας ήταν οικουμενικός. Άλλωστε, και το ΕΑΜ τραγουδούσε «θέλουμε ελεύθερη εμείς πατρίδα και πανανθρώπινη τη λευτεριά».

Έκανα τις αναφορές αυτές διότι οι εκ των έσω επικριτές της κυβέρνησης για τη συμφωνία της 12ης Ιουλίου 2015, επικαλούνται το Όχι στο δημοψήφισμα - το οποίο ταυτίζουν με το δικό τους «ΟΧΙ» στη Βουλή. Δεν εξηγούν όμως ότι εκείνο το πράγματι σπουδαίο Όχι του ελληνικού λαού στις 5 Ιουλίου 2015 ήταν και εξουσιοδότηση στον πρωθυπουργό να διαπραγματευθεί κατά το δυνατόν εθνικά συμφέρουσα συμφωνία με τους Ευρωπαίους εταίρους της Ελλάδας. Θέλουν να ξεχνούν οι επικρίνοντες αλλά όχι και μη κρινόμενοι ότι το Όχι του δημοψηφίσματος ήταν «ΟΧΙ» και στην πρόταση του ΚΚΕ για έξοδο από την Ε.Ε., αλλά και στην πρόταση της Αριστερής Πλατφόρμας για έξοδο από την Ευρωζώνη, η οποία είχε απορριφθεί και από το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ και σε πολλές συνεδριάσεις της Κ.Ε. του κόμματος.

Κανείς, βεβαίως, από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε ο πρωθυπουργός, δεν πανηγύρισε για τα αποτελέσματα της ιουλιανής συνόδου κορυφής της Ευρωζώνης για την Ελλάδα. Προκαλεί, όμως, εντύπωση ότι δεν είδαν τίποτα θετικό στη μάχη των Βρυξελλών, οι συντρόφισσες και οι σύντροφοι της Αριστερής Πλατφόρμας. Το ότι η ελληνική κυβέρνηση κλόνισε τις ισορροπίες στην Ευρωζώνη δεν αξιολογήθηκε εκ μέρους τους. Δεν σκέφτηκαν ότι από τη μάχη των Βρυξελλών μπορεί να μη βγήκε νικήτρια η Ελλάδα, ενδέχεται όμως, να βγουν νικητές σε βάθος χρόνου άλλοι λαοί και άλλες χώρες της Ευρώπης. Δεν είδε η Αριστερή Πλατφόρμα ούτε το μεγάλο διεθνές κίνημα αλληλεγγύης με τον ελληνικό λαό και την κυβέρνηση της Ελλάδας, που πυροδοτήθηκε από την προσπάθεια των συντρόφων μας στις διαπραγματεύσεις για έναν έντιμο συμβιβασμό και μια επωφελή συμφωνία με τους εταίρους.

Επιδιώκαμε -και σωστά- με την Ισπανία και την Πορτογαλία τη συμμαχία των χωρών του Νότου της Ευρώπης, μας προέκυψε όμως στο πλαίσιο της διαπραγμάτευσης, συμπόρευση με την Ιταλία και τη Γαλλία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το μέλλον της Ε.Ε. Δεν είναι τυχαίο ότι Ολάντ και Ρέντζι έθεσαν πιεστικά το ζήτημα της αναδιάρθρωσης του χρέους της Ελλάδας, ενώ μίλησαν και για την ανάγκη επανίδρυσης της Ευρωζώνης.

Τέλος, δεν φαίνεται να αξιολογούν οι εσωκομματικοί επικριτές της συμφωνίας το γεγονός, ότι η κυβέρνηση Τσίπρα απέτρεψε το σχέδιο Σόιμπλε για έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, σχέδιο στο οποίο επίσης λέει ΟΧΙ ο ελληνικός λαός και μάλιστα με υψηλότατα ποσοστά.

Πράγματι, λοιπόν, το Όχι του λαού δεν ηττήθηκε, ηττάται όμως το ανεδαφικό, στείρο και κοντόφθαλμο «ΟΧΙ» μερίδας συντρόφων, οι οποίοι και οι οποίες, καλό θα είναι να μην αποτολμήσουν τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ. Η Ιστορία θα τους κρίνει αμείλικτα, όπως συνέβη πρόσφατα με τη ΔΗΜ.ΑΡ.

* Ο Πάνος Τριγάζης είναι συντονιστής του Τμήματος Διεθνώς Σχέσεων και Θεμάτων Ειρήνης του ΣΥΡΙΖΑ